Η Νένα Μεντή επιστρέφει στο θέατρο Χώρα για να συναντήσει τους παλιούς και νέους της φίλους και να ξαναζωντανέψει μαζί τους την συγκινητική ιστορία της μεγάλης «στιχουργού και ποιήτριας» του ελληνικού τραγουδιού. Μια ιστορία με μοναδικά τραγούδια, που γράφτηκαν με ψυχή από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή, μια ιστορία που συνδέεται με τις μεγάλες και ιστορικές στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα. Όλοι έχουμε τραγουδήσει τα τραγούδια όπως:  Είμαι αητός χωρίς φτερά, Όνειρο απατηλό, Η φαντασία, Ηλιοβασιλέματα, Όλα είναι ένα ψέμα, Πήρα απ΄τη νιότη χρώματα, Πετραδάκι πετραδάκι Μαλάμω, Τι έχει και κλαίει το παιδί, Περασμένες μου αγάπες, αλλά δεν ξέραμε οι περισσότεροι ότι ήταν δικά της, δεν ξέραμε μέχρι τώρα την ιστορία που έκρυβαν αυτά τα τραγούδια. Δεν ξέραμε ότι κουβέντες που πέρασαν από το στόμα μας, από γενιά σε γενιά, ήταν δικές της. Λαϊκή ποίηση αυθεντική. Απόσταγμα ζωής και σκέψης. Δεν ξέραμε τη δύναμη, τον πόνο, αλλά και την όρεξη για ζωή που είχε μέσα της η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Νένα Μεντή) μονολογεί συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και το έργο της σαν στιχουργού: τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Γιώργο τον άντρα της, τη Μαίρη την κόρη της, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη, τη Ρέα την εγγονή της και τη Μαριόγκα τη μητέρα της.

Μέσα από την πολυτάραχη ζωή της Παπαγιαννοπούλου ξεδιπλώνεται όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η σύγχρονη ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού. Η ιστορία της Ευτυχίας συναντά την εθνική τραγωδία μιας χαμένης πατρίδας, της Μικράς Ασίας, περνά από την εποχή των μπουλουκιών και της Αθηναϊκής επιθεώρησης για να φτάσει ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθιση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Η παράσταση αναπαριστά στιγμιότυπα, σχέσεις και καταστάσεις σαν ένα αφηγηματικό παζλ, που σκοπό έχει να αναδείξει τη βιωματική λαϊκή ποίηση και την πολυδιάστατη μοναδική προσωπικότητα, της πρωτοπόρας για την εποχή της, δημιουργού.

Η Ευτυχία έγινε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και με τον στίχο της εκφράζει τους καημούς και τις ελπίδες του. Χθες, σήμερα, αύριο.

Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μυρίζει Ελλάδα και μας οδηγεί γραμμή στις ρίζες, σε ότι αυθεντικό έμεινε από αυτό που λέμε γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη