Από τους πιο σημαντικούς τζαζ σαξοφωνίστες που προέκυψαν στη δεκαετία του ’90, ο James Carter ήταν αυτός που «γεφύρωνε» το χάσμα ανάμεσα στην αβανγκάρντια των sixties και το swing της mainstream jazz – όμως αυτό ήταν μια εκτίμηση καθαρά τυπική, αν όχι τυπολατρική, για τους «ειδικούς».
Ο James Carter, με την έλευση του νέου αιώνα, έδειξε ότι είχε κοινά γνωρίσματα τόσο με τον Albert Ayler και τον Pharoah Sanders όσο και με τον Django Reinhardt ή την Billie Holiday – πράγμα φυσικό για έναν σκεπτόμενο δημιουργικό μουσικό της σύγχρονης τζαζ. Παίζοντας σαξόφωνα, φλάουτο και μπάσο κλαρίνο, ο Carter διακρίθηκε σαν ένας από τους πληρέστερους σύγχρονους τζάζμεν.
Το organ trio του, με τον Gerard Gibbs στο Hammond, προέκυψε φυσικά (ή, καλύτερα, φυσιολογικά) στα μέσα της δεκαετίας, δείχνοντας ότι ο δρόμος που ακολουθούσε ο James Carter κρατούσε ίσες αποστάσεις από το προβλέψιμο (ή αναμενόμενο) και το far ‘n out – ή, απλά, περιπετειώδες. Το groove, στην περίπτωσή του, μπορεί να έχει σχέση με την άγρια συγκινησιακή φόρτιση μιας μουσικής που εδράζεται στο μπίμποπ και στο καθαρό μπλουζ αλλά μπορεί να είναι γεμάτη εκπλήξεις…
James Carter: σαξόφωνο
Gerard Gibbs: hammond
Leonard King: ντραμς
