Ο DeHart Hubbard έγραψε ιστορία πριν από 100 χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, όχι μόνο γιατί έγινε ο πρώτος μαύρος αθλητής, που πήρε χρυσό μετάλλιο σε ατομικό επίπεδο, αλλά και γιατί κέρδισε τη στιγμή που περπατούσε με πατερίτσες.
Γεννημένος στις 25 Νοεμβρίου του 1903 στο Οχάιο των ΗΠΑ είχε κλίση προς τον αθλητισμό και σε ηλικία 16 ετών τον ανακάλυψε ο αφροαμερικανός προπονητής, Hunter Johnson, ο οποίος άσκησε πίεση στους κατάλληλους ανθρώπους, ώστε να γίνει ο μικρός, μέλος της εθνικής ομάδας, παρά το γεγονός ότι ήταν ανήλικος. Έτσι, προπονήθηκε σκληρά, για να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς του 1920, αλλά κατέρρευσε από την κούραση.
Εντούτοις, έβαλε στόχο να πετύχει και συγκεκριμένα να πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, με τον επικεφαλής προπονητή στίβου του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Steve Farrell, να τον προπονεί σκληρά. Πράγματι, οι προπονήσεις απέδωσαν καρπούς και το 1924 συμπεριλήφθηκε στην αμερικανική αποστολή που ταξίδεψε στο Παρίσι.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Guardian, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι αθλητές -όπως ότι κοιμήθηκαν σε στρατώνες- όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά για τη στιγμή που θα ξεκινούσαν οι αγώνες, όμως, κατά τη διάρκεια των προπονήσεων στο ολυμπιακό στάδιο, ορισμένοι δρομείς παραπονέθηκαν για τη μαλακή επιφάνεια του στίβου και το «αυλάκι» που σχηματιζόταν πριν από τη θέση του άλματος από το βύθισμα των ποδιών στο χώμα…
Τα νέα, ο τραυματισμός και ο άθλος
Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων όλοι ασχολούνταν με τον Hubbard. Για παράδειγμα, ο προπονητής στίβου της αμερικανικής ομάδας, Lawson Robertson, τον χαρακτήριζε «πρότυπο αθλητή» και κάποιος άλλος έλεγε ότι «πηδούσε στον αέρα τόσο αθόρυβα που δεν άκουγες κανέναν ήχο. Απλώς, τον έβλεπες να αλλάζει θέση σαν να πετάει. Ήταν μαγικό».
Ένα βράδυ πριν αγωνιστεί στο τρίαθλο, έμαθε ότι ο συμπατριώτης του, Robert LeGendre, είχε μόλις καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος και τότε έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. «Άσπρισε, ήταν σαν να πέθανε. Ήθελε τόσο πολύ το παγκόσμιο ρεκόρ, που δεν ήξερε τι να κάνει», είπε ένα μέλος της αμερικανικής αποστολής.
Με χαμηλή ψυχολογία, λοιπόν, πήγε να αγωνιστεί την επόμενη μέρα, στις 8 Ιουλίου, και πηδώντας δεν παρατήρησε το «αυλάκι» που σχηματιζόταν στο σημείο που θα έκανε το άλμα και είχαν επισημάνει όλοι οι αθλητές τις επόμενες μέρες. Έτσι, τραυματίστηκε άσχημα. Δεν μπορούσε να πατήσει τη φτέρνα του, την οποία σχεδόν έσκισε και στηριζόταν σε πατερίτσες. Ταυτόχρονα, υπέπεσε σε φάουλ, γιατί προσγειώθηκε πολύ πιο μακριά από τη γραμμή.
Συγκλονισμένος από αυτό παρακάλεσε τον Robertson να μην τον αποκλείσει από την αποστολή και να τον αφήσει να αγωνιστεί ακόμη μία φορά, ώστε να ξεφορτωθεί την «κατάρα των νέγρων», πεποίθηση που ανέφερε ότι τραυματίζονταν οι αφροαμερικανοί αθλητές κατά τη διάρκεια σπουδαίων γεγονότων.
Επειδή τον εκτιμούσε ο προπονητής του, δεν τού χάλασε το χατίρι και όταν εκείνος εκτέλεσε το τελευταίο του άλμα, πέτυχε έναν τεράστιο άθλο. Συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε μόνο τα δάχτυλα των ποδιών του για το άλμα και κόντρα σε όλες τις πιθανότητες κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε ατομικό επίπεδο.
Ο DeHart Hubbard, λοιπόν, έγινε ο πρώτος μαύρος, αλλά και αφροαμερικανός αθλητής, που κέρδισε το χρυσό σε ατομικό επίπεδο, ενώ την επόμενη χρονιά έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης εξαιτίας του τραυματισμού που δεν είχε ξεπεράσει.
