Η Έιμι Έτινγκερ είναι μητέρα, σύζυγος και πετυχημένη συγγραφέας, η οποία κυνήγησε με πάθος την καριέρα των ονείρων της ενάντια σε όλους και όλα.
Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο της στην Washington Post, «αποχαιρετά» όσους και όσα αγαπά, μα πάνω απ’ όλα εξηγεί γιατί πεθαίνει στα 49 της και γιατί δεν μετανιώνει για τον τρόπο που έζησε.
«Τον περασμένο μήνα, ανακάλυψα ότι έχω λειομυοσάρκωμα της μήτρας σταδίου 4, έναν σπάνιο και επιθετικό καρκίνο. Οι γιατροί λένε ότι μπορεί να έχω μόνο λίγους μήνες ζωής. Η θεραπεία ίσως μου εξασφαλίσει λίγο επιπλέον χρόνο, αλλά μέχρι εκεί. Η ασθένειά μου είναι προχωρημένη και ανίατη.
Η διάγνωση με έχει αφήσει σοκαρισμένη, λυπημένη, θυμωμένη και μπερδεμένη. Ξυπνάω κάποια πρωινά οργισμένη απέναντι στο σύμπαν, νιώθοντας προδομένη από το ίδιο μου το σώμα, μετρώντας τα χρόνια και τα ορόσημα που περίμενα να απολαύσω με την οικογένειά μου.
Αφήνω πίσω μου έναν σύζυγο και μια 14χρονη κόρη που λατρεύω και μια καριέρα στο γράψιμο και τη διδασκαλία, για την οποία έχω δουλέψει τόσο σκληρά για να χτίσω. Σκεφτόμουν πολύ τη ζωή μου και εκτός από τη φρίκη, επικράτησε ένα εκπληκτικό συναίσθημα: Πεθαίνω στα 49 μου χωρίς να μετανιώνω για τον τρόπο που έζησα τη ζωή μου.
«Έμαθα ότι η διαρκής αγάπη είναι να βρεις κάποιον που θα εμφανιστεί μόνο για σένα»
Στα εφηβικά μου χρόνια, ερωτεύτηκα παράφορα ένα αγόρι που μου ράγισε την καρδιά, όχι μόνο μια φορά, αλλά μισή ντουζίνα φορές. Ήταν ένας εμμονικός πρώτος έρωτας, το είδος που με έκανε να σταματήσω να τρώω και να κοιμάμαι. Με χώρισε και τα ξαναβρήκαμε πολλές φορές στο λύκειο.
Το συναίσθημα ήταν εθιστικό, αν και με έκανε δυστυχισμένη. Ακόμα και μετά την αποφοίτησή μου, δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Η ιστορία του τελείωσε τραγικά, αυτοκτόνησε σε ηλικία 21 ετών. Ο θάνατός του ήταν αποκαρδιωτικός, αλλά η γεμάτη μου σχέση μαζί του και οι τραυματικές συνέπειες, με δίδαξαν τι τελικά ήθελα στην αγάπη – ασφάλεια, υποστήριξη, διασκέδαση και περιπέτεια.
Χρειαζόμουν έναν σύντροφο που θα με βοηθούσε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, κάποιον σταθερό, αξιόπιστο και απαλλαγμένο από όλο αυτό το ρομαντικό δράμα.
Λίγα χρόνια αργότερα, γνώρισα τον μέλλοντα σύζυγό μου, ο οποίος ήταν ανασφαλής και αντιμετώπιζε τις δικές του ανησυχίες. Ο Νταν ήταν έξυπνος, βιβλιομανής, αστείος και ευγενικός. Η αγάπη του για μένα ήταν συνεχής και ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ήταν συγγραφέας, αλλά αντί να είναι ανταγωνιστικός μαζί μου, στήριξε την καριέρα μου. Ο Νταν και εγώ ήμασταν μαζί 25 χρόνια, ποτέ δεν χωρίσαμε, ούτε χωριστήκαμε, έστω και για μία ημέρα.
