Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν, θεωρητικά, την αποθέωση του αθλητισμού και το 1996 στην Ατλάντα ήταν η Κέρι Στραγκ αυτή που έδειξε σε όλους τι σημαίνει Ολυμπιακό πνεύμα, μπαίνοντας να αγωνιστεί αν και τραυματίας, για να καταρρεύσει στη συνέχεια και να πάει με… βοήθεια στο βάθρο για να πάρει το χρυσό μετάλλιο.
Οι ΗΠΑ αποτελούν υπερδύναμη σε διάφορα αθλήματα αλλά η γυμναστική, το σύνθετο ομαδικό της γυμναστικής για την ακρίβεια, δεν ήταν ένα από αυτά. Τα λέει όλα, άλλωστε, το γεγονός ότι από το 1952 μέχρι και το 1992 όλα τα χρυσά μετάλλια πήγαν στη Σοβιετική Ένωση, αν και το ’92 στη Βαρκελώνη οι αθλήτριες είχαν αγωνιστεί σαν… Ενωμένη Ομάδα, αφού η ΕΣΣΔ είχε καταρρεύσει. Για την Αμερική, επομένως, ήταν κάτι σαν θέμα τιμής πλέον το να βάλουν τέλος στην κυριαρχία του «αιώνιου εχθρού» παίρνοντας το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γινόταν… εντός έδρας.
Στην Ατλάντα, λοιπόν, οι ομάδες των ΗΠΑ και της Ρωσίας έδιναν μάχη για την 1η θέση με τη διαφορά τους στη βαθμολογία να είναι πολύ μικρή από το ξεκίνημα. Όταν, λοιπόν, ήρθε η σειρά της 18χρονης Κέρι Στραγκ για τις ΗΠΑ, τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά: Λάθος στην προσγείωση με την οποία έκλεινε το πρόγραμμά της και τραυματισμός στον αστράγαλο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η αθλήτρια θα είχε αποσυρθεί άμεσα από τον αγώνα αλλά η νίκη επί της Ρωσίας και το χρυσό μετάλλιο, επαναλαμβάνουμε, ήταν θέμα τιμής.
Έτσι, ο προπονητής προετοιμάζει ψυχολογικά την 18χρονη αθλήτρια για τη δεύτερη προσπάθειά της, χωρίς να έχει καταλάβει ότι ο τελικός βασικά είχε ήδη κριθεί μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες των Ρωσίδων. Το χρυσό μετάλλιο ήταν γεγονός για τις ΗΠΑ αλλά κανείς από την ομάδα δεν το είχε καταλάβει, οπότε η τραυματίας Κέρι Στραγκ μπαίνει στη μάχη για τη δεύτερη προσπάθειά της παρά τον τραυματισμένο αστράγαλο. Η προσγείωσή της αυτή τη φορά ήταν μι χαρά και οι κριτές τη βαθμολόγησαν με 9.712 βαθμούς αλλά η ίδια δεν πανηγύριζε. Εκλαιγε από τον πόνο έχοντας καταρρεύσει.
Στις εξέδρες, όμως, δεν υπήρχαν δάκρυα παρά μόνο πανηγυρισμοί και αποθέωση για όλη την ομάδα και ειδικά για την Κέρι Στραγκ, η οποία πάλεψε παρά τον τραυματισμό της και επιδείνωσε τον τραυματισμό στον αστράγαλο για να βοηθήσει την ομάδα της να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Όταν, επομένως, εμφανίστηκε ο προπονητής έχοντάς την στην αγκαλιά του ώστε να την οδηγήσει στο βάθρο υπήρξε πανζουρλισμός στις εξέδρες, με τις ΗΠΑ να πανηγυρίζουν το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό της γυμναστικής και τον κόσμο να αποθεώνει τις αθλήτριες, ακριβώς όπως η Κέρι Στραγκ αποθέωσε το Ολυμπιακό πνεύμα.
