Στη σκιά του Μαυσωλείου του Λένιν, που φυλάσσεται το βαλσαμωμένο σώμα του ηγέτη των Μπολσεβίκων, και του περίτεχνου Καθεδρικού Ναού του Αγίου Βασιλείου, στην Κόκκινη Πλατεία, καταγράφηκε πιθανότατα η πρώτη και σίγουρα η τελευταία στιγμή σύμπλευσης του Αλέξη Τσίπρα και του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην κοινή τους πορεία στο ΣΥΡΙΖΑ. Επηρεασμένοι ίσως από την αύρα που αποπνέει η πάλαι ποτέ Σοβιετία, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρώην επικεφαλής της εσωκομματικής αντιπολίτευσης της Αριστερής Πλατφόρμας βρήκαν προσωρινά κοινό βηματισμό με αφορμή την αναπροσαρμογή της ενεργειακής πολιτικής της χώρας. 
Η «αριστερή μελαγχολία» και ο «εμφύλιος»
Μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και καιρό έχει εκδηλώσει την «αριστερή μελαγχολία» του και έχει διαμηνύσει την πρόθεσή του να μην μετατραπεί σε «εμφύλιο της Αριστεράς» η προεκλογική περίοδος που βρίσκει τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να έχει διασπάσει το ΣΥΡΙΖΑ, υλοποιώντας εν μέρει το σενάριο της αριστερής παρένθεσης και να διεκδικεί την ψήφο των πολιτών με τη Λαϊκή Ενότητα, οι μάχες και τα συντροφικά μαχαιρώματα του παρελθόντος παραπέμπουν περισσότερο σε μία επί σειρά ετών υφέρπουσα ψυχροπολεμική σύγκρουση που αναζητούσε διακαώς βαλβίδα αποσυμπίεσης και απλά την βρήκε στην επώδυνη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Επικριτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη από τους κύκλους της Αριστεράς κάνουν λόγο για την ιστορική και καλά προμελετημένη ρελάνς του πάλαι ποτέ «ψυχοπαιδιού» του Χαρίλαου Φλωράκη για να ικανοποιήσει τις αρχηγικές του βλέψεις. Την ίδια ώρα συνοδοιπόροι του επί δεκαετίες υπογραμμίζουν ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ποτέ δεν είχε αρχηγικές βλέψεις και πάντα με το low profile που τον χαρακτηρίζει επεδίωκε να είναι ο άνθρωπος του κομματικού μηχανισμού πίσω από την κουρτίνα. Η κοινή ιδεολογική αφετηρία – σε διαφορετικούς χρόνους – του Αλέξη Τσίπρα και του Παναγιώτη Λαφαζάνη από τα στέκια της ΚΝΕ δεν κατέστη ποτέ δυνατό να υπερκεράσει τις παράλληλες διαδρομές των δύο πολιτικών ανδρών που τη μοναδική φορά που συναντήθηκαν οδήγησαν σε πολιτική έκρηξη στην καρδιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ο «άγιος» που πρόδωσε τον Χαρίλαο Φλωράκη
Οι ατελείωτες ώρες στους διαδρόμους του Περισσού, το άοκνο πνεύμα του και η συνεχής προσπάθειά του να συνδράμει στην ευρεία κοινωνία των μηνυμάτων του ΚΚΕ του Χαρίλαου Φλωράκη, χάρισαν απλόχερα από τον ηγέτη του ΚΚΕ στον Παναγιώτη Λαφαζάνη το παρατσούκλι «άγιος». Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ήταν αυτός που μαζί με τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Μίμη Ανδρουλάκη αποτελούσαν την τριανδρία του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ πριν τη διάσπαση του 1991. Οι δύο από τους τρεις πλέον, χρόνια μετά την αποχώρηση του Αλέκου Αλαβάνου από την ηγεσία του Συνασπισμού, συναντώνται εκ νέου με την συστράτευση για τις επικείμενες εκλογές με συγκολλητική ουσία την συναντίληψη για την επιστροφή της χώρας στο εθνικό νόμισμα και το μένος κατά του «ρεφορμιστή» Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. 
