Οι ιστορίες ανθρώπων που, για διάφορους λόγους, αναγκάστηκαν να κρύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, παραμένουν, δυστυχώς, μέχρι και σήμερα πολλές. Η οικογένεια, οι φίλοι, η δουλειά και γενικά η αποδοχή από την κοινότητα και ο φόβος της απόρριψης είναι οι κυριότερες αιτίες που άνθρωποι κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα για χρόνια.
Η Sara Glass, μεγαλώνοντας σε μια υπερορθόδοξη χασιδική κοινότητα, έμαθε από μικρή και συνήθισε να ακολουθεί αυστηρούς κανόνες σχεδόν για τα πάντα. Έπρεπε να δίνει λογαριασμό για τι φοράει, ποιον αγαπάει και πότε θα παντρευτεί.
«Το ένιωθα μέσα μου πολύ έντονα ότι θα έπρεπε να είμαι με μια γυναίκα και όχι με έναν άνδρα» λέει η γυναίκα μιλώντας στο Podcast της Anna Martin. «Αλλά ήθελα -και προσπαθούσα- να κάνω αυτό που ο Θεός έλεγε ότι ήταν σωστό».
Έτσι, η Sara παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο σε ηλικία 19 ετών. Μετά από δύο γάμους με άνδρες και τα χρόνια δουλειάς της ως ψυχολόγος, η Σάρα σταμάτησε να κρύβει ότι ήταν ομοφυλόφιλη. Σήμερα, μοιράζεται την εμπειρία της από τη στιγμή που εγκατέλειψε τη χασιδική κοινότητα μέχρι την αποδοχή του αληθινού της εαυτού.
Οι αυστηροί κανόνες στην καθημερινότητά της
Στην υπερορθόξη κοινότητα στην οποία μεγάλωσε, η Σάρα αναγκαζόταν να φοράει μόνο φούστες και φορέματα, ποτέ παντελόνια. Οι φούστες έπρεπε να καλύπτουν την κλείδα, τους αγκώνες και τα γόνατα και έπρεπε να φοράει και κολάν για να μην φαίνεται καθόλου δέρμα. Επίσης, φορούσε μια μακριά ξανθιά περούκα.
Πριν από 14 χρόνια άρχισε σιγά σιγά να κάνει μικρές αλλαγές, όπως για παράδειγμα να μην φοράει περούκα και να φοράει λίγο πιο κοντές φούστες.
«Νομίζω ότι αυτό που ήθελα ήταν όταν με κοιτάζουν να έχουν μια αμφιβολία στο μυαλό τους για τη σεξουαλικότητα και την πίστη μου» εξηγεί η Sara, μιλώντας στο podcast της Anna Martin στους New York Times.
Ο γάμος με τον πρώτο της σύζυγο στα 19 της χρόνια
Όταν ήταν 19 χρονών η Sara παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο και προσευχήθηκε ο θεός και ο γάμος να «την φτιάξουν» καθώς είχε ήδη αρχίσει να καταλαβαίνει ότι ήταν γκέι. Σε μια έκθεση που περιγράφει την πρώτη της εμπειρία με ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε στο γυμνάσιο, καταλήγει: «Ξύπνησα δίπλα της και υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στο Θεό ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά». (Αλλά δεν ήταν).
«Όταν παντρεύτηκα τον πρώτο μου σύζυγο, μέσα μου ένιωθα πολύ έντονα ότι έπρεπε να είμαι με μια γυναίκα και όχι με κάποιον άντρα. Αλλά ήθελα να κάνω αυτό που έλεγε ο Θεός ότι ήταν σωστό και έτσι το πάλευα, προσευχόμουν, νήστευα έφτασα να πιστεύω ότι “εντάξει θα το ξεπεράσω, απλά το σκέφτομαι μια στο τόσο”» περιγράφει.
«Για ‘μένα ήταν κάτι πολύ κακό αυτό που συνέβαινε, σχεδόν διαβολικό» λέει. «Ήταν για ‘σένα παρόμοιο με τον φόνο κάποιου ανθρώπου;» τη ρωτάει η δημοσιογράφος και αποστομωτικά απαντά «ακριβώς».
«Σκεφτόμουν εντάξει, μπορώ να το κάνω, θα είμαι με έναν άντρα. Αλλά τουλάχιστον θα πάρω διδακτορικό στην ψυχολογία. Το σώμα μου θα ανήκει στον Θεό. Ό,τι κάνω κάθε μέρα θα είναι για τον Θεό. Αλλά αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελα για μένα. Ήταν η συμφωνία μου με τον Θεό. “Άσε με να κάνω το διδακτορικό στην ψυχολογία. Θέλω να κάνω μόνο αυτό το ένα πράγμα”» εξομολογείται.
Η Σάρα ονειρευόταν να γίνει ψυχολόγος από παιδί. Ήθελε να δουλέψει με παιδιά και εφήβους. Αλλά ήταν πολύ σπάνιο για μια γυναίκα στην κοινότητά της να πάρει πτυχίο ανώτερης σχολής.
«Μας μεγάλωσαν για να πιστεύουμε ότι ό,τι σκεφτόμαστε έχει συνέπειες, ό,τι τρώμε έχει συνέπειες και ό,τι σκεφτόμαστε ενώ είμαστε έγκυοι έχει συνέπειες για τα έμβρυα που κυοφορούμε» εξηγεί η Sara.
Ο άντρας της δεν συμφωνούσε στο να σπουδάσει σε ανώτερη σχολή και έκανε μια άσκηση ως κοινωνική λειτουργός.
Το διαζύγιο, ο δεύτερος γάμος και οι σπουδές στην ψυχολογία
Τελικά, η Sara Glass χώρισε τον πρώτο της σύζυγο και ξαναπαντρεύτηκε με έναν άλλο άνδρα, ο οποίος τη στήριξε στο να πάρει το διδακτορικό της στην ψυχολογία. Τότε είχε δύο μικρά παιδιά, τα περισσότερα βράδια μελετούσε μέχρι το ξημέρωμα και έτσι οι μέρες της ήταν πολυάσχολες.
Παρόλα αυτά, ακόμα και τότε, ο πόθος της έβγαινε κάποιες φορές στην επιφάνεια. Ήθελε να είναι με μια γυναίκα. Αλλά καταπίεζε την επιθυμία της, όπως είχε μάθει να κάνει τόσα χρόνια.
Τελικά, η Σάρα αποφοίτησε και ήταν επίσημα ψυχολόγος. Άνοιξε το δικό της γραφείο στο Λονγκ Άιλαντ, κάνοντας συνεδρίες κυρίως με παιδιά και εφήβους από την υπερορθόδοξη κοινότητα.
Το δεύτερο διαζύγιο και η αποκάλυψη της σεξουαλικότητάς της
«Χώρισα με τον δεύτερο σύζυγό μου γιατί πια ήξερα ότι είμαι γκέι και δεν μπορούσα πια να το κρύβω. Έτσι, χώρισα, μετακόμισα και άρχισα να βγαίνω με γυναίκες. Δεν ήθελα να το κρύβω αλλά δεν το διαφήμιζα κιόλας επειδή, ως ψυχολόγος, ήθελα να δημιουργήσω ένα ασφαλές καταφύγιο για τους πελάτες μου -οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονταν από την υπερορθόξη κοινότητα- και ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα διατάρασσε ίσως την καθημερινότητά τους» λέει η Sara.
Στη συνέχεια περιγράφει πώς τελικά αποκαλύφθηκε ότι ήταν γκέι. «Δεν μιλάω σχεδόν ποτέ γι’ αυτό. Έβγαινα τότε με μια κοπέλα και μου άρεσε πραγματικά πολύ. Αμφιταλαντευόμουν αν θα το κρατήσω κρυφό ή θα παραδεχτώ ότι είμαι ομοφυλόφιλη. Έτσι, όταν εκείνη θέλησε να ανεβάσει κάποιες φωτογραφίες μας στα social media, αν και ήξερα ότι ήταν λίγο ρίσκο, είπα εντάξει, μη με ταγκάρεις, αλλά ανέβασε τις» περιγράφει.
Δυστυχώς, αυτές οι φωτογραφίες διέρρευσαν. Κάποιος τις είδε και έφτασαν στα χέρια της χασιδικής κοινότητας.
«Τότε άρχισαν και τα τηλέφωνα από ασθενείς μου. Κάποιοι μου έλεγαν να κάνουμε μια παύση στις συνεδρίες μας αλλά άλλοι μου είπαν “μακάρι να μας είχες πει από την αρχή την αλήθεια”. Και δεν είχαν άδικο να αισθάνονται κάπως εξαπατημένοι» παραδέχεται.
Το τηλεφώνημα με ένα έφηβο κορίτσι που την έκανε να κλάψει
Η Sara μιλάει για το τηλεφώνημα που δέχθηκα από μια έφηβη πελάτισσά της, η οποία μετά τις αποκαλύψεις ότι ήταν γκέι της είπε «μόνο σε εσένα μιλούσα και τώρα δεν μπορώ να το κάνω και δεν ξέρω αν θα εμπιστευτώ κάποιον ποτέ ξανά».
«Δεν είπα τίποτα στο παιδί, της είπε ότι είχε δίκιο, της ζήτησα συγγνώμη και ότι θα προσπαθούσα να μιλήσω με τη μαμά της. Αλλά αυτό το τηλέφωνο με διέλυσε. Έκλαιγα τόσο πολύ» συγκλονίζει η Sara.
«Η γυναίκα με την οποία έβγαινα τότε, είναι σήμερα η γυναίκα μου. Και ακόμα θυμάται πόσο διαλυμένη ένιωθα τότε. Με κρατούσε αγκαλιά τις νύχτες όταν εγώ ξυπνούσα και έκλαιγα επειδή ήθελα αυτά τα παιδιά και οι έφηβοι να έχουν κάποιον να μιλήσουν και τελικά τα πλήγωσα» λέει συγκινημένη.
Σε ερώτηση για το αν νιώθει νοσταλγία για την υπερορθόδοξη κοινότητα που εγκατέλειψε, η Sara Glass λέει: «ναι, πρώτον μένω πολύ κοντά και έπειτα, υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι θέλω να τηλεφωνήσω σε κάποιον και να πω “έγινε αυτό το σπουδαίο πράγμα σήμερα”. Και δεν έχω πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Μερικές φορές μου λείπει και το φαγητό, το παραδοσιακό εβραϊκό, που δεν είναι πάντα το καλύτερο, όμως εμένα μου λείπει» καταλήγει η Sara.
