Έκανε όλη την Ελλάδα να δακρύσει από χαρά και υπερηφάνεια. Φόρεσε στο στήθος της το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού και έγραψε τη δική της ιστορία. Η τυφλή τζουντόκα, Δώρα Πασχαλίδου, δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει όσα συνέβησαν στην Πόλη του Φωτός και, όπως εξηγεί στο Newsbeast, με αυτό το μετάλλιο νιώθει πως επισφράγισε τις σκληρές ώρες προπόνησης, αλλά και όλες τις ψυχοφθόρες καταστάσεις που έχει βιώσει μέχρι σήμερα.
Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Σεπτεμβρίου του 2024 όταν η 27χρονη επικράτησε με Ippon, ύστερα από μόλις 54 δευτερόλεπτα αγώνα, της Τουρούνα Λχαϊτζάβ από τη Μογγολία και ξέσπασε σε ξέφρενους πανηγυρισμούς μαζί με τον προπονητή της.
«Νιώθω τεράστια χαρά, ευτυχία πολύ μεγάλη και ανακούφιση», εξηγεί συγκινημένη η Δώρα Πασχαλίδου, ενώ μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και την έκαναν πιο δυνατή. Στα νέα παιδιά, που όπως αναφέρει «είναι ο φάρος και η ελπίδα», λέει να μην το βάζουν κάτω και να κυνηγούν τα όνειρά τους, χωρίς να τα τρομάζει κάνενα, μα κανένα εμπόδιο.
Η συνέντευξης της Δώρας Πασχαλίδου στο Newsbeast
– Τα συναισθήματά σου για τη συμμετοχή σου στους Παραολυμπιακούς και φυσικά για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Πώς είναι να γράφεις ιστορία για μία ολόκληρη χώρα σε μία τόσο σπουδαία διοργάνωση;
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2024 στο Παρίσι, πράγματι ο δάσκαλός μου και εγώ γράψαμε μια μεγάλη ιστορία στη σελίδα του τζούντο, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες! Τα συναισθήματά μου πολύ δυνατά, έντονα και ακόμη δεν έχουν καταλαγιάσει. Νιώθω τεράστια χαρά, ευτυχία πολύ μεγάλη και ανακούφιση. Αισθάνομαι ότι επισφραγίσαμε με αυτό το μετάλλιο και κλείσαμε μέσα του ατελείωτες ώρες σκληρής προπόνησης, πολλά χαμόγελα και δάκρυα, πολύ ψυχοφθόρες καταστάσεις, δεδομένης της απουσίας της πολιτείας, και πολλά γενικότερα δυνατά συναισθήματα. Και η ιστορία αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι φτάσαμε στο παραολυμπιακό μετάλλιο μία αθλήτρια και ένας προπονητής που έχουμε και οι δύο ολική απώλεια όρασης. Σκεφτείτε πόση δουλειά χρειάστηκε και από τους δυο μας, ο καθένας στο κομμάτι του, αλλά και οι δυο μαζί. Εκτός αυτού, βρέθηκα στο βάθρο της μεγαλύτερης παγκοσμίως αθλητικής διοργάνωςης και αυτό είναι μοναδικό και υπέροχο!
Η Γαλλία κατάφερε να διοργανώσει άριστα αυτούς τους Παραολυμπιακούς σε κάθε επίπεδο και έδωσε πολλά μηνύματα κυρίως ισότητας αλλά και δύναμης του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού ειδικότερα! Σε αυτή λοιπόν την υπέροχη διοργάνωση η Ελλάδα μας ανέβηκε πολλές φορές στα βάθρα και η σημαία μας κυμάτισε υπερήφανα και ανέβαινε όλο και πιο ψηλά! Αλλά και όσοι συναθλητές μου δεν ήταν στο βάθρο, έκαναν αντίστοιχα τεράστια προσπάθεια και εξίσου κράτησαν και ανέβασαν την πατρίδα μας πάρα πολύ ψηλά. Ήμασταν όλοι μια ομάδα, μια γροθιά, μια Ελλάδα. Μια Ελλάδα όπως ακριβώς την οραματιζόμαστε, ενωμένη σε όλα. Γενικά τα συναισθήματα είναι απερίγραπτα και πολύ έντονα όταν καταφέρνεις να εκπροσωπήσεις επάξια τη χώρα σου, τους ανθρώπους σου, εκείνους που σε πίστεψαν, αλλά και όταν δικαιώνεις τα όνειρα και τους κόπους σου και πετυχαίνεις τους στόχους σου!
