Η πρόταση του Ντόναλντ Τραμπ για εκεχειρία 30 ημερών στην Ουκρανία έγινε αποδεκτή από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και ο Βλαντίμιρ Πούτιν συμφώνησε να την εξετάσει σοβαρά. Φαινομενικά, είναι μια ευχάριστη εξέλιξη, ειδικά αν εφαρμοστεί, όμως, μπορεί να ενέχει σοβαρά προβλήματα ή να δημιουργήσει νέα ζητήματα.
Το βασικότερο εμπόδιο στο σχέδιο του αμερικανού προέδρου είναι η πραγματικότητα, επειδή κανένας στρατιώτης που πολεμάει για καιρό δεν αφήνει ξαφνικά τα όπλα, ώστε να τα πιάσει πάλι σύντομα.
Σύμφωνα με ανάλυση του CNN, το δύσκολο μέρος δεν είναι η εφαρμογή της εκεχειρίας, αλλά η διατήρησή της. Με τους δύο στρατούς να πολεμάνε ταυτόχρονα σε πάτρια εδάφη και κατεχόμενα, δεν είναι σίγουρο αν θα δείξουν αυτοσυγκράτηση.
Επιπλέον, η εξέλιξη της πολεμικής τεχνολογίας -π.χ. drones- διευκολύνει τις απόπειρες προβοκάτσιας ή πρόκλησης, διότι χρειάζεται μόνο ένα άτομο που θα προκαλέσει το πρόβλημα και όχι ομάδες ενόπλων που εύκολα εντοπίζονται και ταυτοποιούνται.
Επίσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να ρίξουν «λάδι» στη φωτιά, με fake news, παραπλανητικό υλικό προϊόν τεχνητής νοημοσύνης και με αναρτήσεις που θα υποκινούν σε βία.
Το ηθικό δίλημμα
Φυσικά, τα παραπάνω εμπόδια δεν είναι τα μοναδικά, με ένα άλλο σοβαρό ζήτημα να είναι το ηθικό δίλημμα για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
Ανέκαθεν, όλες οι ηγεσίες τα βρίσκουν μεταξύ τους κάποια στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι συμφωνούν μαζί τους οι λαοί που εξουσιάζουν. Έτσι, πρέπει να φτιάξουν ένα αφήγημα για να σώσουν τα προσχήματα, ώστε να αποφύγουν τις εσωτερικές αντιδράσεις. Παραδείγματος χάρη, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα από τα προβλήματα της ηγεσίας της Ιαπωνίας δεν ήταν να παραδοθεί στους Συμμάχους και τη Σοβιετική Ένωση, αλλά να πείσει τους Ιάπωνες να πράξουν το ίδιο.
Αυτό, ενδεχομένως, συμβεί και σήμερα. Από τη μία ο Πούτιν μιλάει για αποναζιστικοποίηση και παράνομη κυβέρνηση στο Κίεβο, αλλά αν συμφωνήσει σε εκεχειρία, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζει έμμεσα την τωρινή ουκρανική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, θα σταματήσει τις εχθροπραξίες τη χρονική στιγμή που ο ρωσικός στρατός αρχίζει να καταλαμβάνει εδάφη -έστω και μικρές εκτάσεις γης- μετά από τρία χρόνια στατικού πολέμου.
Αντιθέτως, ο Ζελένσκι θα πρέπει να πείσει τους Ουκρανούς σε συνομιλίες με τον εχθρό, που μέχρι πρότινος χαρακτήριζε ως το μεγαλύτερο κακό της ιστορίας. Επιπλέον, θα πρέπει να παρουσιάσει ως φυσιολογική την κατοχή ουκρανικών εδαφών περίπου δύο μήνες μετά τις δηλώσεις ότι «διαπραγμάτευση σημαίνει η πλήρης αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία».
Σύμφωνα με το αμερικανικό δημοσίευμα, το μέλλον ενδεχομένως να είναι δυσοίωνο, καθώς «θα υπάρξουν στιγμές, κατά την κατάπαυση πυρός, που διάφορα επεισόδια θα είναι αδύνατο να αποδοθούν στη μία ή στην άλλη πλευρά. Τα στοιχεία μόνο απαισιόδοξα μηνύματα δίνουν για μία πραγματική εκεχειρία».