Η «μαχαιριά» Αλαβάνου με τον «αμούστακο» Τσίπρα
Οι ατελείωτες ώρες και τα ξενύχτια στο γραφείο Τύπου του ΚΚΕ κατέστησαν τους Αλέκο Αλαβάνο και Παναγιώτη Λαφαζάνη τους ισχυρούς άνδρες του Συνασπισμού. Ο νυν επικεφαλής του Σχεδίου Β, τότε πρόεδρος του ΣΥΝ, γνώριζε ότι δίπλα του είχε τον επικεφαλής της αριστερής φράξιας που ήλεγχε μεγάλο μέρος του κόμματος. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος σκεφτόταν την αποχώρησή του από την ηγεσία του κόμματος φάνταζε το μεγάλο φαβορί για νέος τιμονιέρης του Συνασπισμού. Ο νυν επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, αν και έδειξε να εμπιστεύεται την επιλογή του Αλαβάνου σε ένα πρόσωπο προερχόμενο από την «ορθή» κοιτίδα της Αριστεράς, το ΚΚΕ και όχι από την ρεφορμιστική Αριστερά, ποτέ δεν κατάφερε να συμβιβαστεί με την ξαφνική απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να δώσει το «δαχτυλίδι» στον νεαρό Τσίπρα με το εκρηκτικό ταπεραμέντο και την ακαλλιέργητη τότε ηγετική φυσιογνωμία. 
Οι κλιμακούμενες συγκρούσεις
Η διαφορά των δύο πολιτικών ήταν εμφανής καθ’ όλη την κοινή τους πορεία στο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να υπογραμμίζει εμφατικά μέσα από τις κινήσεις του στα κομματικά όργανα την καθολική διαφοροποίησή του από την ηγεσία του κόμματος και τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Λαφαζάνης πάντα κατέθετε δικές του προτάσεις, υπέγραφε διαφορετικά κείμενα και προωθούσε δικούς του υποψηφίους στα κομματικά όργανα, καθιστώντας διακριτές τις μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές της Αριστερής Πλατφόρμας με την ηγεσία. Το ιστορικό άρθρο του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Εποχή για την ανάγκη ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ και ανοίγματος του κόμματος, πρωτοβουλία η οποία εν συνεχεία χαρακτηρίστηκε ως «αντιστοίχιση του κομματικού με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» αποτέλεσε την αρχή του τέλους στις σχέσεις Τσίπρα – Λαφαζάνη. Η συνέχεια στις σχέσεις των δύο πολιτικών ουσιαστικά άρχισε να μεταφέρει τον ακήρυχτο ψυχρό πόλεμο στις τάξεις της Αριστεράς στα χαρακώματα. Τα δύο στρατόπεδα αντάλλασσαν «πυρά» και σκληρές σπόντες μέσα από φίλια Μέσα και δηλώσεις «στρατηγών» τους, ενώ αμφότεροι Τσίπρας και Λαφαζάνης την ίδια ώρα επιχειρούσαν να κρατήσουν τυπικά αποστάσεις από την διογκούμενη ένταση. Η «προεδρική» εφημερίδα Εποχή και η «iskra» της Αριστερής Πλατφόρμας διασταύρωσαν τα ξίφη τους ουκ ολίγες φορές με κορυφαία την κόντρα για το «στιλ μπολσεβίκ» και την iskra. Συγκεκριμένα, η Τζίνα Πολίτη ανέφερε στο άρθρο της ότι «η Αριστερή Πλατφόρμα είχε το θράσος να ονομάσει το Μέσο επικοινωνίας της Ισκρα και σίγουρα τα κόκαλά του Λένιν θα τρίζουν από το σύνδρομο “επαναστατικής μεγαλομανίας” που έχει καταλάβει τα κομματικά εκείνα στελέχη τα οποία πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του βίου του στρογγυλοκαθισμένα στα γραφεία της Κουμουνδούρου, στα βουλευτικά έδρανα και τώρα σε υπουργικούς θώκους». Η σκληρή απάντηση ήρθε από την Ίσκρα (Σπίθα στα ρώσικα), κάνοντας λόγο για «λιβελογράφημα» από την Εποχή, μετατρέποντας το «αντάρτικο» σε ανοιχτό πόλεμο. 
