Στο χώρο των μηχανοκίνητων σπορ υπάρχουν τρεις αγώνες με ιδιαίτερη λάμψη και ιστορία που κάθε οδηγός ονειρεύεται κάποια στιγμή στην καριέρα του να νικήσει. Πρόκειται για το Grand Prix του Μονακό στη Formula 1, τις 24 ώρες του Le Mans και τα 500 μίλια της Ιντιανάπολις (Indy500).

Πρόκειται για τρεις θρυλικούς αγώνες που μετρούν δεκαετίες ύπαρξης και τους οποίους μόλις ένας οδηγός έχει καταφέρει να νικήσει, ο Βρετανός Γκράχαμ Χιλ.

Την Κυριακή 27/5 διεξάγονται δύο από αυτούς, στους δρόμους του κοσμοπολίτικου Πριγκιπάτου του Μονακό το GP της F1 και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τα 500 μίλια της Ιντιανάπολις, στην φημισμένη οβάλ πίστα.

Ο τελευταίος μετρά πάνω από έναν αιώνα ζωής, καθώς το πρώτο Indy500 διεξήχθη το 1911. Στο πέρασμα των δεκαετιών εξελίχθηκε σε ένα φαντασμαγορικό σόου και καθοριστικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει το μάρκετινγκ, μια επιστήμη που γιγαντώθηκε χάρη στον Φίλιπ Κότλερ, τον διακεκριμένο Αμερικανό καθηγητή και «πατέρα του μάρκετινγκ» όπως τον αποκαλούν.

«33 οδηγοί. 200 γύροι. 500 μίλια. Ένα μπουκάλι κρύο γάλα». Με αυτή τη φράση οι διοργανωτές παρουσιάζουν την φετινή 102η έκδοση του αγώνα τους, ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το γάλα. Είθισται στους αγώνες των μηχανοκίνητων σπορ οι νικητές να πανηγυρίζουν πίνοντας σαμπάνια. Τα 500 μίλια της Ιντιανάπολις όμως αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα.

Το πώς προέκυψε αυτή η συνήθεια που εξελίχθηκε σε παράδοση, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Το 1936 ο Λουίς Μέγιερ, μια θρυλική φυσιογνωμία του αγώνα με τρεις πρωτιές στο ενεργητικό του, πανηγύρισε τη νίκη του πίνοντας ένα ποτήρι βουτυρόγαλα στην victory lane, το σημείο που σπεύδει ο νικητής μετά το τέλος της κούρσας, για να αναζωογονηθεί και να ανακτήσει δυνάμεις έπειτα από μια δύσκολη κούρσα σε ζεστές συνθήκες. Σύμφωνα με τον ιστορικό του Indianapolis Motor Speedway Ντόναλντ Ντέιβιντσον «η μητέρα του (σ.σ. του Μέγιερ) του είχε πει πως το γάλα θα τον ανανεώσει σε μια ζεστή μέρα».

Το στιγμιότυπο απαθανατίστηκε από τους φωτογράφους και δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες κεντρίζοντας το ενδιαφέρον ενός στελέχους της γαλακτοβιομηχανίας που το είδε ως μια πολύ καλή ευκαιρία για προώθηση του προϊόντος.

Για κάποια χρόνια είχε γίνει συνήθεια, αλλά από το 1947 έως και το 1955 το ποτήρι με το γάλα έδωσε τη θέση του σε μια κανάτα με παγωμένο νερό, σε μια ιδέα του προέδρου της πίστας και τρεις φορές νικητή του αγώνα, Γουίλμπουρ Σό.

Το γάλα επέστρεψε για να μείνει αυτή τη φορά το 1956, με γαλακτοβιομηχανίες να σπονσοράρουν τον αγώνα δίνοντας στον νικητή ένα μπουκάλι γάλα μετά τον τερματισμό και μαζί ένα ποσό 300 δολαρίων προκειμένου να πιει το γάλα στη victory lane.

Η συνήθεια εξελίχθηκε σε παράδοση που αποτελεί πλέον ένα από τα πολυαναμενόμενα στιγμιότυπα του αγώνα. Μάλιστα, η Αμερικανική Ένωση Γαλακτοκομικών Προϊόντων δίνει ένα πριμ ύψους 10 χιλιάδων δολαρίων σε περίπτωση που ο νικητής πιει το γάλα στη Victory Lane.

Για να κατανοήσει κανείς πόσο σημαντική θεωρείται αυτή η παράδοση αρκεί να πούμε ότι ο νικητής του 1993 Έμερσον Φιτιπάλντι τιμωρήθηκε από τους διοργανωτές γιατί εσκεμμένα αντί για γάλα επέλεξε να πιει πορτοκαλάδα ώστε να προωθήσει τα δικά του προϊόντα που παρήγαγαν οι φάρμες που είχε στη Βραζιλία, ενώ για το λόγο αυτό αποδοκιμάστηκε από το κοινό.

«Όταν το κοινό συνειδητοποίησε ότι ήθελε να πιει πορτοκαλάδα αντί για γάλα, ξέσπασε σε αποδοκιμασίες. Ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς οδηγούς, αλλά μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα όλα άλλαξαν», περιγράφει χαρακτηριστικά ο Ντέιβιντσον.

Φέτος η παράδοση θα συνεχιστεί με την Ένωση Γαλακτοκομικών Προϊόντων της Ιντιάνα μάλιστα να προχωράει ακόμα παραπέρα το θέμα δημοσιεύοντας μια λίστα με τους γαλακτοπαραγωγούς που θα προσφέρουν το γάλα στο νικητή, καθώς επίσης και το τι είδους γάλα συνηθίζουν να πίνουν οι 33 οδηγοί που θα λάβουν μέρος στον αγώνα. Δεκαπέντε εξ’ αυτών δήλωσαν ότι προτιμούν το πλήρες, κάποιοι άλλοι το προτιμούν χωρίς λιπαρά, κάποιοι με 2% λιπαρά, ενώ υπάρχουν κι αυτοί της άποψης «γάλα να ναι κι ότι να ναι».