Μετά την εξαγορά της Polestar, η Volvo ανακοίνωσε την επίσημη εμπλοκή της στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Συγκεκριμένα η Volvo θα συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού FIA WTCC (World Touring Car Championship) για το 2016.
Η συμμετοχή θα γίνει μέσα από την ομάδα Polestar Cyan Racing, η οποία θα προετοιμάσει και θα υποστηρίξει δύο Volvo S60 Polestar, σε ένα μακρόπνοο πρόγραμμα εμπλοκής της σουηδικής μάρκας με το Motorsport. Η ανακοίνωση συμπίπτει με την επέτειο 30 χρόνων από την κατάκτηση από τη Volvo του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων Τουρισμού, το 1985, με το Volvo 240 Turbo.
Η επιλογή του WTCC δεν είναι τυχαία. Σύμφωνα με τον Νιλς Μέλλερ (Niels Möller), COO της Polestar, που πλέον αποτελεί τον κλάδο για τα μοντέλα επιδόσεων της Volvo Cars, «το WTCC αποτελεί την ιδανική πλατφόρμα για να επιδείξει η Volvo τεχνολογία αιχμής σε συναρπαστικό, αγωνιστικό περιβάλλον, σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα, το WTCC θα αποτελέσει ένα απαιτητικό πεδίο δοκιμών, με όλη την τεχνογνωσία που θα αποκομίσει η Volvo από τη συμμετοχή της να περνάει και στα αυτοκίνητα παραγωγής!» 
Πιο πίσω ακόμα και στο μακρινό 1981, η Volvo παρουσίασε την υπερτροφοδοτούμενη έκδοση του οικογενειακού της μοντέλου, του 240, κερδίζοντας πρόσβαση σε μια εντελώς νέα αγορά. Επρόκειτο για μια εμφατική απόδειξη ότι η εταιρία όχι μόνο είχε την ικανότητα να κατασκευάζει ασφαλή και αξιόπιστα αυτοκίνητα με παροιμιώδη αντοχή στο χρόνο, αλλά μπορούσε επίσης να τα καθιστά γρήγορα και ευχάριστα στην οδήγηση. Χάρη στη χρήση του turbo, ο κινητήρας B21ET των 2,1 λίτρων απέδιδε 155 ίππους, κάτι που σήμαινε ότι το 240 Turbo μπορούσε να κάνει το 0-100 (χλμ./ώρα) σε 9 δευτερόλεπτα και να πετύχει τελική ταχύτητα 195 χλμ./ώρα. Το 240 Turbo Estate ήταν το πιο γρήγορο μοντέλο παγκοσμίως στην κατηγορία του.
Το 1982, θεσπίστηκαν νέοι διεθνείς κανονισμοί για το Group A. Τα αυτοκίνητα που επρόκειτο να πάρουν μέρος σε αγωνιστικές δραστηριότητες έπρεπε να προέρχονται απευθείας από τη γραμμή παραγωγής, ενώ επιτρεπόταν μόνο ένας περιορισμένος αριθμός τροποποιήσεων. Επιπλέον, για να ανταποκρίνεται ένα μοντέλο στους κανονισμούς του Group A, χρειαζόταν να κατασκευάζεται σε τουλάχιστον 5.000 μονάδες ετησίως. Έπρεπε, επίσης, να διαθέτει το λιγότερο τέσσερα καθίσματα και το ελάχιστο βάρος του να είναι ανάλογο με τη χωρητικότητα του κινητήρα του. Αυτοί οι κανονισμοί ταίριαζαν γάντι στο Volvo 240 Turbo.
Οι κανονισμοί απαιτούσαν ακόμη την κατασκευή τουλάχιστον 500 «evolution cars» – και για αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε το 240 Turbo Evolution. Τον Ιούλιο του 1983, τα 500 αυτοκίνητα παρατάχθηκαν για επιθεώρηση -χωρισμένα σε δύο ομάδες, μία στη δυτική ακτή των Η.Π.Α. και μια στην ανατολική- προκειμένου να διαπιστωθεί ότι όντως ήταν ομοιόμορφα. Τα αυτοκίνητα ήταν εξοπλισμένα με μεγαλύτερα turbo, τροποποιημένα συστήματα ελέγχου κινητήρων, αλλά και με το σύστημα Water Turbo Traction, με ψεκασμό νερού στην εισαγωγή, εφεύρεση που εξελίχθηκε και κατοχυρώθηκε από τη Volvo.
Η χρονιά στην οποία το 240 Turbo μπήκε στον ανταγωνισμό του Group A ήταν το 1984. Η Volvo ήταν υπεύθυνη για την κατασκευή του, ενώ εξασφάλιζε ότι όλα τα απαιτούμενα ανταλλακτικά ήταν ομοιόμορφα. Η συμμετοχή ανατέθηκε σε ανεξάρτητες αγωνιστικές ομάδες. Ο απολογισμός της πρώτης χρονιάς ήταν δύο νίκες, μία στον αγώνα του Zolder στο Βέλγιο, ενώ η δεύτερη στη γερμανική πίστα του Norisring, την πρώτη χρονιά της συμμετοχής στο DTM.
Το 1985, η εμπλοκή της Volvo ενισχύθηκε, καθώς έγινε συμφωνία με δύο ομάδες οι οποίες θα λειτουργούσαν με όρους εργοστασιακής ομάδας. Ήταν μια επιλογή που στόχευε όχι μόνο στο να υπερκεράσει ανταγωνιστές όπως η Rover και η BMW, αλλά και στο να δημιουργήσει εσωτερικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο ομάδες. Η στρατηγική αποδείχθηκε ιδανική, καθώς η 13η Οκτωβρίου 1985, με τον τελευταίο αγώνα στο Estoril της Πορτογαλίας, βρήκε τη Volvo πρωταθλήτρια στο ETCC, με έξι νίκες στους δεκατέσσερις αγώνες. Οι οδηγοί που χάρισαν στη Volvo τον τίτλο ήταν ο Ιταλός Τζιανφράνκο Μπρακατέλλι και ο Σουηδός Τόμας Λίντστρομ. Λίγο αργότερα, η κατάκτηση του DTM απλά ολοκλήρωνε το θρίαμβο.
Η αγωνιστική έκδοση του 240 Turbo είχε κυλινδροκεφαλές από αλουμίνιο και σφυρήλατα πιστόνια, μπιέλες και στροφαλοφόρους. Στον ψεκασμό έγινε χρήση ενός ειδικά σχεδιασμένου συστήματος K-jetronic της Bosch, ενώ η τουρμπίνα της Garrett είχε μέγιστη πίεση 1,5 bar. Ως αποτέλεσμα, ο κινητήρας των 2,1 λίτρων απέδιδε περίπου 300 ίππους και έδινε στο αυτοκίνητο τελική ταχύτητα 260 χλμ./ώρα.
Όλα τα κινητά τμήματα του αμαξώματος, όπως οι πόρτες και το καπό, φτιάχνονταν από λεπτότερο μέταλλο σε σχέση με τα αντίστοιχα μέρη των μοντέλων παραγωγής. Ο πίσω άξονας ήταν πιο ελαφρύς κατά 6 κιλά, ενώ τα φρένα είχαν τετραπίστονες δαγκάνες και αεριζόμενους δίσκους. Ένα γρήγορο σύστημα ανεφοδιασμού καθιστούσε δυνατή την πλήρωση του ρεζερβουάρ με 120 λίτρα βενζίνης υψηλών οκτανίων σε λιγότερο από 20 δευτερόλεπτα.
Εκτός όμως από τα τρόπαια στο ETCC και το DTM, το 1985 η Volvo κατέκτησε επίσης τα πρωταθλήματα τουρισμού στη Φινλανδία, την Πορτογαλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ακόμη, την ίδια χρονιά, ένα δεξιοτίμονο 240 Turbo κέρδισε το πρωτάθλημα ράλι στη Σκωτία.
Επιστροφή λοιπόν στους αγώνες μιας ιστορικής φίρμας που για δεκαετίες έζησε στη σκιά της Ford (που την είχε αγοράσει), αλλά τώρα βγαίνει στο προσκήνιο, τόσο στην αγορά που διεκδικεί μια θέση στις premium φίρμες, όσο και θέσεις στα αγωνιστικά πόντιουμ. 
Νίκος Τσάδαρης
