Κάποτε μας κούραζε το πλήθος στον Πύργο του Άιφελ, στο Παρίσι, ο συνωστισμός στη φημισμένη λεωφόρο Σανς Ελιζέ, οι ουρές στη Νοτρ Νταμ- πριν την καταστροφή. Το ατελείωτο στρίμωγμα στην πιο φημισμένη περαντζάδα της Ευρώπης, τη Λας Ράμπλας στη Βαρκελώνη, η βαβούρα στην Πλάθα Μαγιόρ της Μαδρίτης.
Κανείς δεν θυμάται να ξαναείδαμε τόσο έρημη τη Γκραντ Πλας των Βρυξελλών, τον «ομφαλό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο ήσυχο το Δουβλίνο– ειδικά στη γιορτή του Αγίου Πατρικίου.
Στο πιο διάσημο σιντριβάνι της Γηραιάς Ηπείρου, τη Φοντάνα ντι Τρέβι, ήσουν κάποτε τυχερός αν έβρισκες ένα μικρό κενό για να ακολουθήσεις την τάση του πλήθους και να ρίξεις κι εσύ, παρασυρμένος από τη συλλογική ελπίδα, το κέρμα σου. Και στη συνέχεια φυσικά να βρεις μια άκρη σε ένα σκαλάκι στην αγαπημένη του κινηματογράφου, την Πιάτσα ντι Σπάνια, για να νιώσεις τον παλμό της Ρώμης να χτυπά, πριν κάνεις το απαραίτητο πέρασμα από την πάντα θορυβώδη πιάτσα Ναβόνα.
Η Αλεξάντερπλατς στο Βερολίνο είχε πάντα κόσμο, ακόμα και με παγετό και χιόνι, ενώ τη γέφυρα Γουέστμινστερ στο Λονδίνο ποτέ κανείς δεν την ξαναείδε τόσο άδεια, υπό το άγρυπνο βλέμμα του London Eye.
Όλα αυτά, κάποτε. Γιατί τώρα η βαριά σκιά του κορονοϊού έχει σκοτεινιάσει τις κάποτε γεμάτες ζωή πόλεις της Ευρώπης- και όχι μόνο. Άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, άλλοι σε καραντίνα, άλλοι για αυτοπροστασία, άλλοι για προστασία άλλων, που μπορεί να κινδυνεύσουν. Δρόμοι άδειοι, αφού ελάχιστοι μετακινούνται, με κλειστά σχολεία, κλειστά καταστήματα, υποχρεωτικές άδειες.
Μόνο φως στο σκοτάδι του κορονοϊού πως η συλλογική υπευθυνότητα και η τεράστια προσπάθεια όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της «μάχης» θα κάνει το θαύμα της, και η ζωή θα επιστρέψει, αργά μεν, αλά θα επιστρέψει, στην κανονικότητα που όλοι γνωρίζουμε.
