Αυτό που ένας κατά συρροή δολοφόνος πετυχαίνει αργά και μεθοδικά σε μια περίοδο μπόλικων ετών, άλλος το καταφέρνει -δυστυχώς- σε μία μόνο μέρα.

Είναι τέτοια η φρενίτιδα των μαζικών δολοφόνων που μπορεί να ξεπεράσει σε βαρβαρότητα και αποτελεσματικότητα ακόμα και το πλέον καλοσχεδιασμένο πλάνο του serial killer.

Όσο για τους «φονικούς μαραθώνιους», λαμβάνουν πλέον χώρα ολοένα και πιο συχνά, αφήνοντας ορδές πτωμάτων και τραυματιών, αλλά και την οικουμένη βουτηγμένη στο πένθος.

Με αυτά υπόψη, ας δούμε τα πλέον αιματοβαμμένα μακελειά στη φρικιαστική ιστορία των αιματοκυλισμάτων…

George Hennard: 23 νεκροί – 20 τραυματίες



Στις 16 Οκτωβρίου 1991, ο George Hennard μπήκε με το φορτηγάκι του στη βιτρίνα της καφετέριας Luby’s Cafeteria, με το μακελειό που ακολούθησε να μένει γνωστό ως «Σφαγή του Luby’s». Ο Hennard βγήκε από το όχημά του και βροντοφώναξε: «Αυτό έχει κάνει σε μένα το Bell County [του Τέξας]», πριν πυροβολήσει τον πρώτο άνθρωπο που προσέτρεξε να βοηθήσει στο ατύχημα. Ο Hennard παρήγγειλε σε όλους να μείνουν ακίνητοι και κατόπιν ακάθεκτος άρχισε να σημαδεύει και να πυροβολεί τις γυναίκες που βρίσκονταν στον χώρο (με τις οποίες ήταν και κατάφωρα προκατειλημμένος). Κανείς δεν επιχείρησε να βγει από την καφετέρια, ούτε ακόμα κι όταν ο ένοπλος σταμάτησε τους πυροβολισμούς για να ξαναγεμίσει το όπλο του. Ένας άντρας προσπάθησε μόνο να τον αφοπλίσει για να σώσει την οικογένειά του, για να εισπράξει μια σφαίρα στο κεφάλι. Η σφαγή κράτησε 10 λεπτά πριν φτάσει η αστυνομία και η υπόθεση μετατραπεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών. Ο Hennard θα στριμωχνόταν στις τουαλέτες από τις Αρχές και θα δεχόταν 4 σφαίρες, πριν στρέψει τελικά το όπλο εναντίον του και βάλει τέλος στον παραλογισμό. Το κίνητρο του Hennard για το μακελειό ήταν ο σφοδρός μισογυνισμός του…

Baruch Goldstein: 29 νεκροί – 125 τραυματίες

Ο Baruch Goldstein ήταν ένας Ισραηλινός γεννημένος στην Αμερική που διέπραξε το διαβόητο μακελειό στο μουσουλμανικό τέμενος Cave of the Patriarchs το 1994, γνωστό και ως «Σφαγή της Χεβρώνας». Όταν ο φίλος του Rabbi Kahane δολοφονήθηκε από άραβες εξτρεμιστές, ο Goldstein ορκίστηκε να εκδικηθεί: στις 25 Φεβρουαρίου 1994, ο Goldstein -φορώντας στρατιωτική αμφίεση- μπήκε στο τέμενος όπου 800 μουσουλμάνοι Παλαιστίνιοι προσεύχονταν και κατευθύνθηκε ανύποπτα στο πίσω μέρος του ναού, καλύπτοντας στρατηγικά τη μόνη έξοδο. Αφού περίμενε καρτερικά για κάμποση ώρα, άνοιξε ξαφνικά πυρ στο πλήθος, πληγώνοντας θανάσιμα 29 ανθρώπους και τραυματίζοντας περισσότερους από 100. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Goldstein παρέμενε απαρασάλευτος, ακίνητος από την αρχική του θέση, προσπαθώντας να βλάψει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους «ψεκάζοντας» σφαίρες προς κάθε κατεύθυνση. Η σφαγή θα έπαιρνε τέλος όταν κάποιος από τους πιστούς θα τον χτυπούσε στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, συνεχίζοντας να του λιώνει το κρανίο μέχρι να πέσει νεκρός…

