Μπορεί σήμερα η μαγεία και τα πεπραγμένα της να αφορούν σε ένα πολύ μικρό ποσοστό της Δύσης, υπήρχαν ωστόσο εποχές που αποτελούσαν κολοσσιαία απειλή για τις χριστιανικές κοινωνίες Ευρώπης και Αμερικής, βλέπε Μεσαίωνας δηλαδή.
Ένα εκρηκτικό μείγμα εμμονικής υστερίας, άγνοιας και φόβου πυροδότησε ένα φανατισμένο κυνήγι μαγισσών, από το οποίο ξεπήδησε και άνθισε φυσικά ένας νέος επαγγελματικός κλάδος, αυτός του κυνηγού δαιμονικών κεφαλών!
Κι αν δεν μιλούσαμε για τον άδικο και τραγικό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων που κατηγορήθηκαν για μαγεία και ρίχτηκαν στη φωτιά, θα ήταν πράγματι ιστορική ειρωνεία να επικηρύσσονται και να κυνηγιούνται λυσσαλέα άνθρωποι για αδικήματα που δεν διέπραξαν ποτέ…
Ο βενεδικτίνος μοναχός Μπαλτάζαρ φον Ντέρνμπαχ
Ο μοναχός του 16ου αιώνα που πέρασε όλη του σχεδόν τη ζωή σε φραγκισκανό μοναστήρι του γερμανικού κρατιδίου της Έσσης έγινε κάποια στιγμή ηγούμενος, υπηρετώντας τον Θεό από την τρυφερή ηλικία των 12 ετών. Μεγαλώνοντας, διαδέχτηκε στην ηγεσία του θείο του ηγούμενο, όταν και εγκαινίασε μια περίοδο φρίκης στο κρατίδιο.
Ήδη από την πρώτη στιγμή, ο Μπαλτάζαρ έβγαλε ένα φιρμάνι που απαγόρευε στο ποίμνιο την προσχώρηση στην αντιμεταρρύθμιση του προτεσταντισμού, αναγκάζοντας τους πιστούς να επιστρέψουν στον ρωμαιοκαθολικισμό. Οι αντιδημοφιλείς πράξεις του τον ανάγκασαν να παραιτηθεί κάποια στιγμή από την εξουσία, καθώς ξέσπασαν εν τω μεταξύ θρησκευτικές ταραχές. Όταν κόπασαν τα έκτροπα, ο Ντέρνμπαχ επέστρεψε στη θέση του το 1602 (έπειτα από 25 χρόνια), αν και αυτή τη φορά επικέντρωσε τη μήνη του στις μάγισσες, πυροδοτώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα κυνήγια μαγισσών της μεσαιωνικής ιστορίας!
Ακόμα και γερμανίδες αριστοκράτισσες δεν ξέφυγαν από τη μανία που ηγούμενου και πολλές αναγκάστηκαν να ομολογήσουν μαρτυρικά ότι κυοφορούσαν ακόμα και το μωρό του Σατανά, τον ίδιο τον Αντίχριστο, για να γλιτώσουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους. Περισσότερες από 200 γυναίκες κάηκαν στην πυρά του τρίχρονου κυνηγιού του Ντέρνμπαχ κατηγορούμενες για μαγεία, καθώς ο δικαστής που ενθρόνισε ο ηγούμενος στο θρησκευτικό δικαστήριο μοιραζόταν τις ίδιες ακριβώς φανατικές απόψεις. Μετά τον θάνατό του το 1605, οι δίκες μαγισσών σταμάτησαν στην Έσση και ο δικαστής του καταδικάστηκε τελικά σε θάνατο και καρατομήθηκε…
Ο γάλλος άρχοντας Νικολά Ρεμί
Αν τα χρονικά που τον αφορούν είναι ακριβή, τότε μιλάμε για τον παραγωγικότερο κυνηγό μαγισσών του Μεσαίωνα, καθώς ο γάλλος δημόσιος λειτουργός μπλέχτηκε στην καταδίκη και την απάνθρωπη εκτέλεση περισσότερων από 900 μαγισσών! Τα δικαστικά μητρώα δεν σώζονται ωστόσο και παρά τη διαβόητη φήμη του ως ανηλεής και αιμοσταγής δικαστής, ο αριθμός ενδέχεται να έχει παραφουσκωθεί από τον μαύρο θρύλο του.
