To Beton7 παρουσιάζει την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011 τρεις ξεχωριστές παραστάσεις, «3 solos of sonic performance» που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν μουσικές συναυλίες που εστιάζουν στο performance ή σαν performances με κεντρικό άξονα τον ήχο. Το δρώμενο αποτελείται από τρία μέρη, στα οποία παρουσιάζονται τα αντίστοιχα σολιστικά έργα των Τάσου Στάµου (ο οποίος έχει αναλάβει τη γενική καλλιτεχνική επιμέλεια), της Αλέξιας Σαραντοπούλου και του Μιχάλη Αδάµη.

Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους, τόσο από τεχνικής όσο και από αφηγηματικής σκοπιάς, είναι η λεπτή ισορροπία της παραγωγής μουσικής και ήχου σε συνδυασμό με τη σκηνική δράση. Τα δύο στοιχεία (ήχος και δράση) συνυπάρχουν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, ουσιαστικά προκαλούνται και προκύπτουν το ένα από το άλλο με κύριο στόχο τον αισθησιασμό.

Το γεγονός ότι οι τρεις δημιουργοί προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς τομείς και πρακτικές (εικαστικά/ σύγχρονος χορός/ μουσική) αλλά και το ότι διαθέτουν εμπειρία και εξοικείωση με πολλαπλά μέσα ενισχύει την πρόθεσή τους για δημιουργικό πειραματισμό στην εξερεύνηση μιας ιδιότυπης εκφραστικής γλώσσας που συμπεριλαμβάνει στοιχεία από όλες τις τέχνες αλλά στη ουσία της παραμένει πρωτοποριακή.

Disc Jockey

Ο Τάσος Στάμου στήνει διαδραστικές ηχητικές εγκαταστάσεις με απλά και καθημερινά αντικείμενα που φαινομενικά δεν είναι ικανά να παράξουν μουσικό ήχο. Το σκηνικό του, διάσπαρτο μέσα στο χώρο, είναι ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής και το soundtrack του δρώμενου. Μέσα από μια έντονη χειρονομιακή διαδικασία και επανεφευρίσκοντας νέους τρόπους λειτουργίας και χρήσης των αντικειμένων επί σκηνής τα εξωθεί σε αυτή τη δοκιμασία εξελίσσοντας σταδιακά μία χορογραφία/χορωδία ηχητικών γλυπτών. Η φυσική παρουσία του δημιουργού/performer λειτουργεί καταλυτικά καθώς οι μεγαλύτερες και οι μικρότερες χειρονομίες επιδρούν καθοριστικά στην εκτέλεση και εξέλιξη μίας αυτόματης σύνθεσης.

Elephant in the living room

Κενός χώρος, ένα σώμα, δύο ηχεία, ένα μικρόφωνο, μία τηλεόραση τοποθετημένη στο πάτωμα… Η Αλέξια Σαραντοπούλου χρησιμοποιεί το σώμα της σαν ηχητική πηγή. Οι φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί και τα ηλεκτρισμένα feedbacks του μικροφώνου είναι μόνο η αρχή μιας επίδειξης των δυνατοτήτων του σώματος ικανό για μία αφηρημένη ποιητική έκφραση. Χρησιμοποιώντας σαν πρώτες συνθετικές ύλες την ακινησία, τη σιωπή, τις απότομες χειρονομίες και το θόρυβο. Μέσα από το έργο της το ανθρώπινο σώμα έχει το κύριο λόγο και δημιουργεί τόσο το χώρο, το χρόνο όσο και τον ήχο. Οι κινήσεις της είναι χορογραφημένες έτσι ώστε να δημιουργούν ρυθμό και άρσεις-υφέσεις μιας ά-λογης ιστορίας.

Ο Εγκαστρίμυθος Ιερέας

Ο Μιχάλης Αδάμης δημιουργεί ένα αλληγορικό ηχόδραμα συνθέτοντας μία, άλλοτε μυστηριακή, άλλοτε grotesque, αλλά πάντα υποβλητική ατμόσφαιρα. Με τη χρήση σκηνικών δράσεων και απρόοπτων, καθώς και με ηχητικά patchworks από κασέτες και φωνητικές λούπες η μυστικιστική αυτή τελετουργία είναι εμπνευσμένη από τα απόκρυφα των περιοδικών pulp και από σαμανικές πρακτικές.