Η Ουκρανία ως Ιφιγένεια στον βωμό της νέας γεωπολιτικής στρατηγικής διευθέτησης

Από την ανάλυση της μέχρι σήμερα εξέλιξης της Ουκρανικής κρίσης προκύπτουν οι εξής εκτιμήσεις:

1. Το πραγματικό διακύβευμα και για τις δύο πλευρές κρύβεται πίσω από την Ιφιγενοποίηση της Ουκρανίας. 

Και αυτό είναι:

1. Η οριοθέτηση των χώρων επιρροής και ασφάλειας της Ρωσίας καθώς και η επανάκαμψη της Ρωσίας ως τρίτος πόλος (ΗΠΑ-ΚΙΝΑ-ΡΩΣΙΑ) στον παλιό πλέον μονοπολικό κόσμο των ΗΠΑ που επικράτησε για τρεις σχεδόν δεκαετίες.
2. Η επανάκαμψη των ΗΠΑ στο κυρίαρχο ρόλο της στις Ευρωατλαντικές εξελίξεις που είχε αποδυναμωθεί σημαντικά επί Τραμπ
3. Η άρρητη δέσμευση της Ρωσίας να μην συμπαραταχθεί με την Κίνα στις επερχόμενες κρίσεις της περιοχής του Ινδο-Ειρηνικού.

Με λίγα λόγια επαναπροσδιορίζονται οι κυρίαρχοι πόλοι του διεθνούς συστήματος και οριοθετούνται οι ζώνες επιρροής τους.

2. Σε αυτήν την πρώτη μεγάλη κρίση έχει εμπλακεί αναγκαστικά και η ΕΕ, αφού αρχικά παρασύρθηκε από την εγωκεντρική πολιτική της Γερμανίας. Η Γερμανία πρώτη ξεκίνησε να λοξοκοιτάει προς την Κίνα (ερχόμενη σε σύγκρουση με την Αμερικανική πολιτική) και να παρακινεί την Γερμανόφιλη πλευρά της Ουκρανίας για απομάκρυνση από τον εναγκαλισμό της Ρωσίας (για λόγους δικής της αύξησης της ζώνης επιρροής και ασφάλειας της). Σε αυτήν την πολιτική της εκμεταλλεύθηκε την επιθυμία των ΗΠΑ να εντάξει όλο και περισσότερες χώρες από την περιφέρεια της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ και να ενισχύσει τους δεσμούς του ΝΑΤΟ και με όσες χώρες παραμένουν εκτός αυτού στη Μαύρη θάλασσα και στην Υπερκαυκασία.
3. Η κρίση αυτή αναδεικνύει τα σημαντικότερα προβλήματα της Ευρώπης:

1. Που δεν είναι μόνο η αμυντική ολοκλήρωσή της, αλλά κυρίως η ικανότητα κοινής πολιτικής απόφασης.  Να αποφασίζουν δηλαδή από κοινού οι χώρες με ταχύτητα και συνοχή, αναγνωρίζοντας, συνδιαμορφώνοντας και  υποστηρίζοντας το κοινό Ευρωπαϊκό συμφέρον.
2. Η ΕΕ αναγκαστικά θα μετασχηματισθεί μετά από αυτήν την κρίση, τόσο όσον αφορά τον επαναπροσδιορισμό των βραχυπρόθεσμων τουλάχιστον στόχων της, όσον αφορά και την συνεργασία με άλλες περιφερειακές χώρες, τις νέες εντάξεις, την σχέση της με το ΝΑΤΟ και τον τρόπο λήψης αποφάσεων. 
3. Το ΒΕΤΟ στην ΕΕ θα αμφισβητηθεί για το που και πως θα ισχύει. 
4. Η ανάγκη οριοθέτησης των Ευρωπαϊκών συνόρων έχει φανεί και είναι χρυσή ευκαιρία για μας να το υποστηρίξουμε και να διεκδικήσουμε.

4. Το ΝΑΤΟ αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά:

1. Ότι χειραγωγείται απόλυτα από τις ΗΠΑ. 
2. Ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν κοινή πολιτική θέση εντός αυτού, ακόμη και στις κρίσιμες αποφάσεις του. 
3. Ότι πολλές ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως της Βαλτικής και της πρώην ΕΣΣΔ) εκμεταλλεύονται την Ευρωπαϊκή αδυναμία κοινής πολιτικής (που προαναφέραμε)  για να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ εντός της Συμμαχίας, συντασσόμενες αναφανδόν με τις βουλήσεις της.
4. Ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το ΝΑΤΟ ως εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής τους (όπως δηλώνουν ξεκάθαρα) και ως εργαλείο χειραγώγησης της Ευρώπης.
5. Ότι ο ΓΓ/ΝΑΤΟ εκφράζει δικές του απόψεις, ενδεχομένως με άμεσο έλεγχο από τις ΗΠΑ, αλλά χωρίς έγκριση από όλες τις χώρες μέλη.
6. Ότι υπάρχουν Ευρωπαϊκές χώρες που έχουν δυσαρεστηθεί (και τηρούν προς το παρόν στάση αναμονής) από την χειραγώγηση του ΝΑΤΟ και την αυθαίρετη συμπεριφορά του ΓΓ/ΝΑΤΟ.
7. Ότι θα υπάρξουν χώρες που θα εκφράσουν ΒΕΤΟ σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ κληθεί να αποφασίσει να εμπλακεί σε πόλεμο με την Ρωσία

3. Κατόπιν όλων αυτών η παρούσα κρίση αναγκάζει σε επαναπροσδιορισμό το ίδιο το ΝΑΤΟ, αφού με την παρούσα κρίση θα αναθεωρήσει σύντομα την στρατηγική του, αυξάνοντας τον βαθμό απειλής και αντιπαλότητας με την Ρωσία στην ατζέντα του και συνακόλουθα και την αμυντική του δομή και την κατανομή πόρων.

4. Με τον τρόπο αυτό, όταν η Ουκρανική κρίση λήξει (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα διατηρηθεί ένας σημαντικός βαθμός έντασης, ο οποίος μπορεί να πυροδοτηθεί ξανά εργαλειακά από τους δρώντες), οι ΗΠΑ στην ουσία με πρόσχημα την  νέα Νατοϊκή στρατηγική που θα προκύψει, επιχειρούν τα ακόλουθα:

1. Να μειώσουν την τάση αμυντικής αυτονομίας της ΕΕ και να αυξήσουν τον ρόλο του ΝΑΤΟ ως Έπαρχου/τοποτηρητή στην Ευρώπη. 
2. Υποχρεώνουν  την ΕΕ αλλά και τις χώρες της ΕΕ να διατηρούν αντιπαλότητα με την Ρωσία, αποτρέποντας μία στρατηγική σχέση ΕΕ και Ρωσίας, που θα δημιουργούσε τάση αυτονόμησης της ΕΕ (πολιτική, αμυντική, ενεργειακή, οικονομική), και πηγή σοβαρής αμφισβήτησης της Αμερικανικής ισχύος σε όλα τα επίπεδα.
3. Το ΒΕΤΟ στο ΝΑΤΟ για όλα τα ζητήματα θα αμφισβητηθεί, θα επιχειρηθεί από τις ΗΠΑ να υπάρξουν επιλεκτικές/διολισθητικές μεταβολές με αμφίσημε ερμηνείες για να ξεπερασθούν οι αντιδράσεις, και να προωθηθεί η λογική της συμμετοχής των προθύμων σε περιπτώσεις αποφάσεων που δεν θα υποστηριζόταν από όλες τις χώρες μέλη.
4. Οι ΗΠΑ επιχειρούν να χαλιναγωγήσουν την ΕΕ ταυτόχρονα ώστε να μην μπορεί να παίξει αυτοδύναμα τον δικό της παγκόσμιο ρόλο ως τέταρτος πόλος. Επιχειρείται να γίνει ενεργούμενο και ακόλουθος των ΗΠΑ με όχημα την Συμμαχία (ένα είδος bandwagoning). Γι αυτό και οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες Μακρόν στην ουσία υπονομεύθηκαν από τις ΗΠΑ (αν και είχαν συμφωνήσει γι αυτές) προκειμένου να αποδυναμώσουν στην πράξη ανώδυνα τον Μακρόν, ως ηγέτη που υποστηρίζει την αυτονομία της ΕΕ, αλλά και κάθε επιθυμία χώρας για ενίσχυση της ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής φωνής 

5. Και όταν όλα αυτά μπουν στο νεοδιαμορφούμενο παζλ, ο στόχος  των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας θα είναι:

1. Να έχουν οριοθετήσει τις μεταξύ τους σχέσεις και ζώνες επιρροής. 
2. Οι ΗΠΑ να έχουν δεσμεύσει την Ευρώπη υπό τον Έπαρχό της σε αυτήν (το ΝΑΤΟ), να ενισχυθούν οι Νατοϊκές αμυντικές δομές με αύξηση της Ευρωπαϊκής συμμετοχής  σε διαθεσιμότητα πόρων. Επίσης να αυξηθεί η Αμερικανική/Νατοϊκή παρουσία σε περιοχές της ΕΕ του πρώην Ανατολικού μπλοκ. 

Η χώρα μας και η Τουρκία έχουν ιδιαίτερο ρόλο η κάθε μία στην νέα Αμερικανική στρατηγική. Η Ελλάδα τον έχει αποδεχθεί. 

Η Τουρκία επαμφοτερίζει, προσπαθώντας να μην καταστρέψει την σχέση της με την Ρωσία και να αυξήσει τα ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ γι αυτήν. 

3. Να περιορίσει την τάση της ΕΕ για αυτόνομη πολιτική και να την αναγκάσει να συνταχθεί με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ (η φιλοδοξία χωρών για αμυντική αυτοδυναμία της ΕΕ αποδυναμώνεται). 
4. Να εμποδίσει την ΕΕ και τις χώρες της να δημιουργήσουν στενότερες σχέσεις με την Ρωσία, 
5. Στην συνέχεια να μπορέσουν οι ΗΠΑ να στρέψουν την προσοχή τους στην περιοχή της Ινδοκίνας, έχοντας στο πλευρό τους πολύτιμες ευρωπαϊκές συμμαχίες, κυρίως  την Γαλλία, Ισπανία και Μ. Βρετανία και με την Γερμανία να συμφωνεί.  

Και οπωσδήποτε στις 16 του Φλεβάρη ΔΕΝ θα υπάρξει εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπως ευρέως προβάλλεται, Όλα τα παραπάνω που αναλύθηκαν, δεν οδηγούν για μία τέτοια επιλογή που θα κάνει τους πάντες να χάσουν τον έλεγχο των γεωπολιτικών τους επιδιώξεων, με απρόβλεπτο τρόπο.