Σύμφωνα με τα προσωπικά κιτάπια του ίδιου, ο Ρεμί εξόντωσε 128 ανθρώπους και όπως έλεγε είχε καλό λόγο γι’ αυτό. Ο φέρελπις δικηγόρος έχασε τον πρωτότοκο γιο του και κατηγόρησε έναν ζητιάνο ότι τον είχε καταραστεί, βάζοντας κατόπιν στο στόχαστρο τη μαγεία. Τέτοια ήταν μάλιστα τα πεπραγμένα του με το κυνήγι των μαγισσών και την κάθαρση της χριστιανικής κοινωνίας από τις υπερφυσικές δυνάμεις που ανέβηκε σύντομα τα σκαλιά της ιεραρχίας, γινόμενος ολοένα και πιο δυνατός. Και παρανοϊκότερος φυσικά!
Το 1583 έγινε ευγενής και το 1591 αρχιδικαστής στη Λωρραίνη, καθώς η φήμη του προηγούνταν πια. Όταν δεν κυνηγούσε μάγισσες, έγραφε για μάγισσες, τέτοια ήταν η μανία του, την οποία περιέβαλε τώρα με ιστορικά στοιχεία και χαλκευμένα ντοκουμέντα. Το σύγγραμμά του «Δαιμονολατρεία» κυκλοφόρησε το 1595 και έγινε το απόλυτο βιβλίο αναφοράς για το κυνήγι μαγισσών σε όλη τη μεσαιωνική Ευρώπη. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, η μαγεία έρρεε στις φλέβες όλης της οικογένειας, κάτι που σήμαινε ότι αν ένα μέλος κατηγορούνταν για μαγεία, τότε όλη η φαμίλια έπρεπε να εξοντωθεί για να απαλλαγεί η κοινωνία από το δαιμονικό. Αυτή ήταν η προσωπική του σταυροφορία, το ξεκλήρισμα όλης της σατανικής οικογένειας…
Ο ιδιαίτερος Ιεροεξεταστής Αλόνσο ντε Σαλαζάρ Φριάς
Η περίπτωση του Σαλαζάρ παραμένει μοναδική στα χρονικά του κυνηγιού μαγισσών, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους πιο σκληροπυρηνικούς ισπανούς Ιεροεξεταστές και εγκαινίασε ένα από τα μαζικότερα κυνήγια μαγισσών στη Ναβάρα των αρχών του 17ου αιώνα. Κι αυτό γιατί ξεκίνησε την καριέρα του ως υπερασπιστής συνήγορος των μαγισσών! Ήταν όμως και το άλλο: ενώ πίστευε στη μαγεία και την παραδειγματική τιμωρία των μαγισσών, δεν θεωρούσε κατ’ ανάγκη ότι οι μάγισσες έπρεπε να εκτελούνται.
Το εκτεταμένο κυνήγι μαγισσών που είχε ξεκινήσει στη Γαλλία πυροδότησε γενικευμένη υστερία στη θρησκόληπτη Ισπανία και ειδικά στο κρατίδιο της Ναβάρας. Ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός κατηγοριών αλλά και ομολογιών τελικά (λόγω των φριχτών βασανιστηρίων) έκαναν την κοινωνία να πιστέψει ότι υπήρχε πράγματι μια μυστικιστική σέχτα μαύρης μαγείας στην περιοχή, όταν και ανέλαβε η Ιερά Εξέταση να διαλευκάνει την υπόθεση. Ο Σαλαζάρ ήταν ένας από τους τρεις αρμόδιους Ιεροεξεταστές και μάλιστα ο πιο διαλλακτικός και λογικός, όσο και αν αυτός ο όρος δεν προσιδιάζει στη συγκεκριμένη περίπτωση!
