Αν μιλάμε για αποφασιστικότητα δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην επιτομή της θέλησης που αντιπροσωπεύεται στο πρόσωπο της Qian Hongyan από την Κίνα και αποτελεί έμπνευση για χιλιάδες ανθρώπους με αναπηρία σε μία χώρα όπου το θέμα όχι απλά είναι ταμπού αλλά αντιμετωπίζεται σαν ισόβια καταδίκη.
Η ιστορία της δεν είναι άγνωστη. Ο διεθνής Τύπος είχε ξανασχοληθεί μαζί της καθώς η μικρή Qian πάλεψε και παλεύει για να φτιάξει η ίδια το μέλλον που θέλει, παρότι έχασε και τα δύο πόδια της σε τραγικό ατύχημα που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή.
Σε ηλικία τεσσάρων ετών η Qian υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό και των δύο ποδιών της ύστερα από τροχαίο, το 2000.
Η οικογένειά της ήταν στα όρια της ανέχειας. Για να ζήσουν έκαναν εκτροφή μεταξοσκωλήκων.
Με τους λιγοστούς πόρους τους ο παππούς της σκέφτηκε κάτι για να τη βοηθήσει να αντικαταστήσει τον χαμένο κάτω κορμό της: έκοψε μια μπάλα του μπάσκετ και αυτή έγινε έκτοτε τα «πόδια» της μικρής.
Κι εκείνη αξιοποίησε την παράξενη ιδέα στο έπακρο: έμαθε να περπατά με τα χέρια στηρίζοντας όλο το κορμί της στα χέρια και τη μπάλα. Η μπάλα τη βοηθούσε να ισορροπήσει και αποτελούσε μια βάση για να ακουμπά το κορμί της όταν κουραζόταν.
Για πολλά χρόνια οι ντόπιοι τη φώναζαν «basketball girl».
Το 2005 η επιμονή της Qian να διεκδικήσει τη ζωή που ήθελε παρά τη μεγάλη αναποδιά που της συνέβη έφτασε στον κινέζικο και αργότερα στον διεθνή Τύπο.
Σε ηλικία δέκα ετών και με τη βοήθεια δωρητών η Qian είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει μέχρι το Πεκίνο και να αποκτήσει τα πρώτα προσθετικά πόδια της.
Το 2007 και πάλι χάρη σε δωρεές η Hongyan κατάφερε να επιστρέψει στο σχολείο και να τελειώσει το δημοτικό. Η σκληρή πραγματικότητα δεν σταμάτησε ωστόσο να γκρεμίζει τα όνειρά της καθώς η οικογένειά της δεν είχε πια χρήματα για να μπορέσει το κορίτσι να συνεχίσει τις σπουδές του.
Πολλοί θα έχαναν το κουράγιο τους με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας. Ωστόσο η Qian ήταν αποφασισμένη μόνη της να χαράξει την πορεία της στη ζωή.
Επέστρεψε στη Yunnan όπου γράφτηκε σε ομάδα κολύμβησης για άτομα με αναπηρία, μια από τις πρώτες στην Κίνα.
Ο ακρωτηριασμός της όμως τη δυσκόλευε πάρα πολύ. «Έμοιαζε να μην υπάρχει τρόπος να επιπλεύσω, συνέχεια πνιγόμουν», είχε πει σε συνέντευξή της.
Για ακόμα μία φορά ωστόσο δεν τα παράτησε και η επιμονή της είχε αποτέλεσμα: Μέσα σε λίγα χρόνια κέρδιζε χρυσά μετάλλια στα εθνικά πρωταθλήματα και είχε το όνειρο να εκπροσωπήσει την Κίνα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.
Το 2009 κέρδισε χρυσό μετάλλιο και δύο ασημένια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Κίνας και κατέκτησε άλλα τρία ασημένια μετάλλια την επόμενη χρονιά.
Το 2011 λίγο πριν τους προκριματικούς για τους Παραολυμπιακούς η Qian έχασε τον παππού της. Η συγκομιδή της στους Αγώνες ήταν μόνο ένα χάλκινο μετάλλιο, που δεν ήταν αρκετό για να της εξασφαλίσει το εισιτήριο για την ομάδα των Παραολυμπιακών.
Για ένα διάστημα επέστρεψε στο σπίτι της όπου τα μικρότερα αδέλφια της την υποδέχθηκαν ως ήρωα. Μετά τη σύντομη διακοπή επέστρεψε στις προπονήσεις και συνέχισε να εμπλουτίζει τη συλλογή των μεταλλίων της.
Πριν από ένα χρόνο κέρδισε την κούρσα των 100μ στο πρόσθιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της επαρχίας Yunnan και συνεχίζει απτόητη…
