Η ίδρυση ανεξάρτητης χώρας μόνο εύκολη δουλειά δεν είναι, καθώς χρειάζεσαι δικό σου στρατό, διαβατήριο, σημαία, εδάφη, κυβέρνηση και ποινικό σύστημα, αν και πάλι δύσκολα θα λογίζεσαι πραγματικό έθνος.
Οι περιπέτειες του Κοσσυφοπεδίου παραμένουν εδώ αρχέτυπο, αν και δεν είναι φυσικά το μόνο, καθώς μορφώματα όπως η Νότια Οσετία, η Αμπχαζία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ακόμα και το Νότιο Σουδάν αξιώνουν ακόμη την παγκόσμια αναγνώριση και μετρούν τα δικά τους ζοφερά χρονικά.
Κι αυτά είναι τα μεγάλα ονόματα των νέων κρατών που ζητούν εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία, καθώς πίσω από τα πηχυαία πρωτοσέλιδα καραδοκούν πολλές ακόμα εθνικές οντότητες που παλεύουν για κεκτημένα.
Έθνη εν αναμονή λοιπόν…
Δημοκρατία της Λακότα
Φανταστείτε ένα ολοκαίνουριο και ανεξάρτητο έθνος στην καρδιά των ΗΠΑ! Ένα κράτος στο μέγεθος της πολύπαθης Συρίας που θα φιλοξενεί στα προγονικά εδάφη τον υπερήφανο γηγενή πληθυσμό των Ινδιάνων. Το μόρφωμα όχι μόνο υπάρχει αλλά θα το βρείτε κιόλας στα μεσοδυτικά της Βόρειας Αμερικής.
Εκτεινόμενη σε μια λωρίδα 1.600 χιλιομέτρων κατά μήκος της Μοντάνα, της Νεμπράσκα, του Γουαϊόμινγκ και της Βόρειας και Νότιας Ντακότα, η Δημοκρατία της Λακότα είναι το πατρώο και ιερό έδαφος των Λακότα Σιου, οι οποίοι κατάφεραν να αποσπάσουν το 1868 τη συναίνεση της αμερικανικής κυβέρνησης και να υπογράψουν με τον Ουάσιγκτον το σύμφωνο που τους έδινε το κεκτημένο στη γη. Όταν βέβαια ξέσπασε ο «κίτρινος πυρετός» του χρυσού και με τους τυχοδιώκτες χρυσοθήρες να κατακλύζουν την περιοχή, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξέχασε βολικά τις δεσμεύσεις της και επέτρεψε τον μεγάλο διωγμό των Λακότα, κάνοντας το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να διακηρύξει το 1998 πως «μια πιο χονδροκομμένη περίπτωση ανέντιμης συναλλαγής δεν μπορεί να βρεθεί πουθενά αλλού στην ιστορία μας».
Παρά το γεγονός ότι το Δικαστήριο πρόσφερε αποζημίωση 600 εκατ. δολαρίων στους Λακότα, η υπερήφανη φυλή αρνήθηκε το ποσό και διακήρυξε πως θα αποσυρθεί από τις ΗΠΑ. Το 2007 οι Λακότα απέστειλαν επίσημο διάβημα στην Ουάσιγκτον ζητώντας την αναγνώριση των εδαφών που βρίσκονται οι κρατικοί καταυλισμοί τους σε αυτόνομη οντότητα. Το 2015 οι Λακότα ανακήρυξαν τη Δημοκρατία της Λακότα ανεξάρτητο κράτος και πλέον μάχονται σθεναρά για την παγκόσμια αναγνώρισή της…
Μπαλοχιστάν
Η 11η Αυγούστου 1947 είναι μια σημαντική μέρα για το έθνος του Μπαλοχιστάν (ή Μπαλουχιστάν), μιας περιοχής που καταλαμβάνει το 45% περίπου του σημερινού Πακιστάν, καθώς την επίμαχη μέρα το κράτος διακήρυξε την ανεξαρτησία του. Αυτή είναι τουλάχιστον η ιστορία σύμφωνα με τους εθνικιστές του μορφώματος, οι οποίοι διατείνονται ότι οι Βρετανοί αναγνώρισαν την κρατική τους οντότητα λίγο πριν φύγουν, αφήνοντάς τους βορά στο Πακιστάν να τους προσαρτήσει σε λιγότερο από έναν χρόνο.
