Παιδικές φωτογραφίες μανιακών δολοφόνων

Οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων έχουν αποτυπωθεί στα φιλμ της εποχής. Χαρούμενες και ανέμελες παιδικές φάτσες, που όταν τις κοιτάμε απλά χαμογελάμε. Σε κάποιες βέβαια η χαρά δεν υπάρχει, συνήθως μόνο από ντροπή ή από εκνευρισμό που οι γονείς μας μάς έστηναν υποχρεωτικά μπροστά στο φακό, έτσι, για να μας θυμούνται, όπως συνήθιζαν να λένε. Κάπου όμως στον κόσμο τέτοιες παιδικές φωτογραφίες όχι μόνο ανήκουν στο παρελθόν, αλλά τα περισσότερα από τα παιδιά που απεικονίζονται δεν ζουν πια. Δεν πέθαναν από γηρατειά, αλλά εκτελέστηκαν μιας και ήταν μανιακοί δολοφόνοι. Όταν κοιτάς τα ασπρόμαυρα απομεινάρια δεν σου πάει το μυαλό ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να βιάζουν και να σκοτώνουν στην ενήλικη ζωή τους χωρίς δεύτερη σκέψη, σε εγκλήματα που έχουν μείνει στην ιστορία. Η παιδική τους ηλικία ήταν θολή, απαλλαγμένη από παιχνίδι και όνειρα. Τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό τους κανείς δεν ξέρει…

Jeffrey Dahmer

Με την πρώτη ματιά βλέπεις ένα χαριτωμένο αγοράκι να χαμογελάει στο φωτογραφικό φακό αγκαλιά με ένα γατάκι. Με μια πιο προσεχτική ματιά βέβαια βλέπεις το χέρι του να σφίγγει το λαιμό του ζώου. Ποιος όμως θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτό ίσως ήταν ένα σημάδι για την άρρωστη ενήλικη συμπεριφορά του Jeffrey Dahmer, ενός από τους διαβόητους serial killers και κανίβαλους στην παγκόσμια ιστορία. Ο Dahmer βίασε, σκότωσε και διαμέλισε 17 άντρες και αγόρια μετά του 1978-1991, ενώ δεν δίστασε να κάνει σεξ με τα πτώματα ορισμένων εκ των θυμάτων του, ακόμα και να φάει κομμάτια του σώματός τους. Η παιδική ζωή του δεν ήταν ήρεμη, χαρούμενη και φυσιολογική. Μεγάλωσε με δύο γονείς που δεν του έδιναν σημασία και κυρίως με μία μητέρα που αποζητούσε διαρκώς την προσοχή και είχε προσπαθήσει να αφαιρέσει τη ζωή της. Από νωρίς ο Jeffrey ανέπτυξε αγάπη για τα ζώα, αλλά με έναν παράξενο τρόπο, καθώς συνήθιζε να παίρνει στο σπίτι ζώα που είχαν πέσει θύματα τροχαίου και να τα διαμελίζει. Ο πατέρας του Lionel είχε πει ότι ο γιος του ενθουσιαζόταν στον ήχο του σπασίματος των οστών και ήταν αυτός που, ως χημικός στο επάγγελμα, του έμαθε πώς να διατηρεί τα σώματα των νεκρών ζώων. Παρότι είχε διαγνωστεί με σχιζοειδή προσωπικότητα στη δίκη φάνηκε να είναι απόλυτα λογικός και με διαύγεια σε όσα περιέγραφε ότι είχε πράξει. Καταδικάστηκε σε 16 φορές ισόβια και άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε φυλακή το 1994, μετά από άγριο ξυλοκόπημα από τους συγκρατούμενούς του.

