Η Myrtle Hooper γεννήθηκε τη χρονιά που βυθίστηκε ο Τιτανικός. Έζησε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και θυμάται τους γονείς της να μιλούν ανήσυχοι για την ισπανική γρίπη. Σήμερα, σε ηλικία 107 ετών, βιώνει την παγκόσμια κρίση με τον κορονοϊό κλεισμένη σε οίκο ευγηρίας στο Swan Hill της Αυστραλίας.

«Είναι σαν να είμαστε στη φυλακή» λέει. «Δεν επιτρέπεται να έχουμε καμία επίσκεψη και κανείς δεν επιτρέπεται να βγει έξω. Αλλά μας φροντίζουν καλά».

Τα γηροκομεία στην Αυστραλία, όπως γράφει η εφημερίδα Guardian, λειτουργούν με πολύ αυστηρούς περιορισμούς, σε μια προσπάθεια να προστατευτούν οι ευάλωτοι ηλικιωμένοι φιλοξενούμενοι από την έκθεσή τους στον κορονοϊού. Στο Σίδνεϊ τέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μετά τον εντοπισμό του ιού σε οίκο ευγηρίας.

Από χθες Δευτέρα, όλοι οι πολίτες άνω των 70 ετών- και νεότεροι, εάν είναι αυτόχθονες ή έχουν χρόνια προβλήματα υγείας, καλούνται να μείνουν σπίτι και σε αυτο-απομόνωση, ακόμα κι αν ζουν μόνοι.

Η πανδημία του κορονοϊού συγκρίνεται συχνά με την ισπανική γρίπη, που εντοπίστηκε πρώτα στη Μελβούρνη τον Δεκέμβριο του 1918. Ήταν τότε η τελευταία φορά, πριν από την τωρινή, που τέθηκαν σε ισχύ περιορισμοί στις μετακινήσεις μη αυτοχθόνων εντός Αυστραλίας.

Τότε, τον Ιανουάριο του 1919, η Βικτόρια είχε κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Λίγο αργότερα έκλεισε το σύνορο με τη Νέα Νότια Ουαλία και απαγορεύτηκαν οι δημόσιες συναντήσεις και οι μεγάλες μετακινήσεις.

Η Hooper έγινε εκείνη τη χρονιά επτά ετών. Οι περιορισμοί δεν επηρέασαν πολύ τη ζωή της σε αγρόκτημα στη βορειοδυτική Βικτόρια. Μετακινούνταν με άλογο για να πάει στο τοπικό σχολείο και η γρίπη απασχολούσε πολύ τους ενήλικους του σπιτιού και όχι τόσο την ίδια.

«Θυμάμαι να μιλούν γι’ αυτό, όταν είσαι επτά χρονών δεν σου λέει και πολλά» λέει.

Οι αναμνήσεις της από τη χρονιά της ισπανικής γρίπης σχετίζονται περισσότερο με τις διακρίσεις των φύλων στο σχολείο της. «Δίδασκαν τα αγόρια να κολυμπούν και τα κορίτσια να κεντούν. Υποθέτω δεν πείραζε αν τα κορίτσια πνίγονταν» αφηγείται.

Σήμερα, τα τηλεφωνήματα στους οικείους της της μεταφέρουν νέα για γνωστούς που νοσούν με κορονοϊό.

«Εξαπλώνεται τόσο γρήγορα. Κάθε μέρα είναι πολλά περισσότερα τα κρούσματα, είναι πολύ τρομακτικό για τους αγαπημένους μας. Κάθε μέρα αναρωτιόμαστε ποιος θα είναι ο επόμενος» εξηγεί.

Κλεισμένη στο γηροκομείο, η Hooper στηρίζεται στο τηλέφωνο για να μιλήσει με την οικογένειά της κι ελπίζει αυτό να διέθετε λειτουργία βιντεοκλήσης.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσε ανεξάρτητη αλλά, όπως λέει, «όταν έγινα 100 σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα. Δεν μπορούσα να φροντίσω πολύ καλά τον εαυτό μου αλλά εξακολουθούσα να οδηγώ».

Η 107χρονη φοβάται τον κορονοϊό αλλά φοβάται εξίσου και το να χάσει περαιτέρω την ικανότητά της να φροντίζει τον εαυτό της.

«Είμαι 107 ετών, ο κόσμος έρχεται εδώ και θέλει να με δει. Έρχονται και λένε ‘συγγνώμη, μπορούμε να φέρουμε τα παιδιά να σας δουν; Δεν έχουν δει ποτέ κάποιον 107 ετών’. Δεν ξέρω αν πρέπει να γνέφω σαν τη βασίλισσα ή να τους δώσω ένα γλειφιτζούρι!».

Ο γιος της, 80 ετών, πρότεινε να ζητάει… εισιτήριο, για να συγκεντρώσει χρήματα για το τοπικό νοσοκομείο.