– Ποιοι ήταν τα στηρίγματά σου στη μέχρι τώρα πορεία σου στο τζούντο; Ποιοι ήταν πάντα στο πλευρό σου;
Τα στηρίγματα στη μέχρι τώρα πορεία μου ήταν και είναι πάντα, πρώτα και πάνω από όλους, ο δάσκαλός μου και προπονητής μου και συναθλητής μου, Παπαχρήστος Θεόκλητος. Τον ευχαριστώ και δημόσια με όλη μου την καρδιά! Όταν γράφεις ιστορία μόνος σου είναι καλά, όταν την γράφεις όμως μαζί με τον άνθρωπο που προσπάθησε για σένα και το θέλει όσο κι εσύ, τότε είναι απίθανα όμορφα, διότι η ιστορία μοιράζεται και η δύναμή της πολλαπλασιάζεται! Ευχαριστώ θερμά, από καρδιάς την Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή και τον πρόεδρο, Γιώργο Καπελλάκη, που από την αρχή πίστεψε σε εμάς, στέκεται πάντα δίπλα μας, μας στηρίζει και φροντίζει να μη μας λείπει τίποτα! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνησή του μετά τη νίκη μας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τον φυσικοθεραπευτή μου, Ζώη Χαρίση, και την ομάδα του στο Corpus Τherapy, διότι ανιδιοτελώς θέλησε να με αναλάβει και με βοήθησε απίστευτα, θεραπεύοντας πολύ σοβαρούς τραυματισμούς, καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας μου. Ευχαριστώ την καταπληκτική προπονήτρια, Μαρία Νικολαΐδου, του αθλητικού συλλόγου Ωρίων στη Θεσσαλονίκη Η οποία όχι απλώς με όλη της την καρδιά μάς παραχώρησε τον χώρο της για προπονήσεις, αλλά φρόντισε να τον αισθανόμαστε και σαν το σπίτι μας! Ευχαριστώ τα γυμναστήρια Elixir και Gym Challenge για την παροχή των πολυτελών τους χώρων αλλά και εξοπλισμών, καθώς και για την προθυμία του προσωπικού, των ανθρώπων που δουλεύουν εκεί.
Ευχαριστώ τον σύλλογο μου, ΑΣΤ Ήφαιστο, για την στήριξή του σε ό,τι χρειάστηκα, αλλά και για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν πάντοτε οι άνθρωποι που τον αποτελούν.
Τέλος, ευχαριστώ με όλη μου τη δύναμη την οικογένειά μου που έτρεχε σε όλα και για όλα ανά πάσα στιγμή, για να πάνε τα πράγματα όπως πρέπει! Ιδιαίτερα τη μητέρα μου, αλλά και τον μεγάλο μου αδερφό, που πολλές φορές θυσίασαν κομμάτια της ζωής τους για τον στόχο μου! Ευχαριστώ όλους όσοι πίστεψαν, αλλά κι εκείνους που δεν πίστεψαν σε εμάς, ευχαριστώ την Ελλάδα μου, τους Έλληνες, τους ανθρώπους που αισθάνθηκαν κάποια συγκίνηση ή ακόμα και υπερηφάνεια, όπως μου λένε βλέποντάς μας!
– Πώς θα περιέγραφες με λίγα λόγια την εμπειρία σου στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού; Τι σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;
Η εμπειρία μου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ήταν μοναδική, απίθανη και αξέχαστη! Ναι, υπήρξαν πολλά πράγματα που με εντυπωσίασαν! Αρχικά η αθλητική κουλτούρα και παιδεία στο κομμάτι του αθλητισμού που έδειξαν και έχουν οι Γάλλοι! Γέμισαν κυριολεκτικά όλα τα στάδια και γιόρτασαν μαζί μας κάθε μας στιγμή με τον πιο όμορφο τρόπο! Φώναζαν με ενθουσιασμό και σιωπούσαν, όταν χρειαζόταν, με αξιοθαύμαστο τρόπο! Πανηγύριζαν για τις νίκες μας, όπως ακριβώς για τις νίκες των ολυμπιονικών, κάτι που δεν θα γίνει ποτέ δυστυχώς στην Ελλάδα.
