Μία φράση νεαρού αφρικανού πρόσφυγα συμπυκνωσε το δράμα της μαζικής φυγής των απελπισμένων ανθρώπων από διάφορες χώρες στo συνέδριο που διοργάνωσε το κόμμα της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Βερολίνο με θέμα την ευρωπαϊκή και γερμανική πολιτική για το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα.

«Εάν μείνω στη χώρα μου θα πεθάνω 100%. Αν προσπαθήσω να φτάσω στην Ευρώπη οι πιθανότητες είναι 50%» είπε χαρακτηριστικά.

H E.E σχεδιάζει τη σύναψη συμφωνιών με αφρικανικές κυβερνήσεις για να καταπολεμήσει επί τόπου της αιτίες της φυγής προσφύγων και μεταναστών. Οι συμφωνίες τις οποίες σχεδιάζει είναι παρεμφερείς με εκείνην μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας, προβλέπει δηλαδή χρηματική βοήθεια στην περίπτωση της συνεργασίας και κυρώσεις ή εμπορικούς περιορισμούς σε περίπτωση μη συνεργασίας. Αυτές οι συνεργασίες όμως είναι όχι μόνο πρακτικά δύσκολες να γίνουν, αλλά και πολιτικά αμφιλεγόμενες, αφού γίνονται με αυταρχικά καθεστώτα.

Το κεντρικό ερώτημα του συνεδρίου ήταν αν είναι δυνατός ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών από την Αφρική. Η απάντηση του Στέφαν Ντίνβαλντ, ακτιβιστή της οργάνωσης «Βαυαρικό συμβούλιο μετανάστευσης» είναι και ναι και όχι. Το Μάλι και η Σενεγάλη λ.χ κερδίζουν περισσότερα από τα εμβάσματα των μεταναστών από αυτά που τους προσφέρει η Ε.Ε. για την καταπολέμηση της μετανάστευσης, είπε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Deutsche Welle (DW). «Θα πρέπει να γίνει μια καλή προσφορά από την πλευρά της Ε.Ε. έτσι ώστε το Μάλι να πει “εντάξει, περιορίζουμε τώρα την μετανάστευση και συνεργαζόμαστε με την Ε.Ε.” », πρόσθεσε.

Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που εξετάστηκε είναι το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τον περασμένο μήνα έγινε μια αμφιλεγόμενη συμφωνία του γερμανικού οργανισμού διεθνούς συνεργασίας (Gesellschaft für Internationale Zusammenarbeit, GΙΖ) με το Σουδάν, όπου η Ε.Ε. πρόκειται να χρηματοδοτήσει μεταξύ άλλων ένα πρόγραμμα για την ασφάλεια των συνόρων του και τον εξοπλισμό των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας.

Η Μαρίνα Πέτερ της ένωσης «Φόρουμ του Σουδάν και του νοτίου Σουδάν» η οποία γνωρίζει καλά την περιοχή το επέκρινε σφοδρά. «Δυστυχώς πρέπει να διαπιστώσουμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία γίνεται τόσος λόγος στη Γερμανία, θυσιάζονται προοδευτικά στο βωμό μιας συνεργασίας δήθεν για την ασφάλεια και την σταθερότητα» είπε.

Με παρόμοιο τρόπο βλέπει τα πράγματα κι o ιρανικής καταγωγής Γερμανός βουλευτής Νίμα Μόβασατ, εκπρόσωπος του κόμματος της Αριστεράς «Die Linke» για θέματα αναπτυξιακής πολιτικής.

«Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι τώρα είναι επιθυμητή η συνεργασία με το σουδανέζικο καθεστώς, ενώ πριν την απέρριπταν ακριβώς λόγω τη παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ξαφνικά αυτό το καθεστώς είναι καλό», είπε στην DW. Πρόσφατα μάλιστα ζήτησε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση περισσότερες πληροφορίες για τη συνεργασία της Γερμανίας με κράτη που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο κέρας της Αφρικής. Αλλά και «η Ε.Ε. ανατρέπει αυτά τα οποία θεωρεί ως αξίες της, δηλαδή την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία κατά τη συνεργασία της με αυτά τα δικτατορικά καθεστώτα διότι προσδοκά ότι θα σταματήσουν τους πρόσφυγες», πρόσθεσε ο Μόβασατ. Πρόκειται για κακή χρήση των χρημάτων που δίνονται για την ανάπτυξη αυτών των χωρών, για αποξένωση από το σκοπό τους, πιστεύει ο αριστερός βουλευτής.

Ο ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα από το Μάλι Ουζμάνε Ντιάρρα, αναφερόμενος σε μιαν άλλη πτυχή του θέματος είπε στην συνέντευξή του στην DW : «Εμείς, η κοινωνία των πολιτών, έχουμε διαπιστώσει ότι στις χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής έχει ασκηθεί μεγάλη πίεση σε Αφρικανούς πολιτικούς ώστε να συμφωνήσουν σε όλες τις διαδικασίες και τους κανόνες της Ε.Ε.». Επίσης κατέκρινε την Ε.Ε. ότι προχωρά εδώ και καιρό σε συμφωνίες με τις χώρες του Μακρέμπ, όπως είναι η Λιβύη, η Μαυριτανία, το Μαρόκο ή η Τυνησία, για να επεμβαίνουν στη θέση της ως χωροφύλακα. Αυτή η συνεργασία, όπως είπε στην DW, έχει προκαλέσει πολλά δράματα από το 2004, όπως λ.χ. στους ισπανικές θύλακες της Θέουτας και της Μελίλας. Συμφωνίες μεταξύ μεμονωμένων χωρών της Ευρώπης και της Αφρικής δεν είναι επιθυμητές. Αναγκαία είναι μια «καλά μελετημένη παγκόσμια συνθήκη μεταξύ της ευρωπαϊκής και της Αφρικανικής Ενωσης».