Toi Mutsuo: 30 νεκροί – 3 τραυματίες

Τον Μάιο του 1938, ο 21χρονος Toi Mutsuo έπασχε από φυματίωση, νόσος που εκείνη την εποχή ήταν ανίατη και σήμαινε το τέλος του πάσχοντα. Διέμενε σε ένα μικρό χωριό έξω από την πόλη Okayama της Ιαπωνίας, ενώ είχε χάσει τους γονείς του σε μικρή ηλικία, μεγαλώνοντας με τη γιαγιά του. Η ασθένεια του Mutsuo τον εμπόδιζε να συνάψει ερωτικές σχέσεις με γυναίκες, γεγονός που τον έθλιβε ιδιαίτερα. Πριν από τη σφαγή, έγραψε σημειώματα αυτοκτονίας στα οποία υποδείκνυε ως λόγο για το μακελειό την απόρριψη από τις συνομήλικές του. Τα ξημερώματα λοιπόν της 21ης Μαΐου 1938, ο Mutsuo αποκεφάλισε τη γιαγιά του με τη βοήθεια ενός τσεκουριού και κατόπιν έκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε όλο το χωριό. Προσάρμοσε τότε δυο πυρσούς στο κεφάλι του και πέρασε συστηματικά από σπίτι σε σπίτι εκτελώντας όσους έβρισκε στο εσωτερικό τους. Στους περισσότερους σκοτωμούς χρησιμοποίησε καραμπίνα, δεν έλειψαν ωστόσο το τσεκούρι και ένα σπαθί κατάνα. Πριν βγει ο ήλιος, ο Mutsuo αυτοκτόνησε πυροβολώντας με την καραμπίνα στο στήθος του. Οι 30 αθώες ζωές που πήρε μαζί του ήταν την εποχή εκείνη το χειρότερο μακελειό που είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος…

Campo Elias Delgado: 30 νεκροί – 15 τραυματίες

Ο Campo Elias Delgado ήταν ένας κολομβιανός καθηγητής Αγγλικής και βετεράνος του Πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος επιδόθηκε σε έναν αποτρόπαιο μαραθώνιο δολοφονιών στο πολυτελές εστιατόριο Pozzetto. Η αυξανόμενη μοναξιά του και η εμπλοκή του στον Πόλεμο του Βιετνάμ τον είχαν αποξενώσει από την κοινωνία, θεωρώντας ως πηγή των προβλημάτων του τη μητέρα του. Οι δολοφονίες θα ξεκινούσαν το απόγευμα της 4ης Δεκεμβρίου 1986, με τον Delgado να ακολουθεί μαθήτριά του από το σχολείο στο σπίτι της, όπου και θα δολοφονούσε αυτή και τη μητέρα της με κυνηγετικό μαχαίρι. Κατόπιν κατευθύνθηκε στο διαμέρισμα της δικής του μητέρας, την οποία και σκότωσε με μαχαιριά στη βάση του λαιμού της. Ο Delgado τύλιξε το σώμα της τραγικής μάνας με χαρτί και το παρέδωσε στις φλόγες. Όταν η πυρασφάλεια του κτιρίου ήχησε και οι ένοικοι έτρεξαν έντρομοι στον διάδρομο, ο Delgado τους περίμενε: μαχαίρωσε τον πρώτο που είδε και σκότωσε άλλους 5 με πυροβολισμό. Σειρά μετά είχε το εστιατόριο Pozzetto, στο οποίο απόλαυσε αργά-αργά το δείπνο του και κατόπιν σηκώθηκε, πλησίασε σε ένα τραπέζι και πυροβόλησε εξ επαφής μια γυναίκα. Ο Delgado θα σκότωνε 21 ανθρώπους στο εστιατόριο, εκτελώντας τους με σφαίρα στο μέτωπο. Η σφαγή θα κρατούσε 10 περίπου λεπτά, πριν φτάσει η αστυνομία και ρίξει τον Delgado νεκρό…

