Η Μαντλίν Ολμπράιτ θα έγραφε πράγματι μια χρυσή σελίδα στο γυναικείο κίνημα όταν θα γινόταν η πρώτη γυναίκα επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών της Αμερικής!

Η δαιμόνια πολιτικός θα ξεκινούσε ως πρόσφυγας από την Τσεχοσλοβακία για να κατακτήσει τον ακαδημαϊκό χώρο και αργότερα και την πολιτική, αφήνοντας το στίγμα της τόσο στον ΟΗΕ όσο και στην αμερικανική εξωτερική πολιτική από το 1997-2001, όταν ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον ζήτησε τη συνδρομή της σε θέματα διπλωματίας και διεθνών σχέσεων.

Η ίδια, αυθεντία στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, θα συνεχίσει να ασχολείται με τον τομέα των διεθνών σχέσεων τόσο από το τιμόνι των δικών της επιχειρήσεων όσο και από τα διοικητικά συμβούλια ιδιωτικών και δημόσιων οργανισμών, λειτουργώντας ως σύμβουλος σε όποιον ζητήσει τις υπηρεσίες της…

Πρώτα χρόνια

Η Μαντλίν Ολμπράιτ γεννιέται ως Marie Jana Korbelova στην Πράγα της τότε Τσεχοσλοβακίας στις 15 Μαΐου 1937, ως το πρώτο από τα τρία παιδιά του διπλωμάτη Josef Korbel. Σύντομα βέβαια μετά τη γέννησή της η οικογένεια αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα εξαιτίας της ναζιστικής εισβολής στα εδάφη της, με τη φαμίλια να βρίσκει καταφύγιο στο Λονδίνο της Αγγλίας, όπου και περνά η μικρή Μαντλίν τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου.

Μετά τις εχθροπραξίες, η οικογένεια επιστρέφει στην Πράγα, με τον πατέρα να υπηρετεί στο διπλωματικό σώμα της χώρας και να στέλνεται ως πρεσβευτής στην κομμουνιστική πλέον Γιουγκοσλαβία. Ανήσυχος για τις εξελίξεις, ο διπλωμάτης στέλνει την κόρη του εσώκλειστη σε ιδιωτικό σχολείο της Ελβετίας, όπου αλλάζει το όνομά της στο γαλλικό «Μαντλίν» και μαθαίνει άπταιστα γαλλικά.

Όταν η Τσεχοσλοβακία υιοθέτησε τελικά το κομμουνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης το 1948, ο πατέρας παραιτείται από τη θέση του και βρίσκει νέα εργασία στη διπλωματική αποστολή του ΟΗΕ στο Κασμίρ, στέλνοντας την υπόλοιπη φαμίλια μέσω Αγγλίας στις ΗΠΑ. Η οικογένεια εγκαθίσταται έπειτα από περιπέτειες για το πολυπόθητο πολιτικό άσυλο στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου ο διπλωμάτης πατέρας διατηρεί θέση καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Ντένβερ, ενώ αργότερα θα φτάσει μέχρι τη θέση του πρύτανη, γινόμενος ένας από τους πλέον διακεκριμένους πολιτικούς επιστήμονες της χώρας. Μια από τις αγαπημένες του μάλιστα φοιτήτριες εκεί θα είναι η κατοπινή υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις…

Εκπαίδευση

Πολύ δυνατή στα μαθήματα, η Ολμπράιτ ολοκληρώνει τη βασική εκπαίδευση το 1955 και κερδίζει αμέσως υποτροφία για το Κολέγιο Wellesley της Μασαχουσέτης. Από κει θα πάρει το πτυχίο της στις πολιτικές επιστήμες το 1959, συμμετέχοντας στην κολεγιακή εφημερίδα και κυνηγώντας το όνειρο της πολιτικής.

Τα καλοκαίρια μαθητεύει στην τοπική εφημερίδα της πόλης της, την Denver Post, όπου και ερωτεύεται τον επίσης εκπαιδευόμενο Joseph Albright, που ήταν ωστόσο κληρονόμος εκδοτικού συγκροτήματος. Το ζευγάρι παντρεύεται το 1959 και σύντομα αποκτά τρεις κόρες.