Επιπρόσθετα, η διοργάνωση φρόντισε να έχει 45.000 εθελοντές από όλο τον κόσμο, υπέροχους Ανθρώπους που μας βοήθησαν με τον καλύτερο τρόπο σε όλα όσα χρειαστήκαμε. Οι εθελοντές ήταν μαζί μας ενθουσιασμένοι, με τις χαρές μας! Όλα ήταν τόσο όμορφα και θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
– Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σου που είπες «θα τα παρατήσω»;
Όταν σβήνουν τα φώτα και μέχρι να ανάψουν ξανά, βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα ο οποίος δεν περιλαμβάνει μόνο αυτόν της προπόνησης, αλλά και πολλών άλλων ζητημάτων, τα οποία θα έπρεπε να επιλύσει η πολιτεία μας. Τιμάμε την Ελλάδα μας, φέρνουμε μετάλλια, την ανεβάζουμε ψηλά, κάνουμε ό,τι μπορούμε και πώς θα συνεχίσουμε όταν δεν υπάρχουν πόροι;
Αυτές οι σκέψεις και αυτές οι δυσκολίες είναι που οδηγούν πολλούς αθλητές να τα παρατήσουν ή να σκεφτούν να το κάνουν. Χρειαζόμαστε δίπλα μας την πολιτεία, την τηλεόραση, τον κόσμο, τις επιχειρήςεις, όλους για να μπορούμε να έχουμε δύναμη και κίνητρο να συνεχίζουμε. Καλά είναι τα λόγια, όμως στην πράξη τι γίνεται; Λίγο μετά τους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο το 2021 και μετά από αδικία που έμεινε δίχως ένσταση, την οποία είχα υποστεί, σκέφτηκα πώς θα συνεχίσουμε; Εντέλει όμως με τη βοήθεια του Θεού φτάσαμε ως εδώ! Όχι, δεν θα τα παρατούσα και δεν θα τα παρατήσω ποτέ! Θα φτάσουμε μαζί με τον δάσκαλό μου μέχρι εκεί που θα μπορούμε! Μέχρι εκεί που θα θελήσουμε εμείς και όχι οι συνθήκες. Όπως εμείς τιμάμε την πατρίδα μας, θα πρέπει και εκείνη να μας τιμήσει αντίστοιχα. Έτσι μόνο θα μπορούμε να συνεχίσουμε δυνατά!
– Στην τελετή έναρξης ήσουν σημαιοφόρος. Πώς ένιωθες κρατώντας την ελληνική σημαία; Είχες προαίσθημα για τη μεγάλη σου νίκη;
Στην τελετή έναρξης είχα την ύψιστη τιμή να κρατώ στα χέρια μου την ελληνική σημαία, το ιερό σύμβολο της Ελλάδας μας, τη γεμάτη από αγίους, ιστορία, ήρωες, αίμα, αγώνες, τη γεμάτη από Ελευθερία. Τη σημαία μας που δακρύζω στο άκουσμά της, που γεμίζω από υπερηφάνεια όταν κυματίζει. Τα συναισθήματά μου δεν ήταν πρωτόγνωρα, διότι αυτή τη στιγμή την είχα ονειρευτεί ξανά και ξανά και ξανά, προτού μου γνωστοποιηθεί! Ήταν όμως σίγουρα πολύ πιο δυνατά από ό,τι τα φανταζόμουν! Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μην κλαίω εκείνη τη στιγμή.
Ήμουν πάρα πολύ συγκινημένη, πολύ χαρούμενη και βαθιά ευγνώμων για την ευλογία που μου δόθηκε! Αισθανόμουν ότι είχα την ευθύνη να κρατώ στα χέρια μου ολόκληρη την Ελλάδα μας και αυτό δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Όχι, δεν είχα κάποιο προαίσθημα! Επιθυμία είχα, πολύ μεγάλη, να τα καταφέρω! Κρατώντας τη σημαία αισθάνθηκα ότι έπρεπε να γράψουμε ιστορία για την Ελλάδα μας, το ήθελα πάρα πολύ! Η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή μού εμπιστεύτηκε τη σημαία και ήθελα από πλευράς μου να κάνω το καλύτερο! Αυτή η στιγμή που κράτησα τη σημαία θα με συντροφεύει γλυκά όλα τα χρόνια της ζωής μου!