Ο Σαλαζάρ δεν πίστεψε ποτέ ότι η υποτιθέμενη σέχτα των μαγισσών αριθμούσε τόσα πολλά μέλη, καθώς οι σημειώσεις έφτασαν να περιλαμβάνουν κάποια στιγμή τα ονόματα τουλάχιστον 7.000 ανθρώπων που είχαν κατηγορηθεί ή παραδεχτεί ότι εντρυφούσαν σε αποκρυφιστικές τελετές! Το ισπανικό κυνήγι μαγισσών θα ήταν σαφώς πιο μαζικό χωρίς τον ψύχραιμο Σαλαζάρ, ο οποίος ως αρχιδικαστής έψαχνε για περισσότερες αποδείξεις. Απέρριπτε, για παράδειγμα, κάθε υπόθεση παιδικής κατηγορίας για μαγεία, ακόμα και όταν υπήρχε έγγραφη ομολογία του παιδιού(!), την ίδια ώρα που δεν θεωρούσε επαρκείς τις φήμες και απέρριπτε τέτοια κατηγορητήρια. Στο τέλος, μόλις(!) 31 άνθρωποι καταδικάστηκαν για μαγεία από τις 7.000 υποθέσεις που χειρίστηκε ο Ιεροεξεταστής και 11-12 από αυτούς κατέληξαν στην πυρά…
Ο ταγμένος δικαστής Ρότζερ Νόγουελ
Παρά το γεγονός ότι το Πεντλ Χιλ δεν είναι τόσο γνωστό, στα ιστορικά κιτάπια χαρακτηρίζεται ως «το Σάλεμ της Αγγλίας», καθώς εκεί έλαβε χώρα μια σειρά από τις πλέον διαβόητες δίκες μαγισσών της βρετανικής ιστορίας κατά το 1612. Η δίκη κατέληξε όχι μόνο στην εκτέλεση 10 ανθρώπων, αλλά έθεσε και ένα φριχτό δεδικασμένο για τέτοιες υποθέσεις που θα επηρέαζε μέχρι και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (περιλαμβανομένου του Σάλεμ)!
Πριν από την εν λόγω δικαστική περιπέτεια λοιπόν, οι μαρτυρίες παιδιών κάτω των 14 ετών δεν θεωρούνταν πουθενά στην Ευρώπη αξιόπιστες και οι καταθέσεις τους δεν γίνονταν δεκτές σε καμιά δικαστική αίθουσα. Κι όμως, στο Πεντλ Χιλ η καταδίκη στηρίχθηκε στη μαρτυρία εννιάχρονου κοριτσιού! Κι αυτό γιατί ο βασιλιάς Ιάκωβος Α’ της Αγγλίας είχε άρει κάθε τέτοιο περιορισμό σε δίκες μαγισσών, καθώς ήθελε να απαλλάξει τη χώρα του από τη μαγεία και ήταν διατεθειμένος να φτάσει πολύ μακριά για να το πετύχει αυτό.
Ο Ρότζερ Νόγουελ ήταν ο τοπικός δικαστής, στα αυτιά του οποίου έφτασε η ιστορία ενός νεκρού εμπόρου που είχε πεθάνει όταν τον καταράστηκε μια μάγισσα γιατί δεν της πουλούσε τα αγαθά του. Ήξερε ότι ο βασιλιάς κυνηγούσε τις μάγισσες και ο ίδιος δεν αγαπούσε ακριβώς τους καθολικούς, η περίσταση ήταν λοιπόν ευνοϊκότατη καθώς η εν λόγω κυρία πληρούσε αμφότερες τις προϋποθέσεις. Και βέβαια γνώριζε ότι μια τέτοια ιστορία θα του εξασφάλιζε την εύνοια του βασιλιά, γι’ αυτό και χρησιμοποίησε την κατάθεση της μικρούλας για να καταδικάσει όχι λιγότερους από 11 ανθρώπους για μαγεία, περιλαμβανομένης της οικογένειας της 9χρονης! Όλα τα θύματα εκτελέστηκαν ή σάπισαν στη φυλακή. Όσο για τον δικαστή, η πράξη του και μόνο να βασίσει την καταδίκη στη μαρτυρία παιδιού έμελλε να έχει τεράστιο αντίκτυπο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, κάνοντάς τον ακόμα πιο διαβόητο από άλλους, σαφώς παραγωγικότερους, κυνηγούς μαγισσών…
Ο αρχιεπίσκοπος Γιόχαν φον Σόνενμπεργκ
Ανώτατος κληρικός και μέντορας πολλών διαπρεπών κυνηγών επικηρυγμένων, ο Σόνενμπεργκ ήταν ο αρχιεπίσκοπος που ευθύνεται για το μεγαλύτερο σε έκταση και θηριωδία κυνήγι μαγισσών της ευρωπαϊκής ιστορίας. Πίσω στα τέλη του 16ου αιώνα, η γερμανική πόλη της Τριρ στη Ρηνανία αντιμετώπιζε οξύτατα προβλήματα στειρότητας και χωρίς πρόδηλη αιτία, έπρεπε να φταίει η μαγεία.
Αυτό θα πυροδοτούσε μια μαζική δίκη μαγισσών που όμοιά της δεν έχει στον Μεσαίωνα: κάθε πόλη και χωριό της επισκοπής της Τριρ ξεψαχνίστηκε για σημάδια μαγείας και πλέον κανείς δεν ήταν ασφαλής από τις ανυπόστατες κατηγορίες που εξαπλώνονταν σαν φάντασμα πάνω από την περιοχή, κανείς, ούτε δικαστές, ούτε ιερωμένοι, ούτε κοσμήτορες ούτε δημόσιοι αξιωματούχοι. Αναρίθμητοι άνθρωποι σύρθηκαν στα δικαστήρια και όσοι δεν εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, έχασαν περιουσίες και εξορίστηκαν, όπως και σύσσωμες οι οικογένειες των υπαιτίων της στειρότητας.
Η δικαστική μανία θα κρατούσε για περισσότερο από μια δεκαετία, από το 1581-1593. Μόνο στην πόλη της Τριρ, 368 άνθρωποι εκτελέστηκαν μαρτυρικά και πολλές χιλιάδες ακόμα κάηκαν στα παλούκια του εξαγνισμού στην επικράτεια της επισκοπής. Κι όλα αυτά ήταν έργο ενός και μόνο ενός ανθρώπου, του Γιόχαν φον Σόνενμπεργκ!
Ο αρχιεπίσκοπος της Τριρ ήταν ταυτοχρόνως μέλος μιας επιτροπής εκλεκτόρων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κάτι που του έδινε μεγάλη εξουσία και επιρροή, τις οποίες και χρησιμοποίησε αθρόα. Όποιος του έφερνε αντίρρηση στο παράλογο κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει, συλλαμβανόταν γρήγορα, καταδικαζόταν και εκτελούνταν χωρίς πολλά πολλά.
Το κρυφό του σχέδιο ήταν η εθνοκάθαρση της περιοχής του ελέγχου του, καθώς σύντομα το κυνήγι μαγισσών εξελίχθηκε σε κανονικότατο διωγμό κατά διαφορετικών θρησκευτικών και φυλετικών ομάδων και τώρα οι μάγισσες ήταν απαραίτητα προτεστάντισσες και μη γηγενείς. Η τεραστίων διαστάσεων πύρινη σταυροφορία του αρχιεπισκόπου Σόνενμπεργκ πήρε τέλος το 1593, αφήνοντας την άλλοτε ξακουστή Τριρ ερείπιο αλλά και σκιά του παλιού ένδοξου εαυτού της…
