Δυσκολεύουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων σύμφωνα με τους Νιου Γιορκ Τάιμς, μετά την απαίτηση Νετανιάχου για την αναγνώριση του Ισραήλ ως «εβραϊκού κράτους».

Καθώς το Ισραήλ γιορτάζει τα 66 χρόνια από την ίδρυσή του, ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει αποφασίσει να κάνει μια προσθήκη στους βασικούς νόμους της χώρας (κάτι σαν το Σύνταγμα): να ονομάσει το Ισραήλ εβραϊκό κράτος.

Ο πρώτος δεξιός πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Μεναχέμ Μπέγκιν, δεν συνέδεσε τη συμφωνία του 1979 με την Αίγυπτο με την αναγνώριση του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους. Δεν το έκανε ούτε ο Γιτζάκ Ράμπιν, όταν υπέγραψε ειρηνευτική συμφωνία με την Ιορδανία, το 1994.

Αλλά και ο ίδιος ο Νετανιάχου δεν είχε θέσει ένα τέτοιο ζήτημα κατά την πρώτη του θητεία, από το 1996 ως το 1999. Γιατί λοιπόν το κάνει τώρα;

Η απαίτηση αυτή, γράφει στους Νιου Γιορκ Τάιμς ο καθηγητής και συγγραφέας Κόλιν Σίντλερ, μοιάζει να συνδέεται περισσότερο με τις δημόσιες σχέσεις του Νετανιάχου παρά με μια πεποίθηση στο σιωνιστικό πείραμα.

Το ζήτημα της αναγνώρισης του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους προέκυψε με σαφήνεια μετά την επίθεση στη Γάζα, στα τέλη του 2008 και τις αρχές του 2009.

Και επανεμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο μετά την προσπάθεια των Παλαιστινίων να αποσπάσουν την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τα Ηνωμένα Έθνη.

Την τελευταία δεκαετία, αμερικανοί ηγέτες και διπλωμάτες έχουν μιλήσει επανειλημμένα για «εβραϊκό κράτος», αλλά ήταν μάλλον κάτι που γινόταν εν τη ρύμη του λόγου τους παρά μια πολιτική δήλωση. Ο Μπαράκ Ομπάμα χρησιμοποίησε αυτή τη φράση κατά την πρώτη προεκλογική του εκστρατεία και στην ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη, τον Σεπτέμβριο του 2010.

Η πρώην υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι, όπως και ο πρώην πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ, έκαναν το ίδιο στη διάρκεια της θητείας τους. Αλλά η Λίβνι, που είναι σήμερα υπεύθυνη για τις διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστίνιους, έχει εκφράσει την αντίθεσή της στην πρόταση του Νετανιάχου.

Η ιδέα συνδέθηκε με το σιωνιστικό πρόγραμμα μετά τον κυβερνητικό συνασπισμό του Νετανιάχου με ακροδεξιά κόμματα, το 2009. Τότε είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους τόσο ο πρόεδρος της χώρας Σιμόν Πέρες όσο και η πρώην πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη Γκαμπριέλα Σάλεβ.

Ο Εφρέμ Χαλεβί, πρώην επικεφαλής της Μοσάντ, εύστοχα επισήμανε ότι ενώ το Ισραήλ επωφελείται από τη συνεχιζόμενη αναγνώρισή του από τον έξω κόσμο, «η εβραϊκότητά μας δεν εξαρτάται από αυτούς».

Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι η πρόσφατη επαναφορά του θέματος από τον Νετανιάχου έρχεται μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με τους Παλαιστίνιους και την απειλή μιας ενιαίας παλαιστινιακής ηγεσίας που θα περιλαμβάνει τη Χαμάς.

Οι Εβραίοι που ζουν στη διασπορά χρησιμοποιούν χωρίς δισταγμό τόσο τον όρο «Ισραήλ» όσο και το «εβραϊκό κράτος». Σε διπλωματικό επίπεδο, όμως, μια τέτοια επίσημη απαίτηση θα καταστήσει πολύ δύσκολη την επανάληψη των συνομιλιών με τους Παλαιστίνιους.