Ο μυστηριώδης αιγύπτιος Μίδας που κάποιοι αποκαλούν «ψεύτικο φαραώ»

Πλέον περνά περισσότερες από 300 μέρες τον χρόνο πενθώντας στο πλευρό του νεκρού του γιου, στο μαυσωλείο που του έχει φτιάξει στην έπαυλή του στο Σάρεϊ. Ακόμα και το πολυτελές διαμέρισμα του Ντόντι στο Λονδίνο έχει αφήσει ανέγγιχτο, μια σωστή χρονοκάψουλα δηλαδή που διατηρεί άσβεστη τη μνήμη του και της πριγκίπισσας Νταϊάνα που ζούσαν εκεί μέσα το μοιραίο καλοκαίρι του 1997. Αν πιστέψουμε τουλάχιστον τα βρετανικά δημοσιεύματα που βλέπουν συχνά πυκνά το φως της ημέρας. Την ίδια ώρα, συνεχίζει να πιστεύει ακράδαντα πως ήταν ο πρίγκιπας Φίλιππος αυτός που διέταξε τον φόνο του ζεύγους, για να αποτρέψει την πρώην νύφη του να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο. Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πια επαναλαμβάνει μηχανικά «ο γιος μου δολοφονήθηκε», μιλώντας για κείνο το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που έλαβε χώρα στο Παρίσι πριν από 20 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι η εισαγγελική έρευνα απέδωσε την τραγωδία στη «βαριά αμέλεια» του οδηγού Χένρι Πολ. Έναν μήνα μετά τις φαρμακερές δηλώσεις του αλ Φαγέντ εξάλλου το 2000, τα ανάκτορα απέσυραν τη βασιλική εύνοια στο πολυτελές πολυκατάστημα του Αιγύπτιου, το θρυλικό Harrods, δίνοντας τέλος σε μια παράδοση 44 ετών. Ήταν σαφές πως μια νέα κόντρα θα ξεκινούσε για τον βασιλικό οίκο της Βρετανίας και πλέον είχε αντίπαλο έναν κροίσο που φαινόταν να μη σταματά πουθενά. Οι περιβόητες θεωρίες συνωμοσίας για το ποιος και το γιατί αποφάσισε να βγάλει το ζευγάρι από τη μέση είχαν πολύ Μοχάμεντ μέσα τους. «Είναι δύσκολο να νιώσεις λύπη για τον Μοχάμεντ αλ Φαγέντ, είναι όμως δύσκολο και να μη νιώσεις», έγραψε με νόημα ο «Independent» στις 5 Οκτωβρίου 2007 για το δράμα του πατέρα, αφήνοντας όλους να αναρωτιούνται για το πρώτο κομμάτι της πρότασης. Γιατί ήταν δύσκολο στην εφημερίδα να νιώσει λύπη για τον χαροκαμένο πατέρα; Εννοούσε άραγε τις αστήρικτες κατηγορίες που εκτόξευε ο μεγιστάνας προς το παλάτι εδώ και μια δεκαετία, εμπλέκοντας από τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας μέχρι και τον ίδιο τον δούκα του Εδιμβούργου; Ή μήπως κάτι άλλο συνέβαινε; Ο Μοχάμεντ έλεγε πάντως πως λίγες εβδομάδες πριν από το δυστύχημα η ίδια η Νταϊάνα του είχε εξομολογηθεί πως φοβόταν για τη ζωή της, δεχόμενη απειλές. Ακόμα και το δείγμα του αίματος που πήραν από τον μεθυσμένο οδηγό έλεγε τώρα πως ήταν «πειραγμένο» από τους πράκτορες της MI6 και φαινόταν να μη σταματά στις κατηγορίες που εκτόξευε πως κάθε κατεύθυνση. Τρία χρόνια μάλιστα μετά το μοιραίο τροχαίο, έφτασε να καταθέσει μήνυση κατά της αμερικανικής CIA, καλώντας τη να του δώσει τα σκοτεινά πειστήρια που είχε υποτίθεται συγκεντρώσει για τη δολοφονία του γιου του! Η επίσημη πάντως διερευνητική επιτροπή που εξέτασε 200 μάρτυρες, ανέλυσε τα πρακτικά της σε 7.000 σελίδες και χρειάστηκε δύο χρόνια για να βγάλει πόρισμα, είπε πως ο γιος του σκοτώθηκε γιατί δεν φορούσε ζώνη και το αμάξι έτρεχε πολύ πάνω από το όριο ταχύτητας, από έναν οδηγό που είχε τρεις φορές παραπάνω αλκοόλ στο αίμα του από το επιτρεπτό. Το αμφιλεγόμενο κάλυπτε όμως τη ζωή του Μοχάμεντ καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ακόμα και το όνομά του αλλά και η ημερομηνία γέννησής του αμφισβητούνται, καθώς εκείνος προσέθεσε μετά αυτό το «αλ» στο επίθετό του για να μοιάζει αριστοκρατικότερο. Κάτι που έκανε άλλωστε στα 45 του! Κι αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο από τα μυστήρια της ζωής του κροίσου που μοιάζουν άλυτοι γρίφοι. Του κροίσου που το «Forbes» μας λέει πως έχει περιουσία 1,8 δισ. δολαρίων, αν και κανείς δεν ξέρει πώς πραγματικά την απέκτησε μέχρι να εμφανιστεί μεγιστάνας στη Βρετανία το 1974. Ή μάλλον ξέρουν κάποιοι αλλά φαίνονται απρόθυμοι να μιλήσουν…

