Οι εναλλαγές και οι εκπλήξεις αποτελούν τον μόνιμο συνοδό σε ένα ταξίδι σαν τον «Γύρο του Κόσμου Νότια» που πραγματοποιεί ο Κώστας Μητσάκης με τη μοτοσυκλέτα του.
Από την καρδιά της Αφρικανικής Ηπείρου ο οδοιπόρος έστειλε την ανταπόκρισή του στο newsbeast.gr. Ας αφήσουμε για λίγο τις λέξεις και τις εικόνες να μας ταξιδέψουν μαζί του.
«Το Χαρτούμ αποτέλεσε τον απαραίτητο σταθμό ξεκούρασης και ανασυγκρότησης που τόσο είχα ανάγκη μετά το καυτή εμπειρία της Νουβικής ερήμου.
Τα τουριστικά αξιοθέατα της σουδανικής πρωτεύουσας είναι ελάχιστα, ενώ τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες της πόλης συνέλεξα στο χώρο της παραδοσιακής αγοράς του Omdurman. Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην επισκεφθώ τα γραφεία της τοπικής Ελληνικής κοινότητας.
Εκεί με υποδέχτηκε η συμπαθέστατη Λούση Βασιλείου, από την οποία ενημερώθηκα για την ιστορική διαδρομή και παρουσία του ελληνικού στοιχείου.
Ο ελληνισμός του Σουδάν, που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 αριθμούσε περί τους δεκαπέντε χιλιάδες ομοεθνείς μας, δεν ξεπερνά σήμερα τα διακόσια άτομα, ακολουθώντας δυστυχώς την ίδια φθίνουσα πορεία με το αντίστοιχο της Αιγύπτου.
Τα σύνορα της Αιθιοπίας απείχαν περίπου 550 χλμ. νοτιοανατολικά του Χαρτούμ. Ακολουθώντας την διαδρομή Wad Medani-Gedaref-Gallabat, η προσέγγιση της συνοριακής γραμμής δεν με δυσκόλεψε ιδιαίτερα.
Η κατάσταση του δρόμου είναι ικανοποιητική, το τοπίο επίπεδο και ερημικό, η θερμοκρασία αισθητά πεσμένη (30 βαθμοί) και η κίνηση λιγοστή. Πάμπολλες ήταν πάντως οι στάσεις μου μέσα στους τοπικούς οικισμούς με τις χαρακτηριστικές κυκλικές καλύβες από κωνικές αχυρένιες στέγες, που παρέπεμπαν στην Υποσαχαρική Αφρική.
Εδώ τα παιδιά φοβόντουσαν αρχικά να με πλησιάσουν. Κοιτούσαν με απορία, και από απόσταση ασφαλείας, τον δίτροχο μουσαφίρη. Όταν όμως ξεπερνούσαν το πρώτο σοκ και με πλησίαζαν, πολύ γρήγορα γινόμουν το καινούριο τους παιχνίδι.
Με χαιρετούσαν, με άγγιζαν, με κλώτσαγαν, με …πετροβόλαγαν, με καλωσόριζαν στο δικό τους μικρόκοσμο…Τα αθώα παιδιά της αφρικάνικης γης.
Οι συνοριακές διατυπώσεις εκατέρωθεν της νεκρής ζώνης δεν ξεπέρασαν σε διάρκεια τη μια ώρα. Με τη σουδανική σφραγίδα εξόδου στο διαβατήριο, έκλεισα το ταξιδιωτικό κεφάλαιο «Σουδάν» και αμέσως μετά άνοιξα ένα καινούριο, το αιθιοπικό.
Αφού ευχαρίστησα τους μαυραγορίτες των συνόρων (για την ανταλλαγή πολύτιμου συναλλάγματος), ένα λιτό ξενοδοχείο στον συνοριακό οικισμό Metema ανέλαβε να ξεκουράσει το κουρασμένο μου κορμί για εκείνο το βράδυ.
Ο χάρτης με την αιθιοπική διαδρομή ξεκινούσε από τον συνοριακό οικισμό Metema, περνούσε από την παραλίμνια Bahir Dar, συνέχιζε στην πόλη Debros Markos και κατέληγε στην πρωτεύουσα Addis Abeba (τα πρώτα 890 χλμ.).
