Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, στην Αθήνα, είναι κατά πάσα πιθανότητα οι καλύτεροι που έχουν γίνει ποτέ όχι επειδή το λέμε εμείς ως Έλληνες αλλά κατά κοινή παραδοχή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και άσχημες στιγμές που έμειναν στην ιστορία, όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίο έχασε το χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο ο Βαντερλέι ντε Λίμα από τη Βραζιλία.
Για κάθε αθλητή, οποιουδήποτε αγωνίσματος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το μάξιμουμ, το απόλυτο, το σπουδαιότερο γεγονός στο οποίο μπορεί να συμμετάσχει. Μπορεί ο καθένας, επομένως, να καταλάβει πόσο κουραστική, σωματικά και πνευματικά, είναι η προετοιμασία και πόσο μεγάλη η ανυπομονησία για να μπει στη… μάχη και να νιώσει ότι ο κόπος τελικά άξιζε όντως. Υπολογίζοντας όλα αυτά, είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε και πώς θα ένιωσε ο Βαντερλέι ντε Λίμα στις 29 Αυγούστου 2004, όταν ένας Ιρλανδός, ξαφνικά και από το πουθενά, αποφάσισε να του στερήσει το όνειρο. Το χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο και μάλιστα στους Αγώνες της Αθήνας.
Έχοντας φτάσει στο 36ο χιλιόμετρο ο Βραζιλιάνος ήταν στην 1η θέση και ο ρυθμός του έδειχνε ότι λογικά θα παρέμενε εκεί. Ποιος μπορούσε να φανταστεί, όμως, ότι λίγα μέτρα πιο πέρα η λογική θα πήγαινε περίπατο; Ξαφνικά, από το πλήθος που είναι αριστερά και δεξιά του δρόμου παρακολουθώντας τους αθλητές που τρέχουν, ένας Ιρλανδός, ντυμένος μάλιστα με παραδοσιακή φορεσιά, αποφασίζει να… κάνει ντου στον Βαντερλέι ντε Λίμα, σπρώχνοντάς τον προς την άκρη του δρόμου. Ο Βραζιλιάνος τα χάνει και μέχρι να καταλάβει τι έγινε και να συνέλθει έχασε πολύτιμο χρόνο.
Ο ρυθμός του δείχνει ότι έχει επηρεαστεί πολύ από αυτό που έγινε, δεν είναι και σύνηθες άλλωστε, οπότε ο Ιταλός Στέφανο Μπαλντίνι και ο Αμερικανός Μεμπ Κεφλεζίγκι θα τον προσπεράσουν. Το όνειρο του χρυσού μεταλλίου έχει γκρεμιστεί, ο Βραζιλιάνος μπαίνει στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τον τερματισμό ξέροντας ότι θα πάρει το χάλκινο, αυτό όμως δεν του στέρησε και το χαμόγελο, με αποτέλεσμα να γνωρίσει την αποθέωση από τους θεατές που είχαν δει μέσω της οθόνης αυτό που είχε συμβεί λίγη ώρα πριν.
Η αντίδρασή του, το χαμόγελό του, το γεγονός ότι δέχθηκε σαν να μην έγινε τίποτα αυτό που συνέβη, θα έχει ως αποτέλεσμα να πάρει το βραβείο Πιερ ντε Κουμπερτέν από τη ΔΟΕ ως παράδειγμα του ευ αγωνίζεσθαι, αλλά σημαντικότερο και από αυτό, όπως και από το χάλκινο μετάλλιο, ήταν η αγάπη του κόσμου. Όχι μόνο των συμπατριωτών του ή των Ελλήνων αλλά όλων. «Μερικές φορές με αντιμετωπίζουν σαν είδωλο, σαν ήρωα. Εγώ πάντα ένιωθα ένας κανονικός άνθρωπος. Το περιστατικό στο μαραθώνιο της Αθήνας ήταν απλά μία ακόμα εμπειρία μέσα στη ζωή μου και μέσα σε αυτή ποτέ μου δεν παράτησα τους στόχους και τα όνειρά μου», θα πει ο ίδιος λίγα χρόνια μετά και όταν τον Νοέμβριο του 2023 ήρθε στην Αθήνα για να τρέξει ξανά στον Μαραθώνιο δεν γινόταν να μην αναφερθεί σε αυτό που είχε γίνει 19 χρόνια πριν…
«Η επιστροφή στο μαραθώνιο της Αθήνας θα είναι μία ιδιαίτερη πρόκληση. Πάντα είχα τη μεγάλη επιθυμία να συμμετάσχω ξανά σε αυτό τον αγώνα, ο οποίος ήταν μέρος της ζωής και της ιστορίας μου. Μίλησα για την επιθυμία μου στο χορηγό μου, μου πρότειναν να το κάνουμε και συμφώνησα αμέσως. Αυτή τη φορά θα είναι όλα πολύ διαφορετικά, αλλά και μόνο η χαρά για την επιστροφή μου, μου δίνει μεγάλες προσδοκίες».
