Είναι δυνατόν μια απονομή μεταλλίων και γενικά η όλη διαδικασία πάνω στο βάθρο, με την ανάκρουση των εθνικών ύμνων, να μένει στο μυαλό του κόσμου ως πιο σημαντική, πιο ξεχωριστή από ό,τι όσα έγιναν κατά τη διάρκεια του αγωνίσματος, πριν φτάσουμε εκεί, ακόμη κι αν υπάρχει παγκόσμιο ρεκόρ; Αν μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες τότε η απάντηση είναι θετική και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που έγινε το 1968 στο Μέξικο Σίτι.
«Όταν κάνω κάτι καλό είμαι Αμερικανός. Όταν κάνω κάτι κακό είμαι νέγρος». Η ατάκα του Τόμι Σμιθ, του αθλητή που είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα, περιγράφει πλήρως το τι ζούσαν οι μαύροι στις ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια. Αν έκαναν κάτι καλό ήταν Αμερικανοί, αν έκαναν κάτι κακό ήταν νέγροι, σκλάβοι, κατώτεροι κλπ. Μέχρι που ήρθε η μέρα που θα φώναζαν με εντυπωσιακό, εμβληματικό τρόπο, ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι.
Στις 16 Οκτωβρίου 1968 ο Αμερικανός Τόμι Σμιθ θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στα 200μ. κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 19.83. Στη 2η θέση θα τερματίσει ο Πίτερ Νόρμαν από την Αυστραλία και στην 3η ο Τζον Κάρλος, επίσης Αμερικανός. Οι τρεις αθλητές ανεβαίνουν στο βάθρο για να πάρουν τα μετάλλιά τους, οι θεατές χειροκροτούν και αμέσως μετά αρχίζει η ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ. Είναι η στιγμή που θα γραφτεί ιστορία και αυτοί που θα τη γράψουν είναι οι Σμιθ και Κάρλος.
Με σκυμμένα τα κεφάλιά τους οι δύο Αμερικανοί σηκώνουν τις γροθιές τους έχοντας φορέσει μαύρα γάντια, σε μια κίνηση που έμεινε στην ιστορία ως Black Power. Οι Σμιθ και Κάρλος, οι οποίοι δεν φοράνε παπούτσια αλλά μαύρες κάλτσες που συμβολίζουν τη φτώχεια των μαύρων, αποφασίζουν με αυτή την κίνησή τους να φωνάξουν σε όλο τον κόσμο ότι είναι υπερήφανοι για το χρώμα τους. Ότι δεν νιώθουν κατώτεροι από κανέναν, αντιθέτως είναι ίσοι με όλους τους άλλους.
Αυτό, σήμερα, μπορεί να το καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Τότε, όμως, ήταν δύσκολο να το αποδεχθούν. Έτσι, αμέσως μετά το τέλος του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ οι θεατές αρχίζουν να αποδοκιμάζουν τους δύο μαύρους αθλητές, τους οποίους η ΔΟΕ αποκλείει από τους αγώνες και ζητάει να απομακρυνθούν από το Ολυμπιακό Χωριό. «Αν δεν φύγουν αυτοί, θα φύγει όλη η ομάδα των ΗΠΑ», είναι το μήνυμά της και τελικά ο 1ος και ο 3ος στα 200μ. θα επιστρέψουν πρόωρα στην πατρίδα τους, όπου θα γίνουν δεκτοί με χλευασμό και ρατσιστικές επιθέσεις.
Η καριέρα τους ως αθλητές, βασικά, θα λάβει τέλος εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της μεγαλύτερης επιτυχίας τους με τα Ολυμπιακά μετάλλια. Ως άνθρωποι, όμως, με αυτή την κίνησή τους κέρδισαν πολλά περισσότερα μετάλλια και το σημαντικότερο όλων είναι το γεγονός ότι η κίνησή τους μνημονεύεται και θα μνημονεύεται για πάντα ως ένα καλό μάθημα κατά του ρατσισμού. Πολύ πιο σημαντικό και από χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες!