Από την άλλη, οι Πακιστανοί ισχυρίζονται ότι οι τέσσερις κομητείες που απαρτίζουν το Μπαλοχιστάν συμφώνησαν ανεξάρτητα να προσαρτηθούν στο Πακιστάν. Όποια κι αν είναι η ιστορική αλήθεια, οι σχέσεις των κατοίκων του Μπαλοχιστάν με τους πακιστανούς κυβερνήτες τους μόνο αρμονικές δεν είναι σήμερα. Όταν μάλιστα πακιστανός αξιωματικός του στρατού βίασε ένα ντόπιο κορίτσι το 2005, ξέσπασαν εκτεταμένες αναταραχές στην επαρχία που δεν λένε να κοπάσουν ακόμα και σήμερα, 10 χρόνια μετά.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το έθνος εν αναμονή είναι κάτω από de facto στρατιωτικό πακιστανικό έλεγχο, με την εξόριστη κυβέρνησή του να παλεύει διπλωματικά για την πλήρη ανεξαρτησία του από τους εισβολείς ή έστω για μερική αυτονομία. Αν και παρά τους ευσεβείς πόθους, δύσκολα θα ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του Ισλαμαμπάντ…
Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας
Αντίθετα με τις άλλες καταχωρίσεις της λίστας μας, το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας είναι διεθνώς αναγνωρισμένο, διαθέτοντας διμερείς σχέσεις με 105 χώρες και διπλωματικές επαφές με άλλες έξι. Διατηρεί θέση μόνιμου παρατηρητή στα Ηνωμένη Έθνη και το διαβατήριό του γίνεται δεκτό στα μεγαλύτερα κράτη του πλανήτη. Κι όμως, παρά τη διεθνή αναγνώριση, ούτε εδάφη διαθέτει ούτε και διεκδικεί εξάλλου!
Το περίεργο αυτό μόρφωμα βασίζει την ύπαρξή του στη μακρά ιστορική του παράδοση, καθώς είχε ιδρυθεί από το καθολικό ιπποτικό τάγμα του 11ου αιώνα που κατέλαβε τη Μάλτα και έγινε γνωστό ως Ιππότες της Μάλτας. Το 1798 ο Ναπολέοντας επισκέφθηκε το νησί και έδιωξε το τάγμα, το οποίο αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ιταλία, με τα τοπικά βασίλεια να συνεχίζουν να το αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητο έθνος. Εντελώς αναπάντεχα, το περίεργο αυτό καθεστώς διατηρήθηκε για τα επόμενα 217 χρόνια.
Σήμερα το Τάγμα διατηρεί στην κατοχή του μόλις δύο κτίρια στη Ρώμη! Δεν διεκδικεί επιστροφή στη Μάλτα και τα 13.500 μέλη του ασχολούνται κυρίως με φιλανθρωπικές δράσεις. Παρά ταύτα, περισσότερα από τα μισά έθνη της οικουμένης, περιλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το αναγνωρίζουν ως κρατικό μόρφωμα και οι κάτοικοί του απολαμβάνουν τα γνώριμα πολιτειακά δικαιώματα των χωρών της Δύσης…
Ντεγκάρ
Ως άλλο ένα απότοκο της κατάρρευσης της αποικιοκρατίας, ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής του Ντεγκάρ, που ζούσε στα κεντρικά υψίπεδα του Βιετνάμ, είχε μακρά και ζοφερή ιστορία θρησκευτικών διώξεων. Όλα άλλαξαν με την έλευση του γάλλου αποικιοκράτη, τον οποίο καλωσόρισαν ως απελευθερωτή οι κάτοικοι του Ντεγκάρ, συμμάχησαν μαζί του και ανταμείφθηκαν με την εκχώρηση εδαφικής ανεξαρτησίας.