Cho Seing-hui: 32 νεκροί – 17 τραυματίες



Ο Cho Seung-hui θα μείνει διαβόητος όταν δολοφόνησε 32 σπουδαστές και καθηγητές κατά τη διάρκεια του μακελειού που έμεινε γνωστό ως «Σφαγή στο Virginia Tech» το 2007. Ο Cho υπέφερε από ψυχολογικά προβλήματα και ιδιαίτερα από χρόνιο άγχος, που ακολούθησε τα κολεγιακά του χρόνια. Ξεκίνησε να σχεδιάζει μάλιστα σχολαστικά την επίθεση, κάνοντας εξάσκηση στο σημάδι και βιντεοσκοπώντας τον εαυτό του να εξομολογείται τις εγκληματικές του προθέσεις, δικαιολογώντας τες ως εκδίκηση για τον τρόπο που του συμπεριφερόταν ο κόσμος. Ο Cho ξεκίνησε το μακελειό στις 6 Απριλίου 2007, δολοφονώντας με το ημιαυτόματό του δύο σπουδαστές σε κοιτώνα του πανεπιστημίου Virginia Tech. Κατόπιν επέστρεψε στο δωμάτιό του και έστειλε το μαγνητοσκοπημένο βίντεο στο τηλεοπτικό δίκτυο NBC, πριν οπλιστεί με πιστόλι και ξεκινήσει τη δεύτερη φάση της καλοσχεδιασμένης σφαγής: ασφάλισε τις πόρτες του πανεπιστημίου και μεθοδικά μπήκε από αίθουσα σε αίθουσα σκοτώνοντας όποιον συναντούσε μέσα. Όσοι σπουδαστές μπόρεσαν «ταμπουρώθηκαν» στις αίθουσές τους, με τον Cho να εκτελεί όσους περισσότερους μπόρεσε να βρει. Έπειτα από 9 μακάβρια και αιματοβαμμένα λεπτά έφτασε η αστυνομία, με τον Cho να αυτοπυροβολείται στο πρόσωπο για να αποφύγει τη σύλληψη…

Ahmed Ibragimov: 34 νεκροί – 20 τραυματίες (περίπου)

Ο Ahmed Ibragimov ήταν ένας τσετσένος οδηγός λεωφορείου που σκότωσε 34 Ρώσους στο χωριό Mikenskaya το 1999. Τα κίνητρα πίσω από το στυγερό έγκλημα παραμένουν άγνωστα και λίγα είναι γνωστά για τη σφαγή. Αυτό ωστόσο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι πριν από το μακελειό ο Ibragimov είχε φτιάξει μια λίστα με ρωσικούς στόχους και με πληροφορίες για το πού ζούσαν τα θύματά του. Ο Ibragimov ήξερε την πόλη καλά, καθώς παλιότερα δούλευε ως ταχυδρόμος. Στις 8 Οκτωβρίου λοιπόν θα πήγαινε από σπίτι σε σπίτι εκτελώντας μεθοδικά τον έναν στόχο μετά τον άλλον. Η μέθοδός του ήταν να καλεί τα θύματά του εκτός σπιτιού με διάφορα προσχήματα και κατόπιν να τα εκτελεί με τουφέκι. Έφτασε μάλιστα μέχρι και στο σημείο να δολοφονήσει το 10χρονο παιδί ενός από τους στόχους του. Μετά τη σφαγή, ο Ibragimov έγινε φυγάς για δύο μέρες, πριν συλληφθεί από ομάδες ανταρτών και παραδοθεί στις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίες θα τον ξυλοφόρτωναν μέχρι θανάτου και θα άφηναν το πτώμα του έκθετο στον δρόμο…