Πρώτα χρόνια

Ο Μοχάμεντ Φαγέντ γεννιέται στις 17 Ιανουαρίου 1929 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ως ο μεγαλύτερος γιος ενός αιγύπτιου δασκάλου. Σε έρευνα ωστόσο του Υπουργείου Εμπορίου της Αιγύπτου για μια υπόθεση απάτης που εμπλεκόταν ο κροίσος, οι αξιωματούχοι μάς είπαν πως η ημερομηνία γέννησής του δεν είναι καθόλου σίγουρη! Όπως κι αν έχει, ο μικρός Φαγέντ ξεκίνησε από νωρίς στη ζωή του τη δουλειά. Μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, πουλούσε με το κασελάκι του Coca-Cola στους δρόμους της πολύβουης πόλης, πριν βρει δουλειά ως πλασιέ ραπτομηχανών…

Ένας μυστηριώδης κροίσος γεννιέται

Κατόπιν χάνονται τα ίχνη του και θα τον ξαναβρούμε κάποια στιγμή να δουλεύει σε μεγάλη ναυτιλιακή, έχοντας μια ομολογουμένως πολύ καλή θέση! Εξαιτίας μάλιστα της θέσης του θα γνωρίσει τον μεγαλέμπορο όπλων Αντνάν Κασόγκι, που του έδωσε μια ακόμα καλύτερη θέση σε μια εταιρία γενικών εισαγωγών-εξαγωγών της Σαουδικής Αραβίας. Μέσω αυτού, απέκτησε μερικές αντιπροσωπείες στην Αίγυπτο και έβαλε σε θέσεις ευθύνης τα αδέρφια του. Την ίδια ώρα, όσο ο κύκλος του απλωνόταν πάνω από τον Περσικό Κόλπο, έβαζε ολοένα και μεγαλύτερο πόδι στην κατασκευαστική βιομηχανία του Ντουμπάι. Όσο γίνονταν αυτά, ο Κασόγκι τον πάντρευε με την αδερφή του, Σαμίρα, χρίζοντάς τον ουσιαστικά διάδοχό του. Τον βάζει λοιπόν στα μεγάλα σαλόνια των βασιλικών οίκων της αραβικής χερσονήσου και πριν καλά καλά το καταλάβει, ο Μοχάμεντ θα ξεπηδήσει έμπιστος του εμίρη του Ντουμπάι. Ο κατασκευαστικός κλάδος του κρατιδίου τού ανήκε πια εξολοκλήρου, αν και τα φτερά του Φαγέντ είχαν ανοίξει διάπλατα. Σύντομα θα γινόταν ο εξ απορρήτων του σουλτάνου του Μπρουνέι, του πλουσιότερου ανθρώπου του κόσμου την εποχή εκείνη, όταν από οικονομικός σύμβουλος θα ξεπηδήσει μαγικά κροίσος! Η περιουσία του μετρούσε πια συμμετοχές σε κολοσσούς, επενδυτικά πλάνα παντού στον κόσμο αλλά και περισσότερα ακίνητα απ’ όσα μπορούσε να μετρήσει. Οι διεθνείς αγορές έξυναν τώρα το κεφάλι τους, ψάχνοντας να βρουν από πού κρατά η σκούφια του αιγύπτιου μεγιστάνα. Και άρχισαν να πονοκεφαλιάζουν μόνο όταν ο Μοχάμεντ βρέθηκε με ισχυρό έρεισμα μέσα στην καρδιά της βρετανικής κατασκευαστικής, ελέγχοντας πια ένα καλό ποσοστό του κλάδου. Όταν μάλιστα εξαγόρασε το 30% του πελώριου κατασκευαστικού ομίλου Costain, ήταν σαφές πως κανείς δεν μπορούσε πια να τον αγνοεί…

