Όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπήκαν στη νεότερη εποχή τους το 1896, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι σύντομα θα… επέστρεφαν στη λογική της αρχαίας Ελλάδας με τις απαγορεύσεις για τις γυναίκες. Έγινε όμως και ο λόγος ήταν η κούρσα των 800 μέτρων το 1928 στη διοργάνωση του Άμστερνταμ.
Το 1927, ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Λίνα Ράντκε-Μπατσάουερ από τη Γερμανία έγινε η κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στα 800μ. γυναικών και ένα χρόνο μετά, λίγο πριν την έναρξη των Αγώνων στο Άμστερνταμ, βελτίωσε την επίδοσή της. Αυτή η αναφορά δεν έγινε για να αποθεωθεί η Γερμανίδα αθλήτρια, η οποία τελικά πήρε και το χρυσό μετάλλιο στην Ολλανδία, αλλά για να υπογραμμίσουμε ότι οι γυναίκες έτρεχαν ήδη 800μ. και δεν είχε παρατηρηθεί κανένα πρόβλημα.
Η απόφαση, επομένως, να μπει αυτή η απόσταση και στους Αγώνες του Άμστερνταμ, η μόνη απόσταση μεγαλύτερη των 100μ. για τις γυναίκες, ήταν απολύτως λογική. Αυτό που δεν μοιάζει και τόσο λογικό είναι αυτό που ακολούθησε… Η Ράντκε επιβεβαίωσε την ανωτερότητά της και πήρε το χρυσό μετάλλιο, μετά το τέλος της κούρσας όμως σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της. Αντιθέτως, ασχολήθηκαν πολλοί, πάρα πολλοί, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ πολλών χωρών, με τις αθλήτριες που ήταν εξαντλημένες στο τέλος της κούρσας.
Αν ανατρέξει κανείς σε δημοσιεύματα της εποχής θα διαβάσει για γυναίκες υπό κατάρρευση, για αθλήτριες που δεν μπορούσαν να σηκωθούν από το έδαφος, για μι κατάσταση, γενικά, που έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή τους. Στο όλο σκηνικό θα εμπλακούν και γιατροί που θα αναλύσουν το πώς τα 800μ. μπορούν να φέρουν ακόμη και… πρόωρη γήρανση στις γυναίκες, με συνέπεια να δημιουργηθεί ένα κλίμα που οδηγούσε σε μία και μόνο κατεύθυνση: Κατάργηση όλων των γυναικείων αθλημάτων από τους Ολυμπιακούς Αγώνες!
Μπορεί να μοιάζει και να είναι όντως υπερβολικό, ήταν όμως αυτό που πρότεινε η ΔΟΕ και εν μέρει έγινε και πράξη. Κατάργηση όλων των γυναικείων αθλημάτων δεν υπήρξε, υπήρξε όμως απαγόρευση συμμετοχής σε αγωνίσματα με αποστάσεις μεγαλύτερες των 200 μέτρων. Μια απαγόρευση που δεν ήταν μόνο για 4 ή 8 χρόνια αλλά για… 32, αφού η συμμετοχή των γυναικών σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 200μ. επιτράπηκε ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960.
Μια απαγόρευση που ήταν ακόμη πιο παράλογη όταν, χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε η αλήθεια: Καμία αθλήτρια δεν είχε καταρρεύσει μετά το τέλος της κούρσας το 1928. Απλά είχαν ξαπλώσει ορισμένες, όπως ξαπλώνουν και οι άνδρες στο ταρτάν μετά το τέλος της κούρσας, κλαίγοντας απογοητευμένες επειδή δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν ένα μετάλλιο…