Το 1946 το Ντεγκάρ κυβερνιόταν από δικό του αυτοκράτορα, ήταν διαφορετικό κράτος από το υπόλοιπο Βιετνάμ και όλα έδειχναν ότι η ανεξαρτησία του θα κρατούσε. Μετά ήρθε βέβαια το 1954, όταν οι Γάλλοι αποφάσισαν αναπάντεχα να παραιτηθούν από τις εδαφικές φιλοδοξίες τους στην περιοχή και πριν εγκαθιδρυθεί το Ντεγκάρ ως ανεξάρτητο κράτος, ο αποικιοκράτης αποσύρθηκε από την Ινδοκίνα, αφήνοντας χάος.
Χωρίς τη γαλλική στήριξη, το Ντεγκάρ δεν είχε άλλη επιλογή παρά να συνταχθεί με τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής και να εκχωρήσει στις ΗΠΑ τα εδάφη του για τη δημιουργία βάσεων, παίρνοντας ως αντάλλαγμα την προστασία από τους Βιετκόνγκ. Οι ελπίδες για περιχαράκωση των συνόρων του αναδύθηκαν και πάλι, αν και για άλλη μια φορά θα έμπαινε εμπόδιο η παγκόσμια ιστορία.
Μετά τη λήξη του Πολέμου του Βιετνάμ, το Ντεγκάρ έχασε τα πάντα. Πάμπολλοι κάτοικοί του κατέφυγαν στην Καμπότζη και τις ΗΠΑ και όσοι έμειναν υπέστησαν νέους διωγμούς και καταπατήσεις των πολιτειακών δικαιωμάτων τους. Σήμερα παλεύουν για την ανεξαρτησία τους και μάχονται για το καθεστώς που τόσο μοχθηρά τους αρνήθηκε η Ιστορία…
Barotseland
Μια έκταση στην Κεντρική Αφρική στο μέγεθος της Αγγλίας, μεταξύ Ναμίμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Ζάμπια και Αγκόλα, διεκδικεί το καθεστώς του νεότερου κράτους στον κόσμου, καθώς τον Μάρτιο του 2012 το Εθνικό της Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να διακηρύξει την ανεξαρτησία από τη Ζάμπια πατώντας σε μια υπόσχεση που έχει αθετηθεί εδώ και 50 χρόνια.
Σύμφωνα με τον βασιλικό οίκο του Barotseland, το σύμφωνο ειρήνης και προσάρτησης στη Ζάμπια του 1964 θα έδινε υποτίθεται στο βασίλειο πλήρη αυτονομία. Μέχρι τότε εξάλλου ήταν διαχρονικά ανεξάρτητο έθνος και ως τέτοιο το αναγνώριζε ακόμα και ο βρετανός αποικιοκράτης. Με το που έπεσαν όμως οι υπογραφές, η Ζάμπια ενσωμάτωσε πλήρως τα νέα εδάφη στην κεντρική διοίκηση και τώρα δεν ήταν παρά άλλη μια επαρχία της Ζάμπια χωρίς κανένα ιδιαίτερο καθεστώς.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, κάθε κάλεσμα για ανεξαρτησία ή αυτονομία συναντούσε βίαιες αντιδράσεις, ακόμα και σφαίρες, από πλευράς Ζάμπια, κι αυτό μόνο ως ιστορική ειρωνεία μπορεί να λογιστεί για το περήφανο έθνος των κατακτημένων, καθώς κάποτε η Barotseland ήταν η καρδιά μιας αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από την Αγκόλα μέχρι τη Ναμίμπια και τη σύγχρονη Δημοκρατία του Κονγκό, περιλαμβάνοντας στα εδάφη της το μεγαλύτερο μέρος της Ζάμπια!
Σήμερα το έθνος διεκδικεί μια στενή λωρίδα γης, αν και συναντά τη λύσσα της κυβέρνησης της Ζάμπια, η οποία φαίνεται να κωφεύει στις νόμιμες διεκδικήσεις του μικρού έθνους…
