Το να προσπαθήσεις να βρεις τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού αυτή η ιστορία είναι πολύ πλούσια, σίγουρα όμως μία από τις πιο δυνατές υποψηφιότητες είναι αυτή του Κώστα Κεντέρη με το χρυσό μετάλλιο στα 200μ. το 2000 στο Σίδνεϊ.

Αν κάποιος πει ή γράψει σήμερα ότι ήταν η κούρσα στην οποία ένας λευκός νίκησε επτά μαύρους, κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ρατσιστής. Ο Τζον Σμιθ, προπονητής του Μόρις Γκριν που ήταν ο ρέκορντμαν των 100μ. τότε και του Άτο Μπόλτον, ο οποίος ήταν ένα από τα φαβορί στα 200μ. στο Σίδνεϊ, δεν είχε πρόβλημα να αναφερθεί σε αυτό αφού σε αθλητικό επίπεδο και ειδικά όταν μιλάμε για κούρσες ταχύτητας, δεν υπάρχει τίποτα το ρατσιστικό στο να πεις ότι οι μαύροι κυριαρχούσαν (σχεδόν) πάντα επί των λευκών.

«Για μένα δεν είναι έκπληξη το ότι νίκησε ένας Έλληνας αθλητής. Νικάει ο καλύτερα προετοιμασμένος και αυτός ήταν ο Κεντέρης. Για μένα δεν έχει σημασία λευκός ή μαύρος. Ποιος το λέει ότι οι μαύροι δεν χάνουν στα σπριντ;», ήταν η δήλωσή του, προσπαθώντας να εξηγήσει αυτό που για όλο τον πλανήτη έμοιαζε ανεξήγητο. Κανένας, πραγματικά κανένας, δεν πίστευε ότι ο Έλληνας πρωταθλητής θα πετύχαινε αυτό που πέτυχε. Εκτός, ίσως, από τον ίδιο, ο οποίος δήλωνε μετά τον θρίαμβο πως τα είχε προγραμματίσει όλα στο μυαλό του πριν πάει στο Σίδνεϊ.

«Ξέρω πώς πρέπει να τρέχω. Οι 200άρηδες δεν πρέπει να έχουν δυνάμεις μόνο στα 150 μέτρα, τα τελευταία 50 κάνουν τη διαφορά», ήταν τα λόγια του. Τη διαφορά, όμως, δεν την έκανε μόνο αυτό. Την έκανε και ο πάτος σε ένα από τα παπούτσια που πέταξε περιχαρής προς τους Έλληνες φιλάθλους που ήταν ανάμεσα στους 110.000 θεατές που βρίσκονταν στις εξέδρες και δεν πίστευαν αυτό που μόλις είχαν δει.

Ο Κεντέρης, ο πρώτος λευκός αθλητής με τον Ιταλό Πιέτρο Μενέα το 1980, που κατάφερε να νικήσει στα 200μ. σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είχε θέμα με τα πόδια του. Συγκεκριμένα, το ένα πόδι ήταν πιο κοντά κατά 1,5 εκατοστό σε σχέση με το άλλο. Ήταν ένα πρόβλημα που μπορεί να μη φαινόταν στα πανελλήνια πρωταθλήματα όπου ο ανταγωνισμός ήταν πολύ πιο μικρός, στους Ολυμπιακούς Αγώνες όμως θα φαινόταν. Ειδικά από τη στιγμή που κανείς γιατρός, εντός ή εκτός Ελλάδας, δεν μπορούσε να βρει μια λύση. Μέχρι που τη βρήκε ο φυσιοθεραπευτής του, ο Χρήστος Καρβουνίδης.

Τι έκανε; Απλό. Τοποθέτησε δεύτερο πάτο στο παπούτσι του πιο κοντού ποδιού ώστε να το φέρει στο ίδιο ύψος με το άλλο. Έτσι, στο Σίδνεϊ ο Κεντέρης ένιωσε τόσο άνετα όσο δεν είχε νιώσει ποτέ ξανά τρέχοντας. Και από εκεί και πέρα, έκανε και αυτό που ποτέ κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να γίνει…