Κάποια μέλη της αποστολής και ορισμένοι δημοσιογράφοι είχαν από την προηγούμενη επιστρέψει στο Μοντεβιδέο. Ο πρόεδρος της FIFA, ο θρυλικός Ζιλ Ριμέ, είχε γράψει τον λόγο του στα πορτογαλικά, ενώ η Ομοσπονδία της Ουρουγουάης είχε ήδη μοιράσει στους παίκτες τα ασημένια μετάλλια. Τα χρυσά βρίσκονταν στο χρηματοκιβώτιο στα γραφεία της Ομοσπονδίας της Βραζιλίας και περίμεναν να περαστούν στους λαιμούς των βέβαιων νικητών. Ακόμα και ο εμβληματικός αρχηγός της Σελέστε, Ομπντούλιο Βαρέλα, είχε μιλήσει στους συμπαίκτες του, εξηγώντας ότι: «Ακόμα και τρία γκολ να μας βάλουν, θα είμαστε καλά». Κανείς δεν μπορούσε καν να υποψιαστεί ότι εκείνη η Σελεσάο δεν θα κατακτούσε το Μουντιάλ στο σπίτι της. Οτι θα συνέβαινε το “Μαρακανάσο”…

Το τι επακολούθησε, το έχει περιγράψει ο συγγραφέας, Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Οταν μπήκε το γκολ του Γκίτζια, ακολούθησε εκκωφαντική σιωπή. Ηταν η πιο σκληρή σιωπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακόμα και ο Αρι Μπαρόσο, ο συνθέτης του πιο διάσημου τραγουδιού στη Βραζιλία, ο οποίος μετέδιδε τον τελικό, άφησε το μικρόφωνο και δεν ξαναμίλησε ποτέ δημόσια. Μετά τη λήξη, οι Βραζιλιάνοι βίωσαν τη χειρότερη τραγωδία που στην ιστορία της πατρίδας τους».

Για τον Αλσίδες Εντγκάρδο Γκίτζια, σκόρερ του νικητήριου γκολ, του 2-1 για την Ουρουγουάη, ήταν η απόλυτη στιγμή του πεπρωμένου. «Μόνο τρεις άνθρωποι έχουν καταφέρει να κάνουν το “Μαρακανά” να σιγήσει. Ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πάπας Ιωάννης-Πάυλος κι εγώ», έλεγε με χιούμορ και όχι με διάθεση πικαρίσματος, όταν τον κάλεσαν στο θρυλικό γήπεδο, για να τον τιμήσουν σε μεγάλη ηλικία, εκείνοι που κάποτε τους έκανε δυστυχισμένους. Ηταν τόσο σπουδαίο εκείνο το γκολ, ώστε σε ψηφοφορία στη FIFA το 2018, όπου πήρε μέρος μισό εκατ. λαού, ο Γκίτζια αναδείχτηκε ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής όλων των Παγκοσμίων Κυπέλλων, υπερισχύοντας ακόμα και των Μαραντόνα, Πελέ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, έπαιξε μπάλα στην Ιταλία, έβγαλε χρήματα, έγινε μέλος του star system της εποχής. Μεγαλώνοντας όμως του έμειναν ελάχιστα. Χρειάστηκε να πουλήσει τα πάντα για να επιβιώσει. Μετάλλια, παπούτσια εμφανίσεις, όλα. «Εχω μόνο τρία DVD από εκείνα τα ματς του 1950. Η γυναίκα μου η Μπεατρίς όμως δεν με αφήνει να βλέπω το γκολ στο 79′, ούτε να ακούω την περιγραφή του Σολέ, επειδή βουρκώνω και στην ηλικία μου δεν κάνει», εξηγούσε στην τελευταία συνέντευξή του. Την παραχώρησε τον Αύγουστο του 2014, έναν χρόνο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, ενώ ήταν ο τελευταίος εν ζωή που είχε παίξει σε εκείνον τον τελικό.

Μόνο που όταν η τελευταία ερώτηση έστειλε ξανά τη συνέντευξη στο διάσημο γκολ, ο Γκίτζια φάνηκε να δακρύζει. Δεν ήταν όμως από χαρά. «Με θυμούνται ως ήρωα, αλλά δεν υπήρξα τέτοιος. Απλά έτυχε να παίζω καλό ποδόσφαιρο και να είμαι έξυπνος στην εποχή μου. Δεν ήμουν δάσκαλος ή πυροσβέστης, δεν βοήθησα παιδάκια που πεινούσαν. Αυτοί είναι οι ήρωες. Εγώ απλά έβαλα εκείνο το γκολ και ένιωσα να παγώνει ο χρόνος. Να ανατριχιάζω, όχι από ευτυχία, αλλά από στεναχώρια». Και καθώς ξαναβίωνε τις μεγάλες εκείνες στιγμές, τα μάτια του έγιναν υγρά: «Σκόραρα και δεν ακούστηκε τίποτα. Κοίταξα την εξέδρα. Ο κόσμος ήταν κατεστραμμένος, σχεδόν νεκρός. Κι εγώ αισθάνθηκα μόνο λύπη για εκείνο το πεπρωμένο που μου επιφύλασσε η μοίρα».

Ενα απίστευτο πεπρωμένο που τον έχρισε σκόρερ του τρίτου (σ.σ.: μετά τα δύο γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία το 1986) πιο διάσημου γκολ στην ιστορία των Μουντιάλ. Είναι πραγματικά περίεργο. Ηταν 16 Ιουλίου του 1950 όταν το έβαλε και 16 Ιουλίου του 2015 όταν έκλεισε τα μάτια του για τελευταία φορά. Θαρρείς και έπρεπε έστω για ακόμα μία, για τελευταία φορά ,να ξαναπεράσουν από μπροστά του οι σκηνές της εκκωφαντικής σιωπής που ο ίδιος σκόρπισε μία μέρα σαν αυτή…

Πηγή: gazzetta.gr