Ο Ho Kwon Ping δεν ήταν ένας τυπικός επιχειρηματίας. Από τη φυλάκισή του ως φοιτητής ακτιβιστής μέχρι την τυχαία του πορεία στον κόσμο των επιχειρήσεων, η ζωή του είναι μια ιστορία μεταμόρφωσης και επιμονής.
Με όραμα και επινοητικότητα, κατάφερε να μετατρέψει ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο κασσίτερου στο Πουκέτ σε μια διεθνή αυτοκρατορία φιλοξενίας. Σήμερα, ως ιδρυτής της Banyan Group, ο Ho έχει καταφέρει να εδραιώσει μια παγκόσμια παρουσία στον χώρο της πολυτελούς φιλοξενίας, με μια ιστορία που εμπνέει.
Μεγαλώνοντας, ο Ho Kwon Ping δεν πίστευε ότι θα γινόταν επιχειρηματίας, πόσο μάλλον μεγιστάνας ξενοδοχείων.
«Δεν ήθελα πάντα να γίνω επιχειρηματίας», δήλωσε στο CNBC Make It. «Απλώς τις λίγες φορές που άρχισα να εργάζομαι για άλλους ανθρώπους, δεν λειτούργησε πραγματικά… Είμαι αρκετά ατομικιστής. Έγινα επιχειρηματίας περισσότερο από την έλλειψη άλλων δρόμων».
Σήμερα, ο 72χρονος είναι ο ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος της Banyan Group, μιας εταιρείας φιλοξενίας με χαρτοφυλάκιο 12 παγκόσμιων εμπορικών σημάτων, περισσότερα από 80 ξενοδοχεία και θέρετρα, μαζί με σπα, γκαλερί και κατοικίες σε περισσότερες από 20 χώρες.
Η εταιρεία, η οποία είναι εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης, είχε έσοδα ύψους 328 εκατομμυρίων δολαρίων Σιγκαπούρης (περίπου 242 εκατομμύρια δολάρια) το 2023. Η Banyan Group έχει κεφαλαιοποίηση αγοράς 300 εκατ. δολαρίων SG$, σύμφωνα με τα στοιχεία του LSEG.
Η εμπειρία της φυλάκισης
Ο Ho μοιράστηκε κάτι για τον εαυτό του που για κάποιους μπορεί να αποτελεί έκπληξη: Είχε φυλακιστεί στα νιάτα του. Είπε ότι η πρώιμη ζωή του καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από έναν έντονο ζήλο για κοινωνικό ακτιβισμό.
Ενώ εργαζόταν για το προπτυχιακό του πτυχίο στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν φοιτητής ακτιβιστής κατά του πολέμου του Βιετνάμ (που αποκαλούνταν επίσης «αμερικανικός πόλεμος» στο Βιετνάμ).
Συμμετείχε και σε άλλες διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη -κυρίως, σε μια διαμαρτυρία κατά του Αμερικανού εφευρέτη και φυσικού William Shockley, η οποία τελικά τον απέβαλε από το ίδρυμα.
«Με πέταξαν έξω λόγω της συμμετοχής μου στην Ένωση Μαύρων Φοιτητών, σε μια διαμαρτυρία που έκαναν εναντίον ενός τύπου που λεγόταν William Shockley, ο οποίος κέρδισε το βραβείο Νόμπελ για τη δημιουργία ημιαγωγών, αλλά είχε, επίσης, μια περίεργη άποψη για την ευγονική. Έγραψε διάφορα βιβλία που έλεγαν ότι οι μαύροι πρέπει να στειρωθούν», δήλωσε ο Ho.
Ως αποτέλεσμα, ο Ho δικάστηκε από επιτροπή της πανεπιστημιούπολης και κρίθηκε ένοχος για καταστολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας, οδηγώντας έτσι στην αποβολή του από το πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Στάνφορντ και επέστρεψε στη Σιγκαπούρη, όπου ολοκλήρωσε την εθνική του θητεία και ξανάρχισε τις πανεπιστημιακές του σπουδές.
«Έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν και ήταν πολύ βαρετό, οπότε άρχισα να γράφω ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος για ένα περιοδικό που τώρα έχει καταργηθεί και ονομάζεται Far Eastern Economic Review», είπε. «Άρχισα να γράφω για την πολιτική της Σιγκαπούρης, κάτι που δεν άρεσε στην κυβέρνηση. Έτσι, φυλακίστηκα βάσει του νόμου περί εσωτερικής ασφάλειας επειδή ήμουν φιλοκομμουνιστής».
Αυτό συνέβη το 1977 και κατά τη διάρκεια της δίμηνης φυλάκισής του μπήκε στην απομόνωση -μια περίοδος που περιγράφει ως «τρομακτική, μοναχική, καταθλιπτική και στοχαστική».
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Ho επανήλθε στο περιοδικό ως δημοσιογράφος και μετακόμισε στο Χονγκ Κονγκ με τη σύζυγό του, Claire Chiang. Οι νεόνυμφοι μετακόμισαν σε ένα μικρό ψαροχώρι στο νησί Lamma, που ονομάζεται Yung Shue Wan, το οποίο μεταφράζεται ως «κόλπος του δέντρου Banyan».
«Δεν πληρωνόμουν πολύ καλά, οπότε δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά να ζήσω στο νησί Χονγκ Κονγκ ή στο Kowloon, οπότε δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να ζήσουμε στο νησί Lamma», δήλωσε ο Ho. «Αν και δεν ήμασταν πλούσιοι περάσαμε τρία πολύ ειδυλλιακά χρόνια εκεί».
Ο Ho γεννήθηκε στο Χονγκ Κονγκ και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας μεγαλώνοντας στην Ταϊλάνδη πριν μετακομίσει στη Σιγκαπούρη. Ο πατέρας του, Ho Rih Hwa, ήταν επιχειρηματίας που συνίδρυσε την Thai Wah Public Company και ήταν επικεφαλής του Wah Chang Group, ομίλων με δραστηριότητες σε όλη την Ασία.
«Αν και οι γονείς μου ήταν αρκετά εύποροι, ήμουν πάντα λίγο επαναστάτης και ήθελα να είμαι ανεξάρτητος κ.ο.κ.», δήλωσε.
Ένας επιχειρηματίας κατά τύχη
Το 1981, ο πατέρας του Ho έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο. Ως ο μεγαλύτερος γιος, ο Ho ανέλαβε την ευθύνη να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση.
«Αυτή η επιχείρηση ήταν ένας πραγματικός μικρόκοσμος των υπερπόντιων κινεζικών επιχειρήσεων, δηλαδή ένας μάστορας όλων των επαγγελμάτων, αλλά κανένας δεν ήταν ειδικός», δήλωσε ο Ho. «Είχαμε περίπου 10 με 12 διαφορετικές επιχειρήσεις, από κατασκευές μέχρι την κατασκευή τηλεοράσεων σε εργολαβία, ακόμη και παπούτσια Adidas, και ούτω καθεξής».
Μετά από αρκετές σημαντικές αποτυχίες και μαθήματα στη διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης, ο Ho είχε μια επιφοίτηση -αντί να διευθύνει ένα «συνονθύλευμα επιχειρήσεων», ήθελε να επικεντρωθεί στην οικοδόμηση της δικής του μάρκας.
«Αποφάσισα τότε ότι η εργολαβική παραγωγή δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη λύση. Πρέπει να κατέχεις τον πελάτη, και αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο αν κατέχεις ένα εμπορικό σήμα ή αν κατέχεις μια τεχνολογία, και δεν είμαι τεχνολόγος, οπότε αποφάσισα ότι έπρεπε να κατέχουμε ένα εμπορικό σήμα», είπε.
Η εμπνευσμένη πορεία του Ho Kwon Ping
Τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν όταν μια μέρα το 1984, ο Ho έπεσε πάνω σε ένα τεράστιο κομμάτι παράκτιας γης στον κόλπο Bang Tao στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης. Αποφάσισε να αγοράσει την έκταση άνω των 550 στρεμμάτων, η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο κασσίτερου, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της εταιρείας.
Μετά από χρόνια αποκατάστασης, ο Ho εργάστηκε μαζί με τη σύζυγό του και τον αδελφό του -ο οποίος είναι αρχιτέκτονας- για να σχεδιάσει και να αναπτύξει διάφορα ξενοδοχεία και θέρετρα στην ιδιοκτησία. Το Laguna Phuket, το πρώτο ολοκληρωμένο θέρετρο προορισμού στην Ασία, άνοιξε το 1987, σύμφωνα με την ανακοίνωση.
«Σχεδιάσαμε το πρώτο ξενοδοχείο και καταφέραμε να βρούμε μια ταϊλανδέζικη εταιρεία για να το διαχειριστεί. Η Sheraton το διαχειρίστηκε, και το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο και ούτω καθεξής», δήλωσε ο Ho. «Και τότε το τελευταίο κομμάτι γης δεν είχε παραλία [οπότε] κανείς δεν ήθελε να το διαχειριστεί».
«Τότε ήταν που άναψε η λάμπα και είπα: “Θα ήθελα να το κάνω: Γιατί δεν ξεκινάμε τo δικό μας brand”;
Για να αντισταθμίσει την έλλειψη παραλίας, ο Ho αποφάσισε να χτίσει ιδιωτικές βίλες με πισίνα για την καθεμία.
«Αυτό έγινε πριν από 30 χρόνια, οπότε δεν υπήρχε η έννοια του ξενοδοχείου “βίλα με πισίνες”, είμαστε επίσης πρωτοπόροι στο “τροπικό σπα”», είπε.
Το 1994, το κορυφαίο πολυτελές θέρετρο του ομίλου «Banyan Tree Phuket» άνοιξε τις πόρτες του, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου Banyan Tree Spa -ένα όνομα εμπνευσμένο από τα ευτυχισμένα χρόνια που ο Ho πέρασε με τη σύζυγό του στο Banyan Tree Bay του Χονγκ Κονγκ.
«Η καινοτομία δεν πέφτει από τον ουρανό, ήταν μια απάντηση σε μια ανάγκη», δήλωσε.
Το 2006, η Banyan Tree Holdings Limited έκανε το ντεμπούτο της στο Χρηματιστήριο της Σιγκαπούρης και το 2024, η Banyan Group ξεκίνησε ως μάρκα-ομπρέλα για το χαρτοφυλάκιο πολλαπλών εμπορικών σημάτων, σύμφωνα με δήλωση της εταιρείας.