Την ώρα λοιπόν που ο σύζυγος εργάζεται ως δημοσιογράφος, με την οικογένεια να έχει μετακομίσει πλέον στη Νέα Υόρκη, η κυρία Ολμπράιτ μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της, συνεχίζοντας ωστόσο τις σπουδές της: παρακολουθεί μαθήματα ρωσικών σε τοπικό κολέγιο και γίνεται δεκτή σε πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Το 1968 θα ξέρει ήδη άπταιστα ρωσικά και θα έχει ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της, με τον διδακτορικό τίτλο στις διεθνείς σχέσεις να έρχεται το 1975.

Καριέρα

Η Ολμπράιτ μπαίνει στην πολιτική αρένα ως σύμβουλος του γερουσιαστή των Δημοκρατικών Edmund Muskie το 1972. Τέσσερα χρόνια αργότερα, προσλαμβάνεται από τον πρώην καθηγητή της στο Κολούμπια Zbigniew Brzezinski για να εργαστεί στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ στην κυβέρνηση του προέδρου Τζίμι Κάρτερ.

Η πτώση των Δημοκρατικών ωστόσο από την εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 αναγκάζει την Ολμπράιτ να αναζητήσει εργασιακή διέξοδο στον ιδιωτικό τομέα: της χορηγείται χρηματοδότηση για έρευνα στην Πολωνία, ενώ λίγο αργότερα αναλαμβάνει θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν (1982), κατακτώντας μάλιστα τον έπαινο του Καθηγητή της Χρονιάς 4 φορές!

Την ίδια εποχή, παίρνει διαζύγιο από τον σύζυγό της, ο οποίος την εγκατέλειψε για την αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας. Παρά το σοκ που υπέστη, δεν άφησε τις περιπέτειες της προσωπικής της ζωής να υπονομεύσουν την καριέρα και την κοινωνική της ζωή: το σπίτι της γίνεται τόπος συνάντησης ακαδημαϊκών αλλά και μελών του Δημοκρατικού Κόμματος, με γνωστά ονόματα της πολιτικής και του επιστημονικού κόσμου να συρρέουν για να συζητήσουν τα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας.

Σύντομα η ίδια, αυθεντία σε θέματα διεθνούς πολιτικής, θα γινόταν ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα νέα στελέχη των Δημοκρατικών. Την ίδια εποχή λειτουργεί ως προσωπικός σύμβουλος του Μάικλ Δουκάκις στην αποτυχημένη προεδρική κούρσα του το 1988…

Η πρώτη γυναίκα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ

Το 1992 ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επιστρέφει με τους Δημοκρατικούς στον Λευκό Οίκο και ένα από τα πρώτα του μελήματα είναι να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της Ολμπράιτ στην κυβέρνηση: την προσλαμβάνει για να διαχειριστεί τη διάδοχη κατάσταση της αλλαγής ηγεσίας στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, ενώ τον Ιανουάριο του 1993 την κάνει μόνιμο πρεσβευτή των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη, εξασφαλίζοντάς της την πρώτη διπλωματική της θέση.

Στον ΟΗΕ ήταν που θα έδειχνε η Ολμπράιτ σε όλους τις ηγετικές της ικανότητες, γινόμενη στα τέσσερα χρόνια που πέρασε στον οργανισμό ουκ ολίγες φορές μαλλιά-κουβάρια με τον γραμματέα του ΟΗΕ Μπούτρος-Μπούτρος Γκάλι και υπερασπιζόμενη σθεναρά τα διεθνή αμερικανικά συμφέροντα.

Τον Δεκέμβριο του 1996, ο πρόεδρος Κλίντον θα στρεφόταν για άλλη μια φορά στην Ολμπράιτ ζητώντας τη βοήθειά της σε θέματα της διεθνούς πολιτικής σκηνής: ήταν πια η πρώτη γυναίκα υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και η πλέον υψηλόβαθμη γυναίκα αξιωματούχος που πέρασε ποτέ από αμερικανική κυβέρνηση!

