Μάλλον εύκολα αναδείχθηκε η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ νέα επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη θέση του Ντομινίκ Στρος Καν, καθώς το Ταμείο ακολούθησε την ίδια διαδικασία- που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες- και οδηγήθηκε στο ίδιο αποτέλεσμα.
Ιστορικά, ποτέ δεν έχει υπάρξει αγωνία στη διαδικασία επιλογής του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Στη θέση Ευρωπαίος διαδέχεται Ευρωπαίο εδώ και 65 χρόνια.
Δύο ημέρες μετά την παραίτηση του Ντομινίκ Στρος-Καν, το συμβούλιο της διοίκησης του ΔΝΤ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το σύστημα της «συναίνεσης», το οποίο έχει αναδείκνύει έναν Ευρωπαίο στη γενική διεύθυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου συνεχώς και αδιαλείπτως από το 1946.
Με τη μέθοδο αυτή, η οποία αποτρέπει την προσφυγή σε ψηφοφορία, πολύ δύσκολα ο Ευρωπαίος υποψήφιος δεν είναι ο νικητής . Η Ευρωπαϊκή Ένωση ελέγχει επτά από τις 24 έδρες: κατά συνέπεια, δεν υπάρχει συναίνεση χωρίς αυτήν.
Αυτή τη φορά, η Ευρώπη είχε μία πανέτοιμη υποψήφια που έχαιρε της εκτιμήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ουάσινγκτον την υποστήριξε πλήρως, ενώ μέχρι τέλους έμεινε στην κούρσα και ο Μεξικανός Αγκουστίν Κάρστενς.
«Το παιγνίδι είναι στημένο», λέει ο πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ Αρβιντ Σουμπραμανιάν. «Το σύστημα πρέπει να γίνει δικαιότερο ώστε καμία ομάδα χωρών να μην έχει αβαντάζ στη κούρσα για την επιλογή του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει τον περιορισμό του μεριδίου των ευρωπαϊκών ψήφων».
Σύμφωνα με την Μπέσμα Μομάνι, καθηγήτρια Διεθνούς Οικονομίας στο Waterloo University του Καναδά η επικράτηση της Κριστίν Λαγκάρντ οφείλεται στην έλλειψη προετοιμασίας των υπολοίπων ηπείρων.
Οι αναδυόμενες οικονομίες δεν διεκδίκησαν δυναμικά τη γενική διεύθυνση του ΔΝΤ, παρά το ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια διαμαρτυρόμενες για την άγραφη κυριαρχία των Δυτικών που θέλει την τοποθέτηση ενός Ευρωπαίου στη θέση. Δεν μπορούν παρά να επιρρίψουν στο εαυτό τους την ευθύνη για το ότι δεν ενώθηκαν πίσω από έναν κοινό δικό τους υποψήφιο, γράφει σε άρθρο της η Μπέσμα Μομάνι.
Οι αναδυόμενες οικονομίες θα προτιμούσαν η Ευρώπη να αποτραβηχτεί μόνη της. Μόνο που το 2011, η υπόσχεση του 2007 του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ δεν τηρήθηκε. «Είναι βέβαιο ότι ο επόμενος διευθυντής δεν θα είναι Ευρωπαίος», είχε δηλώσει τότε.
