Ο μελλοντικός πάπας μπορεί να επιλέξει το όνομα που θα φέρει στη διάρκεια της θητείας του ακολουθώντας όμως την παράδοση. Οι επιλογές που θα έχει ο 266ος ηγέτης των καθολικών είναι τρεις: η λατινική εκδοχή του βαφτιστικού του ονόματος, το όνομα ενός από τους προκατόχους του ή το όνομα ενός αγίου. Ο κανόνας ορίζει πως ο νέος πάπας θα πρέπει να επιλέξει το όνομά του αμέσως μετά την εκλογή του από το Κονκλάβιο.

Το όνομα του νέου πάπα θα ανακοινώσει ο καρδινάλιος διάκονος στους χιλιάδες πιστούς από το μπαλκόνι της βασιλικής του Αγίου Πέτρου αμέσως μετά την φράση «Habemus Papam».

Ο Ιωάννης Παύλος Ι, που εξελέγη το 1978 και παρέμεινε στη θέση του για 33 ημέρες, διάλεξε δύο ονόματα, κάτι πρωτόγνωρο για τον επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να εκφράσει την ευγνωμοσύνη και την προσήλωσή του στην κληρονομιά που άφησαν οι ποντίφικες Ιωάννης ΧΧΙΙΙ και Παύλος VI, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ο Ιωάννης Παύλος ΙΙ που τον διαδέχτηκε εξήγησε την επιλογή του λέγοντας ότι θέλησε να ακολουθήσει συμβολικά τη γραμμή των δύο προκατόχων του. «Η θητεία του Ιωάννη Παύλου Ι διήρκεσε μόνο 33 ημέρες. Σε εμένα πέφτει το βάρος όχι μόνο να την συνεχίσω, αλλά και να ξεκινήσω από το ίδιο σημείο», είχε τονίσει τότε ο ίδιος.

Ο Γιόζεφ Ράτσιγκερ επέλεξε το Βενέδικτος XVI, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον Βενέδικτο XV, τον πάπα της ειρήνης στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο διάδοχός του πέρα από τις τρεις πιο συνηθισμένες επιλογές, μπορεί να επιλέξει και ένα όνομα για τη σημασία του, όπως για παράδειγμα Πίος (Ευσεβής) και Ιννοκέντιος (Αθώος). Ακόμα μπορεί να ακολουθήσει κάποια άλλη προσωπική του επιλογή, όπως ο πάπας Ιωάννης XXII που διάλεξε το όνομα του πατέρα του.

Αρχικά και μέχρι το τέλος της πρώτης χιλιετίας οι πάπες διατηρούσαν το βαφτιστικό τους όνομα. Το έθιμο άλλαξε το 996 όταν ο Γρηγόριος V εγκατέλειψε το κανονικό του όνομα που ήταν Μπρούνο. Εκατόν τριάντα ένας από τους 133 διαδόχους του έκαναν το ίδιο.

Πριν από τον 10ο αιώνα μόνο έξι πάπες είχαν αλλάξει το όνομά τους. Ο πρώτος ήταν ο Ιωάννης ΙΙ το 533. Το όνομα του ήταν Μερκούριος (Ερμής) και φυσικά δεν ήθελε να φέρει το όνομα ενός παγανιστικού θεού.

Από τον μαρτυρικό θάνατο το 64 μ.Χ του Σίμωνα Πέτρου κανείς πάπας δεν έχει τολμήσει να πάρει το όνομα Πέτρος. Ο Ιωάννης XIV (983), του οποίου το όνομα ήταν Πέτρος δεν παραβίασε την παράδοση-ταμπού. Το ίδιο έκανε και ο Σέργιος IV (1009).

Τα ονόματα που έχουν επιλεγεί με τη μεγαλύτερη συχνότητα είναι Σίξτος, Ιωάννης, Γρηγόριος, Κλήμης, Βενέδικτος, Ιννοκέντιος, Λέων και Πίος.