Η Ολμπράιτ ορκίζεται λοιπόν ως 64η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ στις 23 Ιανουαρίου 1997 και πιάνει αμέσως δουλειά, συνεχίζοντας να λύνει προβλήματα και να μη χαρίζεται σε κανέναν, παρά το αμφιλεγόμενο πολλών από τις κυβερνητικές επιλογές της. Στα χρόνια της ως υπουργού, θα ασχοληθεί με μια ευρύτατη σειρά θεμάτων διεθνούς πολιτικής και θα επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ στον πλανήτη, την ίδια ώρα που θα εγκαινιάσει μια νέα εκστρατεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα παλέψει ενεργά για τον περιορισμό του παγκόσμιου πυρηνικού οπλοστασίου.

Αξιοσημείωτες μένουν επίσης οι προσπάθειές της για ειρηνική επίλυση του Μεσανατολικού, καθώς και η πυρετώδης δουλειά της για να αυξηθούν τα μέλη του NATO, χωρίς να λείπουν βέβαια οι διεθνείς επικρίσεις για το έργο της ούτε και τα μελανά σημεία των κυβερνητικών της χειρισμών.

Η ίδια, κοφτή και απόλυτη, θα συγκεντρώσει ουκ ολίγες φορές τη μήνη του διεθνούς Τύπου αλλά και του κόσμου, όπως στην περίπτωση πριν από την εισβολή στο Ιράκ, όταν προειδοποίησε για το ευαίσθητο αυτό παγκόσμιο θέμα τον Σαντάμ Χουσεΐν: «Το Ιράκ έχει μια απλή επιλογή: αλλάξτε πορεία ή αντιμετωπίστε τις συνέπειες»…

Κατοπινά χρόνια

Όταν εγκατέλειψε τη θέση της υπουργού το 2001, η ίδια ως μη γεννημένη σε αμερικανικό έδαφος δεν μπορούσε να κυνηγήσει την προεδρία της χώρας. Θα εργαστεί έκτοτε σε διάφορους οργανισμούς και θα λάβει αναρίθμητα βραβεία για το έργο της, γινόμενη μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών και ιδρύοντας λίγο αργότερα το Albright Stonebridge Group, έναν όμιλο παροχής συμβούλων στρατηγικής, με τις διεθνείς διασυνδέσεις της να της εξασφαλίζουν περιζήτητους πελάτες.

Σήμερα είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων και υπηρετεί ως μέλος σε μια σειρά ακόμη από Δ.Σ. ιδιωτικών και δημόσιων οργανισμών, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως σύμβουλος όταν ζητηθούν οι υπηρεσίες της, όπως την περίοδο 2003-2005 που ήταν μέλος του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.

Επίσης, έχει γράψει μπόλικα βιβλία, όπως τα γνωστά «Madam Secretary: A Memoir» του 2003 και «The Mighty and the Almighty: Reflections on America, God and World Affairs» του 2006, την ίδια ώρα που η φήμη της για τη συμβολική χρήση των κοσμημάτων στην πολιτική θα την ωθούσε να συγγράψει το «Read My Pins: Stories from a Diplomat’s Jewel Box» (2009), στο οποίο αποτυπώνει τις διεθνείς περιπέτειές της με τις ξακουστές καρφίτσες της.

Και βέβαια τον Οκτώβριο του 2005 απέδειξε το χιούμορ της όταν εμφανίστηκε στη δημοφιλή αμερικανική τηλεοπτική σειρά «Gilmore Girls» ενσαρκώνοντας τον εαυτό της!

Το 2007 εγκαινίασε ένα ιδιωτικό επενδυτικό κεφάλαιο, το Albright Capital Management, με σκοπό μακροχρόνιες επενδύσεις σε αναπτυσσόμενες αγορές για λογαριασμό των πελατών της.

Η ίδια έχει τιμηθεί εκτεταμένα για τη συνεισφορά της στη διπλωματία και τα διεθνή θέματα, με τον πρόεδρο Ομπάμα να της απονέμει το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας το 2012…

Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr