Μπορεί για τον δυτικό κόσμο ο γάμος από προξενιό να θεωρείται πλέον κάτι ξεπερασμένο, αυτό ωστόσο δεν ισχύει για λαούς με διαφορετικές κουλτούρες, νοοτροπίες και θρησκείες όπου το προξενιό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας τους.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Huda Al-Marashi, μια συγγραφέας Ιρακινής καταγωγής που ζει στη νότια Καλιφόρνια, η οποία εξιστορεί την προσωπική της εμπειρία μέσα από το βιβλίο «First Comes Marriage: My Not-So-Typical American Love Story», απόσπασμά του οποίου δημοσιεύει στη NY Post.

«Δεν μπορώ να θυμηθώ μια εποχή που δεν σκέφτηκα τον Hadi ως πιθανό σύζυγό μου. Οι οικογένειές μας έκαναν οδικά ταξίδια μαζί στην παραλία και στα εθνικά πάρκα. Η οικογένειά του έμενε σπίτι μας και εμείς στο δικό τους. Τότε δεν αισθανόμουν κάποια σπίθα ή φτερουγίσματα για τον Hadi. Με την ατημέλητη χαίτη των 90’s και τη μπλούζα με τα κουμπιά κάποιες φορές ευχόμουν να υπήρχε κάποιος άλλος στη μικρή κοινότητα των Ιρακινο-αμερικανών που θα ήταν πιο ταιριαστός, αλλά ο Hadi ήταν το μοναδικό αγόρι που γνώριζα και πληρούσε όλες τις προδιαγραφές – ίδια θρησκεία, ίδια κουλτούρα», γράφει η Huda Al-Marashi στη NY Post.

«Η μητέρα του Hadi ήταν ότι πιο κοντινό είχε η κοινότητά μας σε προξενήτρα. Την είχα ακούσει να λέει για τους κινδύνους που εγκυμονούσε η αγορά γάμου στην κοινότητά μας, όπου τα πιο φρέσκα και γλυκά κορίτσια ποτέ δεν έμεναν στο ράφι. Εγώ ήμουν άνετη καθώς γνώριζα πως είχα τον Hadi ως πιθανότητα. Ο αμερικανικός ρομαντισμός ήταν τρομακτικά εύθραυστος με ανθρώπους να ερωτεύονται και να χωρίζουν, αλλά η αγάπη των Μουσουλμάνων ήταν ασφαλής και απλή, εξ’ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο ενός ατόμου. Κάποιο βράδυ η μητέρα μου μου αποκάλυψε ότι κάποιος ρώτησε τη μητέρα του Hadi για μένα. “Ούτε που να το σκέφτεσαι. Είναι δική μας”, του απάντησε. “Μα αρέσω πραγματικά στον Hadi;”, ρώτησα. “Είναι προφανές”, απάντησε η μητέρα μου. “Τα μάτια του σε ακολουθούν όπου βρίσκεσαι”.

Ως έφηβη πήγαινα σε σχολείο θηλέων. Δεν είχα φίλους αγόρια και ποτέ δεν είχα μιλήσει στο τηλέφωνο με αγόρι. Το τελευταίο έτος η μητέρα μου με ρώτησε “Θέλεις ο Hadi να σε συνοδεύσει στο χορό αποφοίτησης;”. Ήταν ένα σοκ για εμένα. Μου είπε ότι το πρότεινε η μητέρα του και πρόσθεσε “Φυσικά και δεν πρόκειται να το πούμε στους πατεράδες σας”. Αν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να βιώσω ένα ραντεβού όπως αυτά στις ταινίες, αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Εκείνο το βράδυ ξεφύλλισα περιοδικά μέχρι να εντοπίσω το φόρεμα που ήθελα να φορέσω όταν ξεκινήσει η δική μου ιστορία αγάπης. Το πρωινό πριν το χορό πήγα στο εμπορικό και έφτιαξα τα μαλλιά μου. Επέστρεψα σπίτι, είπα τις απογευματινές προσευχές μου και μετά έβαψα τα νύχια μου και έβαλα μακιγιάζ για την πρώτη φορά εκτός σπιτιού με ένα αγόρι, ένα αγόρι που μπορεί να ήταν ο μέλλοντας σύζυγός μου.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο ο Hadi μου είπε με αμηχανία “το φόρεμά σου είναι ωραίο”. “Και συ δείχνεις ωραίος”, του είπα. Με νέο κούρεμα, φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο και σμόκιν, ο Hadi έδειχνε πολύ πιο όμορφος απ’ ότι πριν. Στη βεράντα κοιτάξαμε το φεγγαρόλουστο γκαζόν. Μου πρόσφερε το σακάκι του και το κράτησε ανοιχτό. Αναψοκοκκίνισα από τη θερμότητα του σώματος που μοιραστήκαμε για πρώτη φορά και μπορούσα να μυρίσω την κολόνια του. Τα γάντια του κάλυψαν τα χέρια μου. Αν και ο Hadi δεν ήταν μεγάλος, ήταν αρκετά μεγάλος για μένα. Λίγους μήνες αργότερα η οικογένειά του ήρθε στο σχολείο και παρακολούθησε την τελετή αποφοίτησης. Μετά την εκδήλωση συγκεντρωθήκαμε στο οικογενειακό δωμάτιο με συγγενείς που φορούσαν πιτζάμες, ήπιαμε τσάι και είδαμε τηλεόραση. Ο Hadi και εγώ μείναμε εκεί μέχρι να πάνε όλοι για ύπνο. Ήρθε δίπλα μου, τόσο κοντά που τα πόδια μας ακούμπησαν. Με κοίταξε με αγάπη. Πήρε την κορδέλα από ένα ανοιχτό δώρο και την έβαλε γύρω από το δάχτυλό μου. Κράτησα την αναπνοή μου. Ήμουν με τις πιτζάμες μου, τα μαλλιά μου ήταν χάλια και δεν είχαμε διαμαντένιο δαχτυλίδι.

“Θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου”. Δεν είχε καμία σχέση με σκηνή από κινηματογραφικές ταινίες, αλλά ήταν τόσο ζεστή, τρυφερή και γλυκιά στιγμή. “Ναι” του απάντησα. Στις διακοπές για την Ημέρα των Ευχαριστιών, κατά το πρώτο έτος μου στο κολέγιο, οι οικογένειές μας επισημοποίησαν τον αρραβώνα μας με ανακοίνωση σε ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι. Ένα χρόνο αργότερα, στα 20 μου, είχα μεταμορφωθεί σε μια νύφη από την Αραβία. Το 1997 έξω από την αίθουσα του ξενοδοχείου Biltmore στο Λος Άντζελες, ο Hadi έπιασε τα χέρια μου και είπε “ανυπομονώ να περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί”. Στεκούμενη εκεί, αγκαλιασμένη από τούλια, ένιωσα σαν να φορούσα τις ολοκαίνουργιες σελίδες της κοινής μας ζωής.

Τρία παιδιά και δύο δεκαετίες μετά, ο σύζυγός μου εξακολουθεί να με πειράζει με τον όρο “κανονισμένος γάμος“. Είμαι ο παιδικός του έρωτας, η γυναίκα που πάντα αγαπούσε. Μου ήταν δύσκολο να παραβλέψω τις προσπάθειες που έκαναν οι μητέρες μας για να μας φέρουν κοντά, αλλά αγαπώ τον σύζυγό μου ακόμα περισσότερο εξαιτίας αυτού. Η υποστήριξη από τις μητέρες μας αποτέλεσε το θεμέλιο της κοινής μας ζωής.  Σκεφτόμουν πως είχα εξαπατηθεί από την κλασσική ιστορία “αγόρι γνωρίζει κορίτσι”. Τώρα σκέφτομαι πως έχω μια ιστορία που κάνει το “αγόρι παντρεύεται κορίτσι” το ίδιο συναρπαστική».