Η Κατερίνα Πατρικαράκου, 30 ετών, είναι μια νεαρή επιχειρηματίας που επέστρεψε στην Ελλάδα από το Λονδίνο, για να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, που λόγω της οικονομικής κρίσης περνούσε δύσκολες στιγμές.

«Μένω στο σπίτι ενός φίλου, γιατί δεν μπορώ να πληρώσω ενοίκια. Δεν μπορώ να βρω άλλη δουλειά γιατί έχω αναλάβει τη διαχείριση όλων των υποθέσεων της χρεωμένης οικογενειακής επιχείρησης» λέει η ίδια.

Η ίδια παρακολουθούσε τα κινήματα διαμαρτυρίας κατά των μέτρων λιτότητας που επέβαλλε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του τεράστιου χρέους της να μεγαλώνουν φορά με τη φορά. Με το που ήρθε στην Ελλάδα ενώθηκε και αυτή μαζί τους. Η ίδια παρέθεσε μια συνέντευξη στη δημοσιογράφο Ιωάννα Κακίση του περιοδικού TIME, λέγοντας τα εξής:

«Όταν πηγαίνω σε κάποια πορεία διαμαρτυρίας πηγαίνω μόνη μου, δεν ενώνομαι με κανένα μπλοκ. Δεν συμμετέχω σε κανένα κόμμα ή οργάνωση. Για τις διαδηλώσεις και τα σημεία συνάντησης μαθαίνω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως το twitter.

Συνήθως συναντιέμαι με τους φίλους μου, παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στην πιο κοντινή στάση. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων, ο σταθμός αυτός ήταν στο Μοναστηράκι. Κατεβήκαμε εκεί και αρχίσαμε να περπατάμε προς την πλατεία Συντάγματος.

Μείναμε όσο περισσότερο μπορούσαμε. Ο κύριος στόχος μας ήταν να μη φύγουμε από το Σύνταγμα, ακόμη κι όταν η αστυνομία άρχισε να κάνει χρήση δακρυγόνων. Πάντα προσπαθούμε να μείνουμε ήρεμοι, γιατί ο πανικός είναι αυτός που χειροτερεύει την κατάσταση και μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Οι περισσότεροι στενοί φίλοι μου έρχονται στις πορείες μαζί μου και όλοι φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Γνωρίζουμε τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνουμε. Όσο για τους υπόλοιπους, που δεν συμμετέχουν (και αυτό όχι επειδή δεν μπορούν στην πραγματικότητα), δε με νοιάζει τι έχουν να πουν. Εγώ πράττω ανάλογα με τα πιστεύω μου.

Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να τραβά κανείς όσο περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο μπορεί και να τις ανεβάζει στο διαδίκτυο, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να δουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στις πορείες.

Μόνο μια φωτογραφία που ανεβαίνει στο απ’ ευθείας στο διαδίκτυο από το σημείο μπορεί να “πει” την αλήθεια. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ το κάνουν σπάνια. Γι’ αυτό προσπαθώ να τραβάω όσες περισσότερες μπορώ και από διαφορετικά σημεία και περιστατικά. Το κινητό μου δεν το ξεχνάω ποτέ, όπως και τη μάσκα, τα γυαλιά και σπρέι Maalox για τα δακρυγόνα.

Όποτε έχει πορεία δεν κανονίζω τίποτε άλλο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχτεί η μέρα. Μπορεί να καταλήξεις να παραμένεις στο Σύνταγμα ή οπουδήποτε αλλού όλη τη μέρα. Είναι πολύ έντονο και θέλεις να το μοιράζεσαι μόνο με ανθρώπους που πραγματικά μπορούν να σε καταλάβουν. Και αν δεν είναι κι εκείνοι εκεί, συνήθως δεν μπορούν να σε καταλάβουν. Έτσι, δε με νοιάζει τι λέει ο οποιοσδήποτε σχετικά με το θέμα.

Μέχρι στιγμής δεν έχω νιώσει πραγματικό φόβο. Παρόλο που με έχουν κυνηγήσει και έχω “φάει” αρκετά δακρυγόνα δεν έχω νιώσει φόβο για τη ζωή μου και για τις ζωές των φίλων μου. Ναι, η αδρεναλίνη μπορεί να ανεβαίνει, αλλά δεν υπάρχει φόβος. Είμαι αρκετά σίγουρη όμως ότι αν είχα ζήσει τα γεγονότα της 29ης Ιουνίου, θα είχα φοβηθεί για τη ζωή μου, όπως ένιωσαν και αρκετοί φίλοι μου.

Είναι αλήθεια ότι η συμμετοχή σε μια πορεία είναι κάτι συναρπαστικό, που σου ανεβάζει πολύ την αδρεναλίνη. Όμως, θα προτιμούσα να ζω σε μια χώρα που οι πορείες δεν θα ήταν απαραίτητες και είμαι σίγουρη ότι θα έβρισκα την ίδια έξαψη κάπου αλλού. Κανείς δεν πηγαίνει στις πορείες μόνο για την έξαψη. Αυτό είναι ένα “υποπροϊόν” που έρχεται με τον υψηλό κίνδυνο».