Μπορεί να είναι τριάντα χρόνια πριν, αλλά για όσους ζήσαμε τα ’90s ως έφηβοι μοιάζει σαν χθες. Σαν ένα ωραίο και αθώο χθες που είχε ακόμη ρομαντισμό, επανάσταση και… όση τεχνολογία χρειαζόταν.

Χωρίς smartphones, δίχως fast fashion, με ωραία νυχτερινή ζωή και ανθρώπους που μπορούσαν ακόμη να φλερτάρουν στις πλατείες και να συνδέονται καθισμένοι σε παγκάκια πίνοντας μια μπύρα.

Ήταν τότε που τα αγόρια θαύμαζαν τα super models στα περιοδικά, όπως τη Cindy Crawford και την Kate Moss, και τα κορίτσια χάζευαν τον Brad Pitt να αποφυλακίζεται με το εσώρουχο σε εκείνη την εμβληματική πλέον διαφήμιση του Levi’s 501 τζιν. Τότε που όλοι παρακολουθούσαμε Beverly Hills 90210, ακούγαμε Nirvana και Four Non Blondes και φορούσαμε μπουφάν Flight – ενίοτε και από την ανάποδη πλευρά.

Αν αποσυνθέσεις στιλιστικά τα ’90s, με ένα Levi’s 501, ένα T-Shirt Fruit of the Loom και ένα ζευγάρι Dr. Martens τα ξαναφτιάχνεις.

Αν πήγαινες στο σχολείο τη δεκαετία του ’90, ήξερες ότι οι επιλογές ήταν πολύ συγκεκριμένες και πολύ αγαπημένες. Αγόρια και κορίτσια φορούσαν το εμβληματικό τζιν παντελόνι Levi’s 501, λευκό T-Shirt Fruit of the Loom, μπότες Dr. Martens ή εναλλακτικά κίτρινα μποτάκια Timberland, και Flight Jacket ή τζιν μπουφάν Levi’s με γούνα στο γιακά.

Και μετά ήρθε το grunge: Τα floral φορέματα σε κοντή ή μακριά εκδοχή τους έκαναν λίγο πιο θηλυκό το look των κοριτσιών, που τα συνδύαζαν είτε με τα μποτάκια τους είτε με τα επίσης κλασικά All Star πάνινα παπούτσια τους (ή αλλιώς σταράκια), σε χαμηλή ή ψηλή version.

Όλα τα παραπάνω, τα βρίσκαμε στην οδό Ηφαίστου, στο Μοναστηράκι. Εκεί που στον σταθμό του τρένου άραζαν ακόμη πανκιά με ψηλές, πολύχρωμες μοϊκάνες και παραμάνες περασμένες σε διάφορα σημεία των ρούχων ή και του σώματός τους. Εκεί που άρχισαν σιγά-σιγά να ξεπετιούνται αμερικάνικες αγορές με vintage second hand ρούχα για τους λίγο πιο ψαγμένους στιλιστικά. Εκεί που μπορούσες να αγοράσεις κονκάρδες για να τις περάσεις στο μπουφάν σου. Eκεί που συνέβαιναν όλα.

Τα ’90s δεν ήταν ούτε τέλεια, ούτε ιδανικά. Ή μήπως τελικά ήταν; Αρκετά χρόνια μετά, βλέπουμε πολλά από εκείνα τα trends να επιστρέφουν στη μόδα, ωστόσο για εμάς που τα ζήσαμε σε πραγματικό χρόνο, δεν μοιάζουν καθόλου ίδια. Κανείς σήμερα, με το ανεξάντλητο, χαοτικό online shopping και τα τεράστια, γεμάτα από flag shops εμπορικά κέντρα, δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να μπορείς, αλλά κυρίως να θέλεις να αγοράσεις μόνο ένα τζιν παντελόνι, μόνο ενός συγκεκριμένου brand και να λιώνει πάνω στο σώμα σου με τη μάνα σου να λέει την κλισέ ατάκα «βγάλτο πια από πάνω σου αυτό το κουρέλι, θα στο πετάξω» κι εσύ να μην το βγάζεις, όχι επειδή δεν είχες να αγοράσεις άλλο, αλλά επειδή ήταν γεμάτο με τόσες αναμνήσεις που κάθε σκίσιμο και κάθε ξέφτι πάνω του είχε να πει μια ωραία προσωπική σου ιστορία.

Κανένα παιδί της γενιάς Ζ δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να θες να καταστρέψεις τις Dr. Martens σου για να μοιάζουν πιο φθαρμένες, πιο used, πιο αλήτικες τελοσπάντων. Ούτε πώς είναι να γράφεις ή να ζωγραφίζεις πάνω στον καμβά των ολοκαίνουργιων All Star σου για να τα κάνεις personalized με τον δικό σου τρόπο και όχι με ένα fake personalisation από μια εταιρεία που το πουλάει για λόγους μάρκετινγκ. Ακόμα περισσότερο, πώς είναι να περιμένεις να δεις στην τηλεόραση μία φορά και με διαφημίσεις ενδιάμεσα την αγαπημένη σου σειρά, τα «Χτυποκάρδια στο Beverly Hills», με τον Brandon, την Brenda, την Kelly, τον Dylan και τα άλλα παιδιά χωρίς να μπορείς να ξαναβρείς το επεισόδιο online στο Netflix ή στο YouTube. Πώς είναι να γράφεις κασέτες με τα τραγούδια που σου αρέσουν και να γυρίζεις την ταινία με το μολύβι ή να φρικάρεις όταν σου τη μάσαγε το κασετόφωνο.

Τα ’90s ήταν τα τελευταία χρόνια μιας αθωότητας που μαζί τους έφυγε ανεπιστρεπτί. Θυμάμαι πως το 2000 φοβόμασταν μην έρθει το τέλος του κόσμου. Υπό μία έννοια, ήρθε το τέλος του κόσμου, του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι τότε. Όσα πράγματα κι αν ξαναέρθουν στη μόδα από την τελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα, δεν θα έρθουν ποτέ με τον τρόπο που τα ζήσαμε. Τουλάχιστον, ας κρατήσουμε ότι είχαμε την ευτυχία να τα ζήσουμε στον χρόνο τους. Και για να κλείσουμε, υπάρχει μια φράση που υπογραμμίζει με bold γράμματα τη δεκαετία του 1990: «The 90s… Many memories, no evidence».