Martin Bryant: 35 νεκροί – 21 τραυματίες



Το 1996, ο Martin Bryant περιγραφόταν ως ανώριμος πλην άκακος άνθρωπος από τους γείτονές του. Το ποσό του 1,5 εκατ. ευρώ που είχε κληρονομήσει του εξασφάλιζε εύκολη ζωή χωρίς δουλειά, γεγονός ωστόσο που τον έκανε μοναχικό. Η μοναξιά του θα ήταν αυτή που θα ευθυνόταν για το φονικότερο μακελειό που γνώρισε ποτέ η Αυστραλία, γνωστό και ως «Σφαγή του Port Arthur». Στις 28 Απριλίου 1996, ο Bryant μπήκε στην καφετέρια Broad Arrow του Port Arthur με μια μεγάλη μαύρη τσάντα και παρήγγειλε το γεύμα του. Όταν τελείωσε, επέστρεψε τον δίσκο στο ταμείο και έβγαλε ατάραχος από την τσάντα ένα αυτόματο όπλο με 30 σφαίρες. Το μικρό καφέ ήταν κατάμεστο στον κόσμο και μέσα σε 15 δευτερόλεπτα ο Bryant έριξε 13 σφαίρες από κοντινή απόσταση, σκοτώνοντας 12 άτομα επιτόπου. Ο ένοπλος άντρας θα κυνηγούσε και θα σκότωνε άλλους 8 ανθρώπους πριν μεταφερθεί στο πάρκινγκ της καφετέριας, για να συνεχίσει το αποτρόπαιο έργο του. Κατόπιν έκλεψε ένα αυτοκίνητο, εκτελώντας τον οδηγό και τους 3 επιβαίνοντες, και πήρε όμηρο έναν άντρα, πριν ταμπουρωθεί τελικά σε άλλο εστιατόριο. Όταν έφτασε η αστυνομία, μια 18ωρη κατάσταση ομηρίας θα λάμβανε χώρα, μέχρι για άγνωστο λόγο να βάλει ο Bryant φωτιά στο μέρος και να παραδοθεί στην αστυνομία με τα ρούχα του να φλέγονται. Ο Bryant είχε εμμονή με τον ακριβή αριθμό των ανθρώπων που είχε σκοτώσει, καθώς προσπαθούσε να ξεπεράσει τον Thomas Hamilton, που είχε διαπράξει τη σφαγή στο Dunblane λίγες μόλις βδομάδες πρωτύτερα! Για τα εγκλήματά του του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 1.000 ετών, ποινή που εκτίει σε ψυχιατρείο…

William Unek: 57 νεκροί – 30 τραυματίες

Η υπόθεση του William Unek είναι μοναδική στα εγκληματικά χρονικά, καθώς ο Unek διέπραξε όχι ένα, αλλά δύο μακελειά σε μια περίοδο 3 ετών. Παρά τον τεράστιο αριθμό των απωλειών σε ανθρώπινες ζωές, οι δύο σφαγές απασχόλησαν περιέργως πολύ λίγο τον Τύπο. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι το 1954 ο Unek εργαζόταν ως αστυφύλακας στο Βελγικό Κονγκό. Στην περίοδο αυτή επιδόθηκε σε ένα μακάβριο «ξεφάντωμα» εκτελέσεων, δολοφονώντας τουλάχιστον 21 ανθρώπους με τσεκούρι και τραυματίζοντας πολλούς περισσότερους. Το κίνητρο της πράξης παραμένει άγνωστο. Ο Unek θα διαφύγει στην Τανγκανίκα, όπου θα υιοθετήσει πλαστή ταυτότητα και θα αλλάξει άρδην τη ζωή του. Η ιστορία έμελλε ωστόσο να επαναληφθεί στις 11 Φεβρουαρίου 1957, αυτή τη φορά με κλεμμένο τουφέκι: όρμησε σε χωριό, εισέβαλε σε κάθε σπίτι και εκτέλεσε όσους βρήκε εντός. Όταν του τελείωσαν οι σφαίρες, δολοφόνησε μερικούς ακόμα με το τσεκούρι του και στραγγάλισε και μια γυναίκα με τα χέρια του, ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών στους 36. Αυτή τη φορά η αστυνομία θα ήταν πιο αποτελεσματική και θα έπιανε τον Unek σε σπίτι δύο χιλιόμετρα πιο μακριά από το χωριό, ήταν ωστόσο θανάσιμα πληγωμένος από την προσπάθειά του να διαφύγει…