«Ακολούθησα την καριέρα των ονείρων μου με πάθος»
«Κανείς δεν μπορεί να κάνει καριέρα με το γράψιμο». Ήταν μια δήλωση που άκουσα από σχεδόν όλους όσους ήξερα, από δασκάλους μέχρι γονείς και προβληματισμένους φίλους. Μου είπαν ότι θα αντιμετώπιζα μια ζωή απόρριψης και εκλιπάρησης για καθυστερημένες αμοιβές.
Αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιβιώσω στο σύστημα του γραφείου 9 με 5, κάτω από φθοριούχες λάμπες γραφείου. Μου αρέσει να είμαι υπεύθυνη για τη ζωή και το πρόγραμμά μου.
Όταν αποφάσισα να γράψω την ιστορία του παγωτού στην Αμερική, κάποιοι γέλασαν.
«Μπορώ να το φανταστώ ως θέμα για ένα περιοδικό, αλλά όχι ως ένα ολόκληρο βιβλίο», μου έγραψε ένας ατζέντης.
Και όμως, συνέχισα να υπογράφω συμβόλαια με την Penguin Random House για να ταξιδεύω στη χώρα, τρώγοντας παγωτό, συλλέγοντας στοιχεία για την έρευνά μου και κάνοντας βόλτες στο πίσω μέρος ενός φορτηγού με παγωτά στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Το συμβόλαιο για το βιβλίο ήταν προσοδοφόρο, και η έκδοση του «Sweet Spot: An Ice Cream Binge Through America» μου άνοιξε πόρτες και μου έδωσε ευκαιρίες που δεν περίμενα ποτέ, όπως να εμφανιστώ στο NPR και να διδάξω δημιουργική μη μυθοπλαστική γραφή.
Τα τελευταία χρόνια, είχα τη δυνατότητα να καθοδηγήσω, να διδάξω και να συμβουλεύσω δεκάδες πολλά υποσχόμενους συγγραφείς. Σε αντάλλαγμα, εκείνοι με την ειλικρίνεια και τις υψηλές φιλοδοξίες τους, βοήθησαν στην αναζωογόνηση της δικής μου συγγραφής, υπενθυμίζοντάς μου γιατί μπήκα εξαρχής σε αυτή τη δουλειά.
«Ποτέ δεν είχα Bucket List όπως οι περισσότεροι. Απλώς είπα “ναι” στη ζωή»
Πάντα προσπαθούσα να λέω «ναι» στη φωνή που μου λέει ότι πρέπει να βγω και να κάνω κάτι τώρα, ακόμη και όταν αυτή η απόφαση φαίνεται εξαιρετικά ανέφικτη. Πριν από μερικά χρόνια, με ελάχιστο προγραμματισμό, η οικογένειά μου και εγώ μπήκαμε σε ένα αυτοκίνητο και οδηγήσαμε 600 μίλια σε μια φάρμα με κατσίκες στο κεντρικό Όρεγκον, όπου κατασκηνώσαμε για τέσσερις ημέρες για να παρακολουθήσουμε μια ηλιακή έκλειψη. Κάποτε έφυγα για τη Γερμανία με προειδοποίηση δύο ημερών και πέρασα μια εβδομάδα εξερευνώντας τη Δρέσδη και κάνοντας πεζοπορία στο Μαύρο Δάσος.
«Αν χάσεις χρήματα, θα ξαναβγάλεις. Αν χάσεις μια ευκαιρία, μπορεί και να μην την ξαναβρείς ποτέ»: αυτό είναι το μότο μου από τότε που γνώρισα τον Dan. Ακόμα και όταν ο τραπεζικός μας λογαριασμός είχε λίγα χρήματα, αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη για να ακολουθήσουμε τα συγγραφικά μας όνειρα. Ήταν απίστευτα δύσκολα στην αρχή, αλλά τα καταφέραμε, γιατί απλώς δεν είχαμε άλλη επιλογή.
