Ο Κωνσταντίνος Μητσάκης συνεχίζει το ταξίδι του. Από την Τουρκία περνάει με καράβι στην Αίγυπτο, όπου και έρχεται αντιμέτωπος με το τέρας της γραφειοκρατίας.
Διαβάστε την ανταπόκριση στο newsbeast.gr…
«Το ταξίδι με το καράβι ποτέ δεν το συμπάθησα. Λίγο ο συνωστισμός, λίγο η καθυστέρηση και η ταλαιπωρία, απέφευγα όσο μπορούσα να μπω σε πλοίο… Ας όψεται όμως ο προορισμός – ένα πανέμορφο νησιωτικό καταφύγιο στο Αιγαίο μας.
Μετά όμως απ’ αυτό το ακτοπλοϊκό εφιάλτη που έζησα, σίγουρα θα κάνω πολλά χρόνια να μπω ξανά σε πλοίο. Το δρομολόγιο της μεγάλης τρέλας: Μερσίνα (Τουρκία) – Πορτ Σάιντ (Αίγυπτος) μ’ ένα οχηματαγωγό (RO/RO), παρέα με 72 τούρκους νταλικέρηδες, 15 ουκρανούς ναυτικούς και έναν ελληνα μοτοσυκλετιστή – εμένα!
Το προγραμματισμένο δρομολόγιο ξεκίνησε με 2 ημέρες καθυστέρηση και διήρκησε 18 ώρες παραπάνω (48 αντί για 30 ώρες), δίχως κανείς από τους επιβαίνοντες να νοιαστεί για αυτό.
Κανένας δεν μιλούσε αγγλικά (ούτε όμως και εγώ μιλώ τουρκικά ή ρώσικα), το φαγητό ήταν τυπικά τούρκικο, μπαρ ή άλλος χώρος διασκέδασης και συνάθροισης δεν υπήρχε, ενώ το πρωινό της δεύτερης ημέρας απειλήθηκε τουρκο-ουκρανική σύρραξη, αφού ένας θερμόαιμος νταλικιέρης τόλμησε να γλυκοκοιτάξει την καμαριέρα – η οποία, σημειωτέον, τα «είχε» με τον μάγειρα. Όχι τίποτα άλλο, θα μέναμε και νηστικοί…
Και κάπου στη μέση εγώ, που προσπαθούσα να ξορκίσω την καταραμένη μοναξιά μου βυθισμένος μέσα στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν έλειψαν φυσικά και οι αναγκαίοι ρομαντικοί περίπατοι -από την καμπίνα στην πρύμη και από την κουζίνα στην πλώρη. Τελικά, 48 ώρες αποδείχτηκαν μάλλον πολλές για χαλάρωση και ξεκούραση, ειδικά όταν επιχειρείς ένα δίτροχο οδοιπορικό 80 ημερών…
Με το που πάτησα το πόδι μου (ή έβαλα ρόδα) στην αφρικανική ήπειρο, άρχισαν τα προβλήματα – αρκετά νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζα. Το αδυσώπητο τέρας της αιγυπτιακής γραφειοκρατίας βάλθηκε να μου δείξει τα δόντια του. Κι ενώ η διεκπεραίωση των δικών μου εγγράφων δεν πήρε πάνω από μια ώρα, οι τελωνιακοί υπάλληλοι έσπευσαν περιχαρείς να μου ανακοινώσουν πως για την μοτοσυκλέτα θα έπρεπε να περιμένω… 2-3 ημέρες (όχι ώρες, όπως αρχικά πίστεψα)!
Ως τότε, μπορούσα να πάρω τις αποσκευές μου και να καταλύσω σ’ ένα ξενοδοχείου του Πορτ-Σάιντ μέχρι να τελειώσει ο εκτελωνισμός της μοτοσυκλέτας. Και φυσικά, μόλις μου ανακοινώθηκε το ποσό που θα έπρεπε να καταβάλω στους τελωνιακούς και τα «τσιράκια» τους στο τέλος της όλης διαδικασίας, έπαθα ένα μικρό «εγκεφαλικό»: 180 ευρώ, ένας ολόκληρος μισθός τους! Καλωσορίσατε στην χώρα της γραφειοκρατίας…
Από το μικρό μπαλκόνι του ξενοδοχείου διακρίνω το γαλάζιο της Μεσογείου, ενώ η ανάκατη φασαρία του δρόμου που φτάνει στα αυτιά μου αντιπροσωπεύει την πολύβουη καθημερινότητα των ντόπιων. Μετρώ τη δεύτερη μέρα αναμονής στο Πορτ-Σάιντ και πιστεύω να είναι η τελευταία. Η Νότια Αίγυπτος και ο θεός Νείλος με περιμένουν…»