Woo Bum-Kon: 57 νεκρούς – 37 τραυματίες

Ο Woo Bum-Kon είναι υπεύθυνος για το φονικότερη επίθεση στην ιστορία της Νότιας Κορέας. Σύμφωνα με φίλους και γνωστούς, ο Woo έπασχε από χρόνιο άγχος, με την προσωπικότητά του να σημαδεύεται από συμπλέγματα κατωτερότητας. Πριν από τη σφαγή του 1982, ο Woo εργαζόταν ως αστυνομικός στην επαρχία της χώρας. Το βράδυ της σφαγής, ο Woo τσακώθηκε άσχημα με τη συμβία του, όταν τον ξύπνησε άθελά της χτυπώντας μια μύγα πάνω στο στήθος του. Ο Woo της επιτέθηκε, διέλυσε το σπίτι και βγήκε έξω για να πιει. Κατόπιν κατευθύνθηκε στο αστυνομικό τμήμα και χωρίς να το καταλάβει κανείς άρπαξε ένα μικρό οπλοστάσιο: 2 τουφέκια, εκατοντάδες σφαίρες και 7 χειροβομβίδες. Κατά τις 9:30 μ.μ., ο Woo επέστρεψε στο χωριό όπου ζούσε, κρύφτηκε πίσω από κάτι θάμνους και ξεκίνησε να πυροβολεί όποιον περνούσε από κει. Η κοπέλα του που είχε βγει αναζητώντας τον θα τραυματιστεί από τους πυροβολισμούς του, θα γλιτώσει ωστόσο τον θάνατο. Αργότερα ο Woo θα επισκεφτεί το τοπικό ταχυδρομείο σκοτώνοντας τους 3 υπαλλήλους, πριν κόψει το τηλεφωνικό δίκτυο όλου του χωριού για να αποτρέψει τους κατοίκους να ειδοποιήσουν τις Αρχές. Και τότε ήταν που ξεκίνησε η κυρίως σφαγή: ως αστυνομικός που ήταν ξεγελούσε τους ανθρώπους να του ανοίξουν τις πόρτες τους και κατόπιν εκτελούσε όλους όσοι βρίσκονταν στο εσωτερικό των σπιτιών. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο αυτή, ο Woo κατάφερε να εκτελέσει 42 ανθρώπους σε 5 διαφορετικά χωριά. Όταν δε οι ένοικοι του σπιτιού δεν του άνοιγαν, το έκαναν αποτελεσματικά οι χειροβομβίδες του. Η σφαγή, που κράτησε 8 ολόκληρες ώρες, θα ολοκληρωνόταν με τον Woo να αυτοκτονεί με δύο χειροβομβίδες, ενώ μπόλικοι αστυνομικοί θα παραιτούνταν την επαύριο της σφαγής για την ολιγωρία που επέδειξαν στη σύλληψη του φονιά…

Anders Behring Breivik: 77 νεκροί – 96 τραυματίες

Το φονικότερο μακελειό της ιστορίας είναι δυστυχώς και το πλέον πρόσφατο. Η υπόθεση του δεξιού εξτρεμιστή Breivik, που δολοφόνησε 69 εφήβους ηλικίας 14-19 ετών στο νορβηγικό νησί Utoya, είναι λίγο πολύ γνωστή, καθώς συνέβη σχετικά πρόσφατα. Στις 22 Ιουλίου 2011 μάλιστα, πριν ξεκινήσει το αιματοκύλισμα, ο Breivik πυροδότησε μια τεράστιας ισχύος βόμβα σε παγιδευμένο αυτοκίνητο στο Όσλο, σκοτώνοντας επιτόπου 8 ανθρώπους. Μετά πήρε το καράβι για το νησάκι Utoya, όπου 600 έφηβοι συμμετείχαν σε θερινές κατασκηνώσεις. Μεταμφιεσμένος σε αστυνομικό, κάλεσε τα παιδιά να συγκεντρωθούν γύρω του για έλεγχο ρουτίνας μετά τη βομβιστική επίθεση στο Όσλο. Όταν οι έφηβοι υπάκουσαν στις εντολές του, έβγαλε το τουφέκι του και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως. Έπειτα από 90 αιματοβαμμένα λεπτά, η αστυνομία έφτασε και ο Breivik παραδόθηκε ειρηνικά και οικειοθελώς. Η σφαγή, που είχε σχεδιαστεί από τον Breivik ήδη από το 2009, είναι το πλέον αιματηρό μακελειό στα καταγεγραμμένα χρονικά των ατομικών επιθέσεων…