Ο Αιγύπτιος που λαχταρούσε τη βρετανική υπηκοότητα, αλλά δεν

Εξίσου μαγικά κατέφτασε μια μέρα στο Λονδίνο ανακοινώνοντας προς πάσα κατεύθυνση εκείνο το «Μπορείτε να με φωνάζετε Αλ»! Ο βρετανικός Τύπος αναδιπλώθηκε και τον αποκάλεσε «ψεύτικο φαραώ», περνώντας τον για απατεώνα. Όταν όμως έδειξε τη συμμετοχή του σε τόσα και τόσα διοικητικά συμβούλια βρετανικών κολοσσών, όπως η πάντα αμφιλεγόμενη εταιρία εξόρυξης Lonrho, ήταν σαφές πως είχε έρθει για να μείνει. Τέσσερα χρόνια αργότερα αγόρασε άλλωστε το Hotel Ritz στο Παρίσι, το οποίο αποκατέστησε στα μεγαλεία που είναι σήμερα γνωστό και παινεμένο. Ακόμα και ο πρόεδρος Μιτεράν τον βράβευσε με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής επειδή ξανάδωσε στο ξενοδοχείο-σύμβολο των Παρισίων την παλιά του αίγλη. Τώρα τα είχε όλα, δύναμη, πλούτο και φήμη, όχι όμως αυτό που λαχταρούσε περισσότερο: την αποδοχή του από την αγγλική αριστοκρατία. Και, δευτερευόντως, την απόκτηση της βρετανικής υπηκοότητας. Σε αυτό το στρατηγικό πλάνο θα επικεντρωνόταν τώρα με μια σειρά περιβόητων εξαγορών που θα του εξασφάλιζαν υποτίθεται την είσοδό του στα βασιλικά σαλόνια της νέας του πατρίδας. Το 1985, για παράδειγμα, έβαλε το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη για να αποκτήσει ένα από τα σύμβολα της ίδιας της βρετανικότητας, το πολυκατάστημα Harrods! Περισσότερες από 615 εκατ. λίρες ξόδεψε για να αποκτήσει το Harrods, αν και δεν θα αγόραζε έτσι εύκολα την αποδοχή του από τη βρετανική πλουτοκρατία. Η εξαγορά ενόχλησε μάλιστα τον Τάινι Ρόουλαντ, το αμφιλεγόμενο αφεντικό της Lonrho που ήταν πια συνεταιράκι του Μοχάμεντ στις επιθετικές εξαγορές και τις κινούμενες στα όρια του νόμου εμπορικές δράσεις. Ο Ρόουλαντ ήταν ταυτοχρόνως ιδιοκτήτης του «Observer», κι έτσι θα εγκαινίαζε έναν εφτάχρονο πόλεμο κατά του Μοχάμεντ, όταν ανάγκασε με τα τόσα δημοσιεύματά του την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς της Αγγλίας να διερευνήσει την εξαγορά του Harrods. Το Υπουργείο Εμπορίου της Βρετανίας κατέληξε το 1990 ότι ο Μοχάμεντ και τα αδέρφια τους είχαν πει πολλά ψέματα για την καταγωγή τους αλλά και τους τρόπους που είχαν αποκτήσει τα απροσμέτρητα πλούτη τους. Πώς απάντησε ο Μοχάμεντ; Κρέμασε έναν καρχαρία στον περίφημο διάδρομο με τα φαγητά του Harrods που έγραφε «Τάινι» στο πτερύγιό του. Κι ενώ πίστεψε πως οι μάχες με το βρετανικό κράτος είχαν παρέλθει, όταν πέντε χρόνια αργότερα έκανε αίτηση για αγγλικό διαβατήριο, η κυβέρνηση των Συντηρητικών την απέρριψε κατευθείαν. Στους λόγους που παρέθεσε η σχετική υπηρεσία για το μεγάλο «όχι» έκανε λόγο καυστικά πως για να πάρει κάποιος τη βρετανική υπηκοότητα πρέπει να είναι άνω των 18 ετών και να έχει «καλό χαρακτήρα»! Ήταν σαφές πως ένας νέος πόλεμος μαινόταν. Ο Μοχάμεντ θα έπαιρνε την εκδίκησή του και δεν θα ήταν καθόλου κρύα. Πλήρωσε δυο βουλευτές (Neil Hamilton και Tim Smith) να κάνουν επίκαιρες ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο για το Harrods, βάζοντας τα λεφτά μέσα σε προσημειωμένους «απλούς καφέ φακέλους». Η πράξη δεν ήταν παράνομη με το γράμμα του νόμου, ήταν ωστόσο ηθικά μεμπτή. Και μετά περίμενε. Όταν οι δύο βουλευτές δεν δήλωσαν τα χρήματα που είχαν πάρει από τον Μοχάμεντ στη φορολογική τους δήλωση, ο Αιγύπτιος έδωσε την ιστορία στον Τύπο πυροδοτώντας ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους που κηλίδωσε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία της κυβέρνησης του Τζον Μέιτζορ και τις κορώνες του για «επιστροφή στα βασικά». Με αυτά και με τα άλλα, ο Φαγέντ δεν ήταν καθόλου αρεστός στη βρετανική κοινωνία. Εκείνος έσπευσε πάντως να προσθέσει το «αλ» πριν από το επίθετό του, ένα αραβικό πρόθεμα που συνδέεται συνήθως με τίτλους ευγενείας και μουσουλμανική αριστοκρατία (αν και όχι πάντα). Όσο το έκανε αυτό, το Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας τον περιέγραφε ως «βαθύτατα ανειλικρινή και με μια κακιά συνήθεια να κυνηγά εκδικητικά όσους θεωρεί ανταγωνιστές». Πλέον έβγαιναν στον ημερήσιο Τύπο πολλά άπλυτα για τον Μοχάμεντ, όπως ο τυραννικός τρόπος που συμπεριφερόταν στους υπαλλήλους του ή το αυταρχικό της προσωπικότητάς του. Ακόμα και βιογραφία του κυκλοφόρησε το 1998 που τον παρουσίαζε ως ψυχαναγκαστικά ψεύτη και μοχθηρά κακό, ένα έργο που έψαχνε να εξαφανίσει ο κροίσος από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Όχι ότι θα κατέθετε τα όπλα φυσικά. Σε άλλη μια κίνηση-ματ που θα τον έβαζε από το παράθυρο υποτίθεται στη βρετανική αριστοκρατία, όπως υπολόγιζε τουλάχιστον, εξαγόρασε άλλο ένα βρετανικό σύμβολο που παράπαιε οικονομικά, το περιοδικό «Punch», αν και δεν είχε καταλάβει πως το θρυλικό άλλοτε έντυπο δεν ήταν πια της μόδας. Το κράτησε λίγα χρόνια και το ξεφορτώθηκε το 2002. Σκέφτηκε κατόπιν ανατρεπτικά και είπε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, τη μεγάλη αγάπη του βρετανικού λαού. Αγόρασε λοιπόν τη μικρούλα τότε Φούλαμ (1997), δίνοντας όρκο ιερό να την ανεβάσει στην Premiership μέσα σε πέντε χρόνια. Το έκανε και με το παραπάνω και κάποια στιγμή έδινε κιόλας τον κόουτς του, Κέβιν Κούγκαν, στην εθνική ομάδα της Αγγλίας που είχε μείνει ακέφαλη προπονητικά. Την ίