Το ημερολόγιο ενός τρελού ή αλλιώς… το κυνήγι του βινυλίου στο Μοναστηράκι στην ένδοξη εποχή της δραχμής

Πόσες φορές σου έχει συμβεί να ακούς ένα τραγούδι και αμέσως να σου έρχονται στο μυαλό εικόνες από τη ζωή σου; Να συνδέεις, δηλαδή, ένα άκουσμα με κάτι που έχεις βιώσει; Καμία; Εδώ έχουμε πρόβλημα. Μπορείς να κλείσεις το συγκεκριμένο θέμα και να επιλέξεις να διαβάσεις το επόμενο. Δεν ξέρω ποιο είναι αλλά σίγουρα θα σε ενδιαφέρει περισσότερο από αυτό εδώ… Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος Ωραία! Και τώρα που μείναμε αυτοί που πρέπει ας κάνουμε μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν. Στα χρόνια που δεν υπήρχαν μνημόνια, δεν υπήρχαν ούτε θεσμοί, ούτε αγορές που νιώθουν… νευρικότητα κάθε φορά που ακούνε για αυξήσεις μισθών. Που δεν υπήρχαν εδώ, δηλαδή. Γιατί άλλου υπήρχαν… Τότε που όλα ήταν πιο αθώα, πιο εύκολα, πιο αγνά… Τότε που το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν πότε θα πάρουμε τον ηλεκτρικό από τα Πατήσια για να κατέβουμε Μοναστηράκι, να χωθούμε μέσα στα παλιά δισκάδικα και να βρούμε έναν από τους δίσκους των Sabbath ή του Ozzy που δεν είχαμε. Αν δεν έχεις μυρίσει την υγρασία μέσα σε εκείνα τα υπόγεια που ήταν γεμάτα μουσική έχεις ήδη χάσει κάτι σπουδαίο. Όπως και αν δεν έχεις πάει σε συναυλία και να βλέπεις τον ήρωα των παιδικών σου χρόνων να τραγουδάει για εσένα μόλις 20 μέτρα μακριά σου.

Το πρώτο άκουσμα και ο κεραυνοβόλος έρωτας

Ως γνήσιοι πιτσιρικάδες που σέβονται τον εαυτό τους, κάπως έτσι και εμείς, ξεκινήσαμε ψάχνοντας στα τυφλά τη μουσική που θα προκαλέσει αυτή τη ρίγη στην σπονδυλική στήλη και θα σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Η αφεντιά μου το βρήκε σχεδόν αμέσως. Ήμουν δεν ήμουν 14 χρόνων. Με λίγο ανορθόδοξο τρόπο αλλά ας είναι… Πρώτα έμαθα για εκείνον τον αλητάμπουρα, με την ιδιαίτερη και μάλλον τσιριχτή φωνή και μετά τον άκουσα! Ο Ozzy γεννήθηκε στο γκρίζο Birmingham, παιδί μιας φτωχής οικογένειας αλλά δεν είχε σκοπό να περάσει απαρατήρητος. Μέσα σε λίγα χρόνια μεταμορφώθηκε από έναν… τσόγλανο που έμπαινε και έβγαινε στην φυλακή, στο «νονό» της heavy metal, στον σκοτεινό άρχοντα της σκληρής μουσικής. Θυμάμαι σα να είναι χθες την πρώτη φορά που άκουσα την εισαγωγή από τον πρώτο δίσκο των Black Sabbath. Τι έρωτας κι αυτός; Πριν από μερικές ημέρες (στις 20 Σεπτεμβρίου) συμπληρώθηκαν 36 χρόνια από την κυκλοφορία του Blizzard of Ozz! Αυτός ήταν ο δεύτερος δίσκος που είχα ακούσει με τη φωνή του Ozzy. Μεθύσι. Δεν λέω τυχαία τη λέξη δίσκος/βινύλιο. Εκεί υπήρχε η μαγεία. Στο «σκρατς» και στον ήχο που πάλιωνε σα να είναι το πιο ακριβό ουίσκι μέσα στο πιο ταπεινό δρύινο βαρέλι. Καλά τα ψηφιακά μέσα, τα mp3 και τα mp4 αλλά σαν το δίσκο που «πηδάει» πάνω στο πικ απ επειδή τον τραντάζει το μπάσο από τα ηχεία, δεν έχει… Ούτε σαν τα νεύρα των γειτόνων με το… «παλιόπαιδο στο ισόγειο που προσπαθεί να μας σπάσει τα νεύρα με τα γκάμπα-γκούπα», δεν έχει, άλλα αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Τα δισκάδικα στο Μοναστηράκι και το «κυνήγι του θησαυρού»

Κάπως έτσι ξεκίνησε εκείνο το υπέροχο ταξίδι. Αρχίσαμε σαν τους παλαβούς να τρέχουμε κάθε (μα κάθε) σαββατοκύριακο στο Μοναστηράκι για να βρίσκουμε δίσκους. Λεφτά δεν υπήρχαν πάντα αλλά αλήθεια τώρα… Ποιος νοιαζόταν; Το θέμα ήταν να πάμε εκεί να πιάσουμε στα χέρια μας το βινύλιο, να το εξετάσουμε προσεκτικά για τυχόν γρατζουνιές (με ύφος ανθρώπου που έχει σπουδάσει το αντικείμενο) και μετά να πάμε να τον κρύψουμε ανάμεσα σε άλλους δίσκους, συνήθως jazz ή pop που ακόμα και να τον δει κάποιος να μη ταιριάζει στα γούστα του, να τον ξαναβάλει εκεί που τον βρήκε και να πάμε εμείς την επόμενη φορά που θα έχουμε λεφτά και να τον αγοράσουμε! Πόσες και πόσες φορές δεν είχαμε περάσει ώρες ατελείωτες στον «Mr. Vinylios» ή στον «Ζαχαρία»; Αμέτρητες οι φορές που κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια στο 7+7 (τα γνωστά μας εφτάρια στην Ηφαίστου). Σπρώχναμε ο ένας τον άλλο για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο σταντ με τους δίσκους του… Michael Jackson όπου την προηγούμενη φορά είχαμε κρύψει το Paranoid των Sabbath. Αυτό δεν ήταν δικό μας κόλπο, το έκαναν κι άλλοι. Κάπως έτσι είχα βρει εγώ το σημαντικότερο διαμάντι της συλλογής μου. Τον ντεμπούτο άλμπουμ των Sabbath. Ανάμεσα σε κάτι rhythm and blues βινύλια. Ήταν λίγο μετά από τις γιορτές των  Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Γεμάτες οι τσέπες από τα χαρτζιλίκια των γονιών, των παππούδων, των θείων. Κανονική κατάθεση στο ταμείο του δισκάδικου. Ευτυχώς η μάνα μου ουδέποτε είχε ρωτήσει που είχα χαλάσει τόσα λεφτά. Τώρα θα το μάθει. (Sorry, μάνα που το μαθαίνεις με τον τρόπο αυτό…). Μέσα σε ένα τέτοιο δισκάδικο είχα ακούσει για πρώτη φορά το Bark at the Moon και λίγο αργότερα το Shot in the Dark. Σκέτη μυσταγωγία. Σα να σταματούσε ο χρόνος. Έψαχνες δίσκους και ταυτόχρονα άκουγες τον Ozzy να ερμηνεύει ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια. Ο ίδιος βέβαια έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του, πως δεν του αρέσει το «Ultimate Sin» γιατί όντας βουτηγμένος στις καταχρήσεις δεν θυμάται καν πως μπήκε στο στούντιο και έγραψε τον συγκεκριμένο δίσκο. Και όταν μιλάμε για Ozzy και καταχρήσεις εννοούμε πως ο άνθρωπος έχει πιεί… οτιδήποτε μπορεί κάποιος να πιεί.

Η ιστορική συναυλία του 2005 στη Μαλακάσα

Το μόνο παράπονο που είχαμε ήταν που δεν είχαμε δει τον Ozzy και τους Sabbath μπροστά μας. Ζωντανούς. Να παίζουν τα τραγούδια τους για την πάρτη μας. Ο καλός θεός του heavy metal, όμως, το φρόντισε και αυτό. Η 25η Ιουνίου του 2005 είναι ημέρα τομή στη συναυλιακή μου πορεία. Αλλιώς πήγαινα σε συναυλίες πριν αλλιώς μετά. Όταν ανακοινώθηκε πως οι «πατέρες» του heavy metal  έρχονται στην Αθήνα, δεν ρωτήσαμε καν την τιμή των εισιτηρίων. Απλά πήγαμε και τα πήραμε. Και όταν ήρθε η ώρα, μοιάζαμε σαν μικρά παιδάκια που τα πήγαιναν σε ένα τεράστιο και φωτεινό λούνα πάρκ και δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν. Είναι η μοναδική συναυλία που δεν κουνήθηκα από την θέση μου. Δεν έκανα καν headbanging! Καθόμουν ακίνητος και παρακολουθούσα τον Ozzy να σαρώνει τη σκηνή, τον Iommi να ερωτοτροπεί με την κιθάρα, τον Butler να μαγεύει με το μπάσο και τον Ward να προσπαθεί να σπάσει τα τύμπανα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αν με έβλεπε κάποιος θα έλεγε: «Μα καλά, αυτός γιατί στέκεται έτσι; Χάζεψε;». Ναι, αγαπητέ μου, κύριε! Αυτό είχα πάθει.