– Έχεις πει πως έχεις δουλέψει σκληρά με ελάχιστες υποδομές και βοήθεια. Τι πιστεύεις, λοιπόν, πως θα πρέπει να αλλάξει στη χώρα μας για να βελτιωθεί η κατάσταση;
Θα ήθελα τόσο πολλά να αλλάξουν στη χώρα μου. Ειλικρινά αισθάνομαι μεγάλη λύπη και πικρία και με πονάει που η αρχόντισσα Ελλάδα μας έχει καταντήσει σε όλους τους τομείς! Θα ήθελα να δοθεί προτεραιότητα στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στις τέχνες, στον αθλητισμό, σε όλα αυτά που κάποτε μας έκαναν τη μεγάλη Ελλάδα! Θα ήθελα οι άνθρωποι με αναπηρία και οι αρτιμελείς να διεκδικούμε τα πάντα μαζί και όχι να προσπαθούμε να διεκδικούμε εμείς την ισότητα με τους αρτιμελείς, που θα έπρεπε να είναι δεδομένη! Αυτά τα πράγματα στις υπόλοιπες χώρες είναι αυτονόητα! Και αναρωτιέμαι: «Πώς γίνεται να υιοθετούμε όλες τις κακές συνήθειες των υπόλοιπων χωρών, αλλά να μην μπορούμε με τίποτα να ενσωματώσουμε τα θετικά τους, που είναι τόσο πολλά;».
Ονειρεύομαι τα παιδιά μας να παίζουν και πάλι ανέμελα χωρίς να φοβόμαστε για το παραμικρό. Ονειρεύομαι, θέλω και επιθυμώ να κάνει κάτι πια κάποιος αρμόδιος, ώστε να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε! Κάτι για να είμαστε λίγο πιο άνετοι και χαρούμενοι. Η Ελλάδα μας γονάτισε και έμεινε εκεί στα γόνατα πληγωμένη, πονεμένη, αδικημένη, μα θα σηκωθεί. Και όταν σηκωθεί, θα λάμψει και πάλι, όπως ήξερε πάντοτε να κάνει. Το θέμα είναι εμείς να μένουμε ενωμένοι μπροστά στα προβλήματα και να μην παρασυρόμαστε από τη γνώμη του καθενός και να μην φανατιζόμαστε και να μην έχουμε πράγματα να μας χωρίζουν.
Πρέπει να αγαπήσουμε την Ελλάδα μας, για να μπορέσει να ανθίσει και πάλι! Βλέπω χώρες που δεν έχουν την παραμικρή ιστορία και εφευρίσκουν πράγματα και καταστάσεις για να το διαφημίζουν παντού! Εμείς τι κάνουμε; Εμείς με την πιο μεγάλη ιστορία, την ξεχάσαμε! Την αφήσαμε! Κοιμηθήκαμε! Και όταν εμείς κοιμόμαστε και κοιμίζουμε την ιστορία μας, γράφουν οι άλλοι τη δική τους, αλλά γράφουν και για μας.
– Τι έχεις να πεις στα νέα παιδιά που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποια δυσκολία;
Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες! Αλίμονο αν δεν ήταν. Οι δυσκολίες είναι ευλογία, γιατί μας δίνουν δύναμη και κίνητρο να παλεύουμε, να τις ξεπερνάμε, να βρίσκουμε λύσεις και συνεπώς να φτάνουμε και να ανεβαίνουμε πιο ψηλά και πιο ψηλά! Στα παιδιά, λοιπόν, που αντιμετωπίζουν δυσκολίες προτείνω να παλεύουν, οι τρόποι πολύ και οι επιλογές ακόμα περισσότερες.
Οραματίζομαι τα νέα παιδιά να μορφώνονται, να επιμορφώνονται, να διαβάζουν, να γυμνάζονται, να αθλούνται, να ονειρεύονται, να διεκδικούν, να μην τα παρατάνε, να αγαπούν, να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε όλα και έτσι να προχωράνε όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο όμορφα! Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και η συνέχεια, είναι ο φάρος και η ελπίδα, είναι ό,τι ομορφότερο μπορούμε να αφήσουμε στον κόσμο! Αυτό που ξέρω είναι πως όποιος εμπιστεύεται τη ζωή του στον Χριστό, προχωρά πιο σίγουρα, πιο όμορφα, πιο ξέγνοιαστα.
– Ποια είναι τα σχέδιά σου και οι στόχοι σου για το μέλλον;
Μαζί με τον προπονητή μου στοχεύουμε ήδη στους Παραολυμπιακούς του 2028 στο Λος Άντζελες. Επομένως, ξεκινάμε ήδη να προετοιμαζόμαστε για τους αγώνες τον Νοέμβριο που θα διεξαχθούν στο Καζακστάν και εστιάζουμε σε κάθε στόχο ξεχωριστά, να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ώστε να πετύχουμε τον μεγαλύτερο. Θα δουλέψουμε σκληρά για το χρυσό!
