Από τη χώρα των Φαραώ, περνάει το ταξίδι που έχει σχεδιάσει ο Κωνσταντίνος Μητσάκης, ο «Γύρος του Κόσμου… Νότια».

Διαβάστε την ανταπόκριση του έλληνα μοτοσυκλετιστή στο newsbeast.gr…

«Στις τέσσερις μέρες που έμεινα στο Πορτ-Σάιντ περιμένοντας στωικά να τελειώσει ο γραφειοκρατικός Γολγοθάς και να παραλάβω την πορτοκαλί μοτοσυκλέτα από τα αιγυπτιακά τελωνεία, δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια.

Μεταξύ άλλων επισκέφτηκα και το ελληνικό προξενείο της πόλης, όπου με υποδέχτηκε ο αντιπλοίαρχος Δημήτρης Κυριακουλόπουλος. Εκτός από τα αξιοθέατα και τα μικρά μυστικά του Πορτ-Σάιντ, ο εξυπηρετικότατος Δημήτρης μ’ έφερε και σε επαφή με τα μέλη της ολιγάριθμης τοπικής ελληνικής κοινότητα, όπως και με τον έλληνα Μητροπολίτη του Πορτ-Σάιντ, Καλλίνικο.

Η επίσκεψη στο εντευκτήριο της κοινότητας συνέπεσε με μια μικρή συνεστίαση που είχε οργανωθεί για να μιλήσει ο Αιδεσιμότατος Καλλίνικος. Ήταν πραγματικά μια συγκινητική εμπειρία που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνομιλήσω με τους λιγοστούς έλληνες ομογενείς της πόλης, οι οποίοι εξακολουθούν –παρά τις ανυπέρβλητες πια δυσκολίες– να κρατούν με αυταπάρνηση τις δικές τους εθνικές και θρησκευτικές «Θερμοπύλες».

Έχοντας παραλάβει την αιγυπτιακή πινακίδα κυκλοφορίας με τον αραβικό αριθμό 566, ξεκίνησα νωρίς τα χαράματα την πορεία μου προς το νότο της χώρας. Το ταξίδι στην αφρικανική ήπειρο επιτέλους άρχιζε! Αρχικός προορισμός η πόλη Luxor (840 χλμ. νότια του Πορτ-Σάιντ), που απολαμβάνει το υδάτινο χάδι του «θεού Νείλου».

Η διαδρομή που είχα επιλέξει «έτρεχε» αρχικά κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας, περνώντας από τις πόλεις Ismailia, Suez, Ras Zafarana, Hurghada και Safaga. Στην συνέχεια, ο οδικός άξονας έστριβε δυτικά μέσα στην έρημο και ακουμπούσε τις όχθες του Νείλου, λίγο βορειότερα της πόλης Luxor.

Χρειάστηκα περίπου 12 ώρες για να καλύψω τα χιλιόμετρα της διαδρομής. Στα πρώτα 200 χλμ. η κίνηση του δρόμου ήταν πυκνή και οι αισθήσεις μου δούλευαν συνεχώς στα «κόκκινα». Κυκλοφοριακή αναρχία και πανδαιμόνιο, ποικιλόμορφα οχήματα, ζωήλατα κάρα, απρόβλεπτοι πεζοί, θόρυβος και πολύ καυσαέριο ήταν τα κύρια στοιχεία με τα οποία βρέθηκα αντιμέτωπος στους πολυσύχναστους δρόμους της χώρας του Νείλου.

Επρόκειτο για μια άκρως τρομολαγνική εμπειρία –ειδικότερα για ένα μοτοσυκλετιστή– αφού η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά των ντόπιων οδηγών μπορούσε ανά πάσα στιγμή να με ξαπλώσει στην άσφαλτο. Βλέπετε, οι άραβες οδηγοί δεν φημίζονται διόλου για την υποδειγματική συμπεριφορά τους. Ευτυχώς, μετά την πόλη Suez, η κίνηση σταδιακά αραίωνε, με αποτέλεσμα, στο υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι την πόλη Luxor να οδηγώ πιο ήρεμα και χαλαρά.

Τα διάσημα τουριστικά θέρετρα της Ερυθράς Θάλασσας δεν άργησαν να κάνουν κι αυτά την εμφάνισή τους στα αριστερά του δρόμου. Μεταξύ των πόλεων Ras Zafarana και Safaga, δεκάδες ξενοδοχειακά συγκροτήματα βρίσκονταν κτισμένα δίπλα στην θάλασσα, προσφέροντας αποστειρωμένες διακοπές πολυτελείας σε ξένους και ντόπιους παραθεριστές. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να σταματήσω εδώ, έστω για μια βραδιά…

Αυτό που δεν μπορούσε όμως να περάσει απαρατήρητο ήταν το γεγονός ότι -σε συνάρτηση πάντα με την κατά νότο πορεία μου- η θερμοκρασία έπαιρνε σταδιακά την ανιούσα. Όσο η διαδρομή έτρεχε παράλληλα με το τιρκουάζ της Ερυθράς Θάλασσας, ο υδράργυρος φλερτάριζε τους 33-35 βαθμούς Κελσίου – καταστάσεις υποφερτές.

Μόλις όμως ο δρόμος, αργά το ίδιο μεσημέρι, αποχαιρέτησε για πάντα την θάλασσα και στράφηκε στην ενδοχώρα διατρέχοντας τις άγονες εκτάσεις της Ανατολικής Ερήμου, τότε οι ενδείξεις στο θερμόμετρο άγγιξαν αμέσως τους 42-43 βαθμούς Κελσίου. Λες και βρέθηκα ξαφνικά μέσα σ’ ένα καμίνι. Ήταν μια μικρή πρόγευση για τα καυτά δεινά που με περίμεναν στην τρομερή έρημο της Νουβίας, στο Βόρειο Σουδάν.

Για δυο μέρες, οι φαραωνικοί θησαυροί του Luxor, που βρίσκονται και στις δύο όχθες του Νείλου και έχουν αναδείξει την πόλη στο μεγαλύτερο υπαίθριο αρχαιολογικό μουσείο του κόσμου, μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μου.

Η Κοιλάδα των Βασιλέων (με τους δεκάδες λαξευμένους βασιλικούς τάφους και τα πολύτιμα κτερίσματα που περιείχαν), οι εντυπωσιακοί ναοί Luxor και Karnak, οι κολοσσοί του Μέμνονα, ο ναός της βασίλισσας Χαμσεπσούτ, καθώς και ένα πλήθος άλλων μοναδικών μνημείων, μου χάρισαν ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στα άδυτα της αρχαίας αιγυπτιακής Ιστορίας.

Οδηγώντας με μόνιμη συντροφιά τα ασάλευτα νερά του Νείλου, η πόλη Aswan με υποδέχτηκε μετά από 200 χλμ. πορείας. Εδώ, στο νοτιότερο αστικό κέντρο της Αιγύπτου, η οδική αποστολή μου στην χώρα των Φαραώ έφτασε αισίως στο τέλος της.

Από το λιμάνι της πόλης, ένα ποταμόπλοιο –που διασχίζει μια φορά την εβδομάδα τα νερά της λίμνης Νάσερ– θα με μεταφέρει στη σουδανική πόλη Wadi Halfa. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου παραμονής μου στο ειδυλλιακό Aswan αναλώθηκε στις προετοιμασίες της ατμοπλοϊκής μετάβασής μου στο Σουδάν και λιγότερο με την γνωριμία των φαραωνικών μνημείων των πόλης.

Σειρά έχει τώρα η μυθική Νουβία των αρχαίων να καλωσορίσει το δίτροχο ταξιδευτή του Νότου…»