Σφοδρή κριτική για τη «θολή» στρατηγική που κράτησαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατά την περασμένη τριετία και τον πόλεμο στην Ουκρανία, ασκεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Πιερ Λελούς με άρθρο του στην εφημερίδα Le Figaro.
Ο Γάλλος δεξιός πολιτικός, νομικός και συγγραφέας, ο οποίος ηγήθηκε της γαλλικής διπλωματίας στην τρίτη κυβέρνηση Φιγιόν, κατακεραυνώνει την άτολμη ευρωπαϊκή πολιτική στο θέμα του ουκρανικού, λέγοντας ότι έθεσε τη Γηραία Ήπειρο εκτός του παγκόσμιου κάδρου και κατέστησε τις ΗΠΑ και τη Ρωσία πρωταγωνίστριες στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η τηλεφωνική συνομιλία του Αμερικανού προέδρου με τον Ρώσο ομόλογό του στις 12 Φεβρουαρίου σηματοδοτεί μια καμπή στην Ιστορία -τονίζει ο Λελούς- από την οποία οι Ευρωπαίοι, απόντες από τη συνομιλία, είναι οι μεγάλοι χαμένοι.
Ο Τραμπ είχε υποσχεθεί να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία «μέσα σε 24 ώρες». Το έκανε σε ένα μήνα, μετά από τηλεφωνική συνομιλία μιάμιση ώρας με τον Πούτιν στις 12 Φεβρουαρίου, με τους όρους του τελευταίου. Η διαπραγμάτευση θα γίνει μόνο μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων.
Η Ρωσία επιτυγχάνει τους δύο κύριους πολεμικούς της στόχους: Η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ ενώ η Ρωσία θα διατηρήσει τα στρατιωτικά κατακτημένα εδάφη στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των Αμερικανών και των Ρώσων θα επανεκκινήσουν με ορίζοντα την άρση των κυρώσεων.
Οι Ευρωπαίοι (μαζί με τους Ουκρανούς φυσικά) είναι οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της καμπής στην Ιστορία. Έχοντας μπει σε αυτόν τον πόλεμο κραδαίνοντας μία ιερή αγανάκτηση και συναισθήματα, θεμιτά αλλά λίγα, ακολούθησαν, χωρίς να έχουν καθορίσει την παραμικρή στρατηγική, μια διστακτική και ετοιμοθάνατη κυβέρνηση Μπάιντεν, ανίκανη η ίδια να καθορίσει τους δικούς της πολεμικούς στόχους, εκτός από το να αποφύγει «έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» (λόγια του Μπάιντεν).
Το μόνο που επαναλάμβαναν όλοι είναι ότι «τίποτα στην Ουκρανία δεν είναι αρκετό» ξεχνώντας τον θεμελιώδη κανόνα του Καρλ Φον Κλαούζεβιτς: «ο πολιτικός σχεδιασμός είναι ο στόχος, ο πόλεμος το μέσο. Ένα μέσο χωρίς στόχο δεν έχει νόημα».
Σε καμία στιγμή οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ δεν μπόρεσαν να καθορίσουν έναν στόχο για τον πόλεμο δια αντιπροσώπων τους εναντίον της Ρωσίας, εκτός από το ασαφές «όσο χρειαστεί».
Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της θλιβερής υπόθεσης, οι Αμερικανοί αρνήθηκαν την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ενώ διατηρούσαν δημόσια την ψευδαίσθηση ότι αυτή η προοπτική παρέμενε ανοιχτή, αποκλείοντας ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας με τη Ρωσία για ένα ουδέτερο καθεστώς στο Κίεβο.
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο λοιπόν : ούτε ΝΑΤΟ, ούτε ουδετερότητα. Τελικά, μετά από τρία χρόνια τόσο καταστροφικού όσο και αχρείαστου πολέμου, η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και οι Ευρωπαίοι, εάν αποφάσιζαν να εμπλακούν στρατιωτικά στην Ουκρανία στο πλαίσιο των «εγγυήσεων ασφαλείας» μετά από κατάπαυση του πυρός, θα το έκαναν «εκτός του άρθρου 5», είπε μόλις ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Πιτ Χέγκσεθ, δηλαδή με δική τους ευθύνη, χωρίς αμερικανική κάλυψη.
Αφού οι Αμερικανοί άλλαξαν πρόεδρο και επέστρεψαν στον απομονωτισμό, ιδού οι Ευρωπαίοι, οι ηλίθιοι της Ιστορίας. Αφού εξανέμισαν 150 δισεκατομμύρια ευρώ, έχασαν την πρόσβαση στο φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο, ταυτόχρονα με δεκάδες δισεκατομμύρια επενδύσεις στη Ρωσία, όχι μόνο αποκλείονται από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, αλλά καλούνται να αναλάβουν εγγυήσεις ασφαλείας πέραν των δυνατοτήτων τους, επιπλέον της ανοικοδόμησης της Ουκρανίας ύψους 700 δισεκατομμυρίων ευρώ, λεφτά που δεν έχουν.
Έτσι οι Ευρωπαίοι βρίσκονται κυριολεκτικά διαγραμμένοι από τις μεγάλες υποθέσεις του κόσμου, ξεκινώντας από τις δικές τους! Διότι αυτό που παρακολουθούμε ανήμποροι, δεν είναι τίποτα άλλο από μια γνήσια καμπή στην Ιστορία σε αυτό το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Το κερασάκι σε αυτή τη δηλητηριασμένη τούρτα είναι ότι θα διεξαχθούν προεδρικές εκλογές στην Ουκρανία, οι οποίες πιθανότατα θα δουν την αποχώρηση του Ζελένσκι, του οποίου την «εξάλειψη» οι Ρώσοι ήθελαν από την αρχή.
Αυτός ο τρομερός πόλεμος, που κατέστρεψε την Ουκρανία, άφησε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς και τραυματίες και στις δύο πλευρές και οκτώ εκατομμύρια πρόσφυγες, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Θα μπορούσε μάλιστα να είχε σταματήσει ήδη από τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2022, όταν επρόκειτο να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις Ρωσίας-Ουκρανίας, υπό τουρκική μεσολάβηση. Ωστόσο, συνεχίστηκε για τρία χρόνια, παρόλο που ήταν ξεκάθαρο ότι η Ουκρανία, που μειώθηκε σε περίπου τριάντα εκατομμύρια κατοίκους σε σύγκριση με 145 εκατομμύρια Ρώσους, απλά δεν μπορούσε να ανακαταλάβει τα χαμένα εδάφη.
Θα μπορούσε να συνεχίσει να πολεμά μόνο όσο οι Αμερικανοί συμφωνούσαν να παραδώσουν τα απαραίτητα όπλα, με τα ευρωπαϊκά οπλοστάσια να είναι άδεια. Αλλά ακόμα και μετά την αποτυχία της ουκρανικής «μεγάλης επίθεσης» του Ιουνίου 2023, η οποία έκανε απατηλό όνειρο οποιαδήποτε ανακατάκτηση του Ντονμπάς και της Κριμαίας με στρατιωτική ισχύ, οι Ευρωπαίοι πίσω από τον Μπάιντεν συνέχισαν να μιλάνε για «συνέχιση του πολέμου όσο είναι απαραίτητο».
Η διγλωσσία του Μακρόν
Όσο για τη Γαλλία, δυστυχώς επιβεβαιώνει, στην ουκρανική σκηνή, τη θλιβερή κατάρρευση της θέσης της στον κόσμο, που είναι ήδη εμφανής στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ο Μακρόν ξεκίνησε συνομιλίες με τον Πούτιν (τηλεφωνικά, δεκάδες φορές και μετά σε εκείνο το τραπέζι στο Κρεμλίνο το οποίο θα μείνει στην Ιστορία) την παραμονή της σύγκρουσης. συνέχισε τον Ιούνιο του 2022 καλώντας τους συμμάχους «να μην ταπεινώσουν τη Ρωσία», προτού προσχωρήσει το επόμενο έτος στην ακριβώς αντίθετη θέση, μέσω μιας ολοένα και πιο πολεμικής κλιμάκωσης, φτάνοντας στο σημείο να προτείνει μόλις πριν από ένα χρόνο την αποστολή γαλλικών δυνάμεων στην Ουκρανία. Μάλιστα… Με τι λεφτά;
Ένα πολύ δύσκολο μέλλον περιμένει την Ευρώπη, καταλήγει ο Πιερ Λελούς.