Να πω εδώ πως ξέρω πολύ καλά να αποταμιεύω χρήματα, αλλά λεπτομέρειες όπως οι λογαριασμοί συνταξιοδότησης δεν ήταν ποτέ σημαντικές για εμένα. Όταν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Καουάι ή στο να μαζέψω χρήματα, πάντα επέλεγα να πάω στα νησιά.
«Βρήκα ανθρώπους που με αποδέχονται όπως είμαι»
Δεν προσπαθώ να κρύψω αυτό που είμαι ή να απολογηθώ γι’ αυτό. Είμαι λίγο ερημίτισσα. Είμαι σίγουρη ότι έχω πληγώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων με τη συμπεριφορά μου κατά καιρούς με το να φεύγω νωρίς από τα πάρτι ή να επιλέγω να μην πάω κάπου που με περίμεναν. Έχω περάσει πολύ λίγο χρόνο ανησυχώντας γι’ αυτό.
Θεωρούσα πάντα πιο σημαντικό το να έχω κοντά μου ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται, παρά ανθρώπους που ήθελαν να με αλλάξουν. Έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφεύγω εκείνους που είχαν παράλογες προσδοκίες από εμένα.
Και ακριβώς επειδή δεν ξόδεψα χρόνο για να κρύψω τον πραγματικό εαυτό μου, γι’ αυτό και οι φιλίες μου ήταν γνήσιες. Μετά τη διάγνωσή μου, είχα την ευκαιρία να πω στους φίλους μου πόσο πολύ τους αγαπώ. Μου το είπαν κι εκείνοι, και το νιώθω βαθιά.
Μου αρέσει να περνάω χρόνο στα δάση και στον ωκεανό. Μόλις πριν από λίγους μήνες, περπατούσα τέσσερα μίλια την ημέρα κατά μήκος της σαρωτικής ακτογραμμής του ωκεανού στο West Cliff Drive, όπου μπορούσα να δω σέρφερ και βίδρες να παίζουν. Αυτό έγινε η καθημερινή μου ρουτίνα.
Τα αγαπημένα μου μέρη βρίσκονται σε απόσταση 10 λεπτών με το αυτοκίνητο από το σπίτι μου και τα περισσότερα είναι ακόμη προσβάσιμα, ακόμη και όταν η ενέργειά μου συνεχίζει να μειώνεται καθώς ο καρκίνος εξαπλώνεται στο σώμα μου
Η άλλη πλευρά αυτής της ονειρεμένης ζωής είναι το κόστος. Η οικογένειά μου και εγώ ζούμε σε ένα από τα πιο απλησίαστα μέρη της Αμερικής.
Ο Dan και εγώ έχουμε μιλήσει δεκάδες φορές για το ενδεχόμενο να ξεριζωθούμε, αλλά οι φίλοι μου και η συγγραφική μας κοινότητα βρίσκονται στη Σάντα Κρουζ, και η κόρη μου αγαπάει τους φίλους της και το σχολείο της, οπότε ο σύζυγός μου και εγώ επιλέξαμε να μείνουμε. Η οικογένειά μου δεν θα αποκτήσει ποτέ σπίτι – τουλάχιστον όχι όσο ζω εγώ – αλλά τουλάχιστον πεθαίνω γύρω από ανθρώπους που με αγαπούν, που θα είναι εδώ ό,τι κι αν συμβεί, που θα σταθούν στο παιδί και τον σύζυγό μου, ακόμα κι όταν εγώ θα έχω φύγει.
Το τέλος μου είναι πολύ κοντά και κάποιες στιγμές μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντέξω και να καταλάβω τι συμβαίνει. Αλλά έχω μάθει ότι η ζωή είναι μια σειρά από στιγμές και σκοπεύω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ απολαμβάνοντας την κάθε μία, περιτριγυρισμένη από την ομορφιά της φύσης, την οικογένεια και τους φίλους μου. Ευτυχώς, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησα να ζήσω όλη μου τη ζωή».