John Wayne Gacy

Ο John Wayne Gacy, κατά κόσμο γνωστός ως «Πόγκο, ο κλόουν» είναι ένας από τους πιο αιματοβαμμένους δολοφόνους. Στις παιδικές του φωτογραφίες είναι ένα παιδί που φαίνεται να δυσανασχετεί μπροστά στο φωτογραφικό φακό, ενώ στις εφηβικές πόζες, φαίνεται από χαμογελαστός έως και… περίεργος. Ο Wayne έδρασε τη δεκαετία του ’70 στην Αμερική, όπου σκότωσε 33 αγόρια και άντρες και τελικά εκτελέστηκε το 1994, με τα τελευταία του λόγια, πριν τη θανατηφόρα ένεση, να είναι , κατά πληροφορίες «kiss my ass» (σας έχω γραμμένους!). Συνήθιζε να πηγαίνει τα θύματά του με τη βία στο σπίτι του όπου συνήθως τα στραγγάλιζε και στη συνέχεια τα έθαβε στην αυλή του σπιτιού του. Είχε γίνει γνωστός για το ρόλο του ως Πόγκο, καθώς έπαιρνε μέρος σε παιδικά πάρτι, παρελάσεις και φιλανθρωπικές υπηρεσίες συγκέντρωσης χρημάτων ντυμένος σαν κλόουν, καθώς όπως υποστήριζε αυτός ο ρόλος τον γύρναγε πίσω στην παιδική του ηλικία. Αυτή η παιδική ηλικία, όμως, χαρακτηρίστηκε από τις συνεχείς προσπάθειές του να πάρει την έγκριση του πατέρα του, ενός αλκοολικού, που έδερνε τόσο τον ίδιο και τα αδέρφια του, όσο και τη μητέρα τους. Πάντα αποζητούσε ένα βλέμμα συμπάθειας και αποδοχής και πάντα κατέληγε να νιώθει πολύ λίγος.

David Berkowitz

Ένα μικρό αγόρι ποζάρει χαρούμενο στο φωτογραφικό φακό, μπροστά σε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στην ενήλικη ζωή του αυτό το αγόρι, ο David Berkowitz, έκοψε το νήμα της ζωής 6 ανθρώπων το 1977 και καταδικάστηκε για τις πράξεις του σε έξι φορές ισόβια. Ο Berkowitz, μετά από κάθε επίθεση με το 44άρι πιστόλι του, συνήθως κατά γυναικών, άφηνε στο σημείο του συμβάντος γράμματα στα οποία απειλούσε κάθε φορά την αστυνομία ότι ετοίμαζε νέα εγκλήματα, μέχρι τη στιγμή της σύλληψής του στη Νέα Υόρκη τον Αύγουστο του 1977. Όταν ομολόγησε τις πράξεις του είπε ότι εκτελούσε τις εντολές ενός δαίμονα, που δεν ήταν άλλος από τον σκύλο του γείτονά του Sam, γι’ αυτό και έμεινε γνωστός στην ιστορία του εγκλήματος ως «Ο γιος του Σαμ». Τα λόγια του σε κάποια γράμματά του σοκάρουν. «Είμαι βαθιά πληγωμένος που με αποκαλείτε μισογύνη. Δεν είμαι. Αλλά είμαι ένα τέρας. Είμαι “Ο γιος του Σαμ”. Είμαι ένα μικρό κάθαρμα. […] Στο Σαμ αρέσει να πίνει αίμα. “Πήγαινε έξω και σκότωσε” προστάζει ο πατέρας του Σαμ. […]». Ο David γνώρισε την εγκατάλειψη από την πρώτη στιγμή της ζωής του όταν η μητέρα του, προκειμένου να μην την παρατήσει ο πατέρας του, που δεν τον ήθελε, τον έδωσε για υιοθεσία. Γείτονες και συγγενείς τον χαρακτήριζαν ως ένα δύσκολο παιδί, κακομαθημένο και με τάσεις εκφοβισμού στα άλλα παιδιά, που δεν του άρεσε το σχολείο και από μικρός έκλεβε, ενώ είχε αναπτύξει και μια αγάπη για την πυρομανία.

Andrei Chikatilo

Μια τυπική παιδική φωτογραφία με τους γονείς του Andrei Chikatilo δεν προμήνυε σίγουρα ότι αυτός ο άνθρωπος θα γέμιζε με αίμα τα χέρια του. Ο «χασάπης του Rostov», όπως ήταν το παρατσούκλι του, βίασε, δολοφόνησε και ακρωτηρίασε τουλάχιστον 52 γυναίκες και παιδιά από το 1978 μέχρι το 1970 στη Ρωσία, την Ουκρανία και το Ουζμπεκιστάν. Ο αιμοσταγής δολοφόνος παραδέχτηκε ότι διέπραξε 56 φόνους και εκτελέστηκε για τους 53 το Φεβρουάριο του 1994. Η παιδική του ηλικία στιγματίστηκε από τη στέρηση. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1936 σε ένα χωριό της αγροτικής Ουκρανίας, στην τότε Σοβιετική Ένωση. Η πολιτική του Στάλιν είχε καταργήσει τις ιδιωτικές καλλιέργειες και είχε οδηγήσει τους κατοίκους στην ανέχεια, που οδήγησε στο λιμό και αποδεκάτισε τον πληθυσμό. Ο μικρός τότε Andrei έμενε νηστικός για πολλές μέρες, με μια μητέρα που ήταν ιδιαίτερα αυστηρή και τον υποβίβαζε. Η στράτευση του πατέρα του στον πόλεμο κατά της Γερμανίας σημάδεψε την παιδική του ηλικία. Ο πατέρας του επέστρεψε με τη ρετσινιά του «δειλού», που ακολουθούσε και το μικρό Andrei και τον μετέτρεψε σε ένα ευαίσθητο παιδί, που συχνά γινόταν αντικείμενο χλευασμού από τους συμμαθητές του. Το κομμάτι των σχέσεων και του σεξ ήταν αγκάθι στη ζωή του. Στην ηλικία των 15 ταπεινώθηκε στο σχολείο όταν παλεύοντας με μια φίλη του εκσπερμάτισε, κάτι που τον έκανε τον περίγελο του σχολείου. Αυτό ίσως δικαιολογεί και το γεγονός των μετέπειτα βιασμών, μιας και είχε συνδέσει το σεξ με τη βία. Παρά την έλλειψη που έδειχνε για το συμβατικό σεξ παντρεύτηκε μια κοπέλα που του γνώρισε η αδερφή του το 1963 και απέκτησε δύο παιδιά. Το πρώτο καταγεγραμμένο θύμα του ήταν μια 9χρονη, την οποία απήγαγε, οδήγησε σε μια καλύβα, της επιτέθηκε με μαχαίρι και εκσπερμάτισε όσο το παιδί ούρλιαζε. Και ο κατάλογος με τα θύματά του δεν έχει τελειωμό…

Ted Bundy

Σε τι άντρα θα μπορούσε να εξελιχθεί ένα αγόρι που μεγάλωσε με τους παππούδες του, τους οποίους νόμιζε για γονείς του και τη μητέρα του που νόμιζε για αδελφή του; Την απάντηση θα βρείτε στο όνομα του Ted Bundy, του κατά συρροή δολοφόνου, που οι πράξεις του ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οι φωτογραφίες της παιδικής του ηλικίας δείχνουν ένα γλυκό, χαμογελαστό αγόρι. Η ενήλικη ζωή του όμως βάφτηκε με αίμα και αρρωστημένες πράξεις. Τα θύματά του ήταν όλα όμορφες ξανθές και με καλλίγραμμα σώματα γυναίκες, που της «έριχνε» εύκολα μιας και ο ίδιος πρόσεχε πάντα την εμφάνισή του. Μετά την επίθεση τις δολοφονούσε. Συχνά συνήθιζε να επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος μετά από ώρες ή και μέρες και να βιάζει τα πεθαμένα και συχνά σε κατάσταση σήψης θύματά του. Το 1989 ο Ted εκτελέστηκε αφού προηγουμένως είχε παραδεχτεί 30 δολοφονίες. Η συμπεριφορά του διαμορφώθηκε από τους παππούδες του που τον μεγάλωσαν, όπως προαναφέραμε, θεωρώντας ο ίδιος ότι είναι οι γονείς του. Ο παππούς του ήταν αυταρχικός, του άρεσε να βασανίζει σκύλους και γάτες και να βλέπει πορνό με σκηνές βιασμών και βασανιστηρίων. Η γιαγιά του από την άλλη έπασχε χρόνια από κατάθλιψη και ακολουθούσε συνεχώς θεραπευτική αγωγή. Και η βιολογική μάνα του είχε παρουσιαστεί σαν αδερφή του. Σαν παιδί ήταν ντροπαλό μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να σπουδάσει ψυχολογία. Ο χωρισμός από μια κοπέλα του, όμως, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, τον ρίχνει στα τάρταρα και την κατάθλιψη. Παρατάει το κολέγιο, επιστρέφει στη γενέτειρα του, βρίσκει την αλήθεια για τους γονείς του, επιστρέφει στις σπουδές του και μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο με καθορισμένους στόχους και δυναμικότητα. Τότε σκοτώνει και βιάζει για πρώτη φορά μια φοιτήτρια. Το 1989 εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα, αφού παραδέχτηκε το βιασμό και τη δολοφονία 35 γυναικών. Ο πραγματικός αριθμός όμως πιθανόν να ξεπερνάει τις 100…

Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ

Τον Ιούλιο του 2011 η παγκόσμια κοινότητα συγκλονίζεται στο άκουσμα της είδησης που έρχεται από τη Νορβηγία. Στην κατασκήνωση της νεολαίας του κυβερνώντος εργατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια 69 άτομα πέφτουν νεκρά. Λίγο νωρίτερα 8 άνθρωποι έχουν πεθάνει από βομβιστικό μηχανισμό σε αυτοκίνητο που εξερράγη έξω από κυβερνητικά κτίρια στο Όσλο. Ο άνθρωπος πίσω από το δολοφονικό σχέδιο είναι ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, ο οποίος παριστάνοντας τον αστυνομικό πυροβολεί τα 69 άτομα και καταδικάζεται το 2012  για μαζικές δολοφονίες και τρομοκρατία. Η πρώτη έκθεση των ψυχιάτρων που τον εξέτασαν διέγνωσαν παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Αντίθετα η δεύτερη αξιολόγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Μπρέιβικ δεν ήταν ψυχωτικός, αλλά έπασχε από ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας. Τελικά κρίθηκε υγιής ψυχικά και ένοχος για τη δολοφονία και των 77 ανθρώπων και καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκισης. Οι ψυχιατρικές εκθέσεις για τον Μπρέιβικ ξεκίνησαν από πολύ νωρίς, από την παιδική κιόλας ηλικία που χώρισαν οι γονείς του, όταν ένας γιατρός παρατήρησε ότι το χαμόγελό του δεν ήταν ποτέ αυθόρμητο, αλλά έμοιαζε με χαμόγελο μαριονέτας. Οι κοινωνικές υπηρεσίες είχαν επίσης υποδείξει τη βίαιη συμπεριφορά της μητέρας του που τον χτυπούσε και συχνά ευχόταν να πεθάνει. Παιδοψυχολόγος είχε μάλιστα προειδοποιήσει ότι το αγόρι κινδύνευε να εμφανίσει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Η γυναίκα λέγεται ότι προέβαλλε στον γιο της τις σεξουαλικές της φαντασιώσεις και έπαιζε μαζί του «ύποπτα ερωτικά παιχνίδια». Την ημέρα των επιθέσεων, ο Μπρέιβικ δημοσιοποίησε ηλεκτρονικά μια συλλογή κειμένων με τίτλο «2083: Ευρωπαϊκή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας», περιγράφοντας την ακροδεξιά εξτρεμιστική ιδεολογία του: δήλωνε Χριστιανός, πολιτικά συντηρητικός και εξέφραζε ακροδεξιές απόψεις και μίσος για το Ισλάμ, το οποίο στα κείμενά του αποκαλούσε «εχθρό». Κύριο κίνητρό του για τις δολοφονίες υποστήριξε πως  ήταν η ευρύτερη δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου μανιφέστου στο κοινό. Δείτε όλα τα θέματα του Weekend