Με τη «γάτα Ιμαλαΐων» να συνοδεύει την επικαιρότητα το τελευταίο χρονικό διάστημα, ο «πόλεμος» της κυβέρνησης με το πανίσχυρο συγκρότημα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη περνάει πλέον σε άλλη φάση. Δεν είναι τυχαίο ότι η δημοσιοποίηση των συναντήσεων του Αλέξη Τσίπρα με τον ισχυρό άνδρα του Συγκροτήματος δημοσιεύτηκε μέσα από Το Βήμα της Κυριακής και βεβαίως προκάλεσε πολλές συζητήσεις με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι την «έσκισε τη γάτα των Ιμαλαΐων». Όπως και να έχει όσα είδαμε μέχρι σήμερα αποτελούν μόνο την «πρώτη πράξη» και ενδεχομένως να υπάρξει συνέχεια με «εφεδρείες», ωστόσο αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον να θυμηθούμε πώς έγινε πανίσχυρος ο ΔΟΛ. Όλα οφείλονται στον άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον χώρο του Τύπου και του πολιτισμού, τον Χρήστο Λαμπράκη. Πήρε στα χέρια του τον οργανισμό και μέσα στα επόμενα χρόνια κατάφερε με μια λέξη, με τη λέξη Συγκρότημα, να απευθύνονται όλοι και να γνωρίζουν για ποιον και τι ακριβώς μιλάει. Το Συγκρότημα ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, αποκαλύπτει σκάνδαλα, γίνεται βήμα πολιτισμού και ελεύθερης ανάπτυξης ιδεών με το πέρασμα των ετών.
Τα πρώτα βήματα
Ο Χρήστος Λαμπράκης γεννήθηκε και έζησε σε μια ταραγμένη περίοδο της Ελλάδας με πλούσια ιστορικά γεγονότα και μεγάλο παρασκήνιο. Το 1934 όταν γεννήθηκε, τη χώρα κυβερνούσε το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη. Στα παρασκήνια ετοιμάζονταν κινήματα αξιωματικών και πραξικοπήματα υπέρ της Μοναρχίας, αλλά και για τη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης, το Κόμμα των Φιλελευθέρων περνούσε κρίση καθώς ήταν αυτό που υπέθαλψε ένα αποτυχημένο κίνημα το 1933 και ο αρχηγός του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα, όπου επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν. Το «Ελεύθερον Βήμα», ο προκάτοχος του σημερινού «Βήματος», εκφραστής των προοδευτικών ιδεών ήταν στόχος διωγμών που δεν περιορίζονταν μόνο στον λιθοβολισμό των γραφείων του, στις απειλητικές επιστολές προς τον ιδρυτή του Δημήτρη Λαμπράκη, αλλά επεκτείνονταν και σε αυθαίρετες κατασχέσεις φύλλων, σε απαγορεύσεις της κυκλοφορίας του στα Σώματα Ασφαλείας, στον Στρατό, ακόμη και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αυτή την περίοδο την έζησε ο Χρήστος Λαμπράκης. Ηταν μόλις εννέα ετών όταν, μέσα στην Κατοχή, η μητέρα του, που ήταν καταζητούμενη από τους Γερμανούς, τον πήρε και μαζί με την αδελφή του Λένα κατέφυγαν, με κίνδυνο της ζωής τους, στη Μέση Ανατολή, όπου ήδη είχε φυγαδευθεί ο πατέρας του, Δημήτρης. Ο Χρήστος Λαμπράκης υπήρξε ο συνεχιστής της πρωτοποριακής δημιουργίας του πατέρα του, Δημήτρη Λαμπράκη, στον χώρο της εκδοτικής δραστηριότητας, που είχε ξεκινήσει το 1922. Ο Δημήτρης Λαμπράκης πέθανε τον Αύγουστο του 1957. Οπότε ο νεαρός 23 ετών γιος του, ο Χρήστος Λαμπράκης, πήρε στα χέρια του ολόκληρο τον οργανισμό. Αφού είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και έναν κύκλο σπουδών στην Αγγλία και υπηρέτησε στο Ναυτικό, «προσελήφθη» από τον πατέρα του ως δόκιμος συντάκτης στο «Βήμα». Ο ίδιος έλεγε αργότερα πως οι συνάδελφοί του τον κοίταζαν με οίκτο, ενώ ο πατέρας του είχε δώσει οδηγίες να μην αντιμετωπίζεται ως γιος του εκδότη, αλλά ως ένας ακόμα νεαρός συντάκτης από τους πολλούς που δοκίμαζαν την τύχη τους. Με τον θάνατο του πατέρα του πολλοί ήταν εκείνοι που φοβήθηκαν πως ο νεαρός αναλάμβανε βαρύ φορτίο. Και το φορτίο ήταν βαρύ, όμως εκ του αποτελέσματος ο ίδιος τα κατάφερε με την ευγένειά του, τον σεβασμό και τις ιδιαίτερες ικανότητές του. Από την πρώτη μέρα, όπως έχει περιγράψει ο Στάθης Ευσταθιάδης στο Βήμα, το μεγάλο του άγχος ήταν τα οικονομικά. Όταν κάθισε στο γραφείο του πατέρα του, στον πρώτο όροφο του τότε «Βήματος» στην περίφημη Χρήστου Λαδά 3, ένιωσε πανικό καθώς ανοίγοντας ένα συρτάρι είδε ότι «το Συγκρότημα» χρωστούσε 6.400 δραχμές. Από τότε κάθε Παρασκευή είχε το περιβόητο τεφτέρι όπου έγραφε και έσβηνε τα οικονομικά της εβδομάδας. Μέσα στα επόμενα χρόνια απέδειξε την αξία του και κέρδισε το σεβασμό από τα «τέρατα της δημοσιογραφίας» που εκείνη την εποχή έγραφαν στις εφημερίδες.
Η λιτή ζωή του
Στη ζωή του υπήρξε λιτός στους τρόπους και την εμφάνιση, ήταν εκλεκτικός στους φίλους και έγραψε ιστορία όχι μόνο στον χώρο της ενημέρωσης αλλά σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής. Στη Χρήστου Λαδά ανέβαινε και κατέβαινε τα σκαλιά με μεγάλη ταχύτητα, προσέγγιζε πάντα με ευγένεια για τις παρατηρήσεις του, περίμενε υπομονετικά στο ασανσέρ στα νέα γραφεία του Συγκροτήματος, έδινε ακόμη και τη σειρά του πολλές φορές στο κυλικείο.
Το Συγκρότημα, οι πολιτικοί και το Μέγαρο
Τελικά αυτό που δεν μπορεί να φύγει από τη σκέψη και στο στόμα πολλών, ακόμη και σήμερα είναι ότι το Συγκρότημα ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Ο Χρήστος Λαμπράκης είχε πολλές επαφές με πρωθυπουργούς, ηγέτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ από τα γραφεία της Χρήστου Λαδά περνάγανε πολλοί νέοι και παλαιοί πολιτικοί. Σε κάθε περίπτωση ο ίδιος διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πίστευε ιδιαίτερα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη.
Ο θάνατος του Λαμπράκη