Οι συναυλίες είναι ολόκληρη ιεροτελεστία. Ετοιμάζεσαι, ακούγοντας τα αγαπημένα τραγούδια του συγκροτήματος που θα παρακολουθήσεις live σε λίγο, βάζεις την κατάλληλη μπλούζα, γεμίζεις φλασκιά, πλαστικά μπουκάλια ή ότι βρεις τέλος πάντων, με αλκοόλ, παίρνεις τσιγάρα και ξεκινάς. Αν είσαι πιτσιρικάς μπαίνεις μπροστά στη σκηνή, χώνεσαι στο mosh και εύχεσαι να γυρίσεις στο σπίτι χωρίς στραμπουλήγματα. Ιδρώνεις, ξαποσταίνεις για λίγο, ξαναμπαίνεις στον «κύκλο και ξύλο- κύκλο και ξύλο», βγάζεις μπλούζα, ξαναβγαίνεις, φοράς μια στεγνή μπλούζα και ψάχνεις το σώμα σου για να δεις αν όλα τα μέλη σου είναι εντάξει και στη θέση τους. Αν είσαι μεγαλύτερος αράζεις πιο πίσω, πίνεις την μπύρα ή το ποτό σου, κάνεις το τσιγάρο σου και αφήνεις το… χάσμα των γενεών να σε παρασύρει σε ατάκες του στυλ: «Εντάξει, και εμείς τα κάναμε αυτά αλλά τότε ήταν αλλιώς»! Όλα αυτά στις άλλες συναυλίες όμως, όχι αυτή. Αυτή ήταν Ιερή τελετή. Είμασταν τόσο στον κόσμο μας, εκείνο το βράδυ του 2005 που όταν τελείωσε η συναυλία χαθήκαμε. Έψαχνα τον Ηλία, τον Μήτσο και τον Ανέστη και δεν τους έβρισκα πουθενά. Όταν πια βρεθήκαμε είχαμε ξεχάσει που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Μεγάλοι άνδρες, σου λέει ο άλλος. Σοβαροί άνθρωποι. Μπα!

Τραγούδια συνδεδεμένα με την πορεία μιας ενηλικίωσης

Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σήμερα. Όλα έχουν αλλάξει. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο εκτός από τη φωνή του Ozzy και τους ήχους των Sabbath που συνεχίζουν να προκαλούν την ίδια ρίγη στην σπονδυλική στήλη. Απλά σήμερα πλέον, όταν ακούς αυτά τα τραγούδια έρχονται στο μυαλό σου και διάφορες εικόνες απ’ όλα αυτά που έχεις ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αλητείες, μεθύσια, εκδρομές, έρωτες, οτιδήποτε μπορεί να συνθέτει το παζλ της ζωής σου. Με τα καλά της και τα άσχημά της. Με τα πάνω και τα κάτω της. Σημασία έχει να συνεχίζεις. Το έχουν πει και οι Sabbath, άλλωστε: Νever say die! Και αν συνεχίσεις δεν θα είναι μόνο το παρελθόν που θα σε συγκινεί κάθε φορά που θα ακούς κάποιο από τα αγαπημένα σου τραγούδια. Θα είναι το παρόν και το μέλλον… Όπως στον γάμο της αδερφής σου, ας πούμε. Που επέλεξε για να χορέψει μαζί με τον άνδρα της το «close my eyes forever», το ντουέτο του Ozzy με την Lita Ford, και εσένα σε παίρνουν τα ζουμιά. Ποιος είπε πως οι άνδρες δεν κλαίνε; Κλαίνε. Απλά, λίγο πιο πέρα… Όπως είχε πει και ο αρχιμαφιόζος James «Whitey» Bulger «σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά πού και πότε το κάνεις».

Ή όταν η τετράχρονη, τότε, κόρη σου κάνει headbanging στο άκουσμα του Paranoid σε συναυλία με κάποιο rock συγκρότημα, επειδή της θυμίζει το τραγούδι που έχει στο κινητό του ο μπαμπάς. Εντάξει, μπορεί τώρα να ακούει όλα αυτά τα λαϊκοπόπ τραγουδάκια που βγαίνουν με το κιλό κάθε χρόνο, αλλά δεν ανησυχώ. Θα τον βρει τον δρόμο της. Το κακό (για τον Ozzy, μιλάμε) πάντα κερδίζει στο τέλος! Δείτε όλα τα θέματα του Weekend