Ήταν το 1995 όταν η Lena Paahlsson από τη Σουηδία μάθαινε στις κόρες της πώς να ψήνουν κουλουράκια. Για να μην μπει η ζύμη στη βέρα της, την έβγαλε και την ακούμπησε στην άκρη του νεροχύτη. Και μετά την έχασε.
Έψαξε παντού, σήκωσε ακόμη και τα πατώματα, αλλά πουθενά το λευκόχρυσο δαχτυλίδι της.
Μετά λοιπόν από 16 ολόκληρα χρόνια, η γυναίκα βρισκόταν στον κήπο της και μάζευε τα ζαρζαβατικά που είχαν φυτρώσει στον κήπο της. Κι εκεί ακριβώς παρατήρησε ένα διαφορετικό καρότο, ένα καρότο που στην κορυφή του έφερε τη βέρα της!
Δεν ήταν ψευδαίσθηση. Το καρότο που είχε φυτρώσει είχε πάνω του την επί 16 χρόνια χαμένη βέρα της. Τώρα τη φορά χαρούμενη χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη.
Η κ. Paahlsson υποθέτει ότι όταν τελείωσε το ψήσιμο των κουλουριών έπλυνε τον νεροχύτη και πέταξε ό,τι ήταν άχρηστο στον νεροχύτη, στον σκουπιδοφάγο. Μαζί είχε και φλούδες πατάτας τις οποίες αργότερα πήρε για να ρίξει σαν λίπασμα στον κήπο. Οπότε υποθέτει πως η βέρα της παρέμενε τόσα χρόνια καλά κρυμμένη στο χώμα του κήπου.