Τελείως ανυποψίαστος, ξεκίνησα το επόμενο πρωινό την διάσχιση της τρίτης κατά σειράς αφρικανικής χώρας. Σύντομα όμως δεν πίστευα στα μάτια μου. Ενώ λίγα χιλιόμετρα πίσω μου είχα αφήσει ένα επίπεδο τοπίο ερήμου, ξαφνικά βρέθηκα στην αγκαλιά ενός καταπράσινου ορεινού οικοσυστήματος.
Τον αιθιοπικό ορίζοντα κατέκλυζαν πάμπολλα βουνά που υψώνονταν επιβλητικά, προσδίδοντας μια ιδιαίτερα άγρια ομορφιά στο τοπίο. Η βασική γεωμορφολογία της Αιθιοπίας χαρακτηρίζεται από την παρουσία οροσειρών και υψιπέδων μέσου ύψους 2.000 μέτρων, με το υψόμετρο σε αρκετές περιπτώσεις να ξεπερνά τα 4.500 μέτρα.
Σε αυτή ακριβώς τη γεωμορφολογική ιδιαιτερότητα οφείλεται το γεγονός οτι ο υδράργυρος είχε κατρακυλήσει στους 13-15 βαθμούς Κελσίου. Χρειάστηκε να βγάλω από τις αποσκευές της μοτοσυκλέτας μια μπλούζα και γάντια για να ζεσταθώ…
Παράλληλα, μια ποικιλόμορφη ανθρώπινη πλημμυρίδα, απλωμένη σε όλο το μήκος του οδικού άξονα, συνιστούσε την μόνιμη συντροφιά μου, γεγονός που μ’ είχε υποχρεώσει να υιοθετήσω έναν ιδιόρρυθμο τρόπο οδήγησης ανάμεσα σε ζώα, κάθε λογής οχήματα και ανθρώπους.
Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωνα ότι στην Αιθιοπία ένας ολόκληρος λαός κυριολεκτικά βρισκόταν στο δρόμο. Άντρες συνόδευαν κοπάδια ζώων στα βοσκοτόπια. Γυναίκες φορτωμένες υπέρβαρα με ξύλα και πέτρες κουβαλούσαν αγκομαχώντας το δικό τους καθημερινό σταυρό. Και αμέτρητα μισόγυμνα παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα δίπλα στη μοτοσυκλέτα και με χαιρετούσαν με εγκαρδιότητα.
Όλες τούτες οι ανθρώπινες ψυχές κυκλοφορούσαν όμως -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- ρακένδυτες και ξυπόλυτες, μ’ ένα μόλις κομμάτι υφάσματος να μεριμνά για την προστασία από τη βροχή και το κρύο.
Αρκετές φορές βρέθηκα περικυκλωμένος από τραγικές ανθρώπινες υπάρξεις, με κορμιά σκελετωμένα και υποσιτισμένα, αντίκρισα πρόσωπα σκαμμένα και ζαρωμένα από το χρόνο και τις κακουχίες, εισέπραξα βλέμματα γεμάτα πόνο και θλίψη.
Αλλά, παρ’ όλες τις τραγικές συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης που επικρατούσαν, η αξιοπρέπεια, η περηφάνια και ο αυτοσεβασμός αποτελούσαν τα βασικά ανθρώπινα στοιχεία που διέκριναν τους γηγενείς στην επαφή τους μαζί μου.
Η παρουσία μου στην παραλίμνια πόλη Bahir Dar οφειλόταν αποκλειστικά στις οικολογικές μου ανησυχίες. Ήθελα οπωσδήποτε να γνωρίσω τα δυο υδάτινα «διαμάντια» της περιοχής: την λίμνη Τάνα (από τα υγρά της σωθικά της γεννιέται ο Γαλάζιος Νείλος) και τους φαντασμαγορικούς καταρράχτες του Γαλάζιου Νείλου (30χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης).
Η απογευματινή είσοδός μου στην Αντίς Αμπέμπα έγινε κάτω από καταρρακτώδη βροχή – έχει δυστυχώς ξεκινήσει η περίοδος των βροχών. Κατάκοπος από την ταλαιπωρία της διαδρομής, πάτησα φρένο στο πρώτο ξενοδοχείο που βρέθηκε μπροστά μου και μπήκα μέσα.
Ζεστό μπάνιο, καλό φαγητό και δυνατός αιθιοπικός καφές…Η ξενάγηση και η γνωριμία μου με την Αντίς Αμπέμπα, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «Νέο Λουλούδι», θα ξεκινήσει νωρίς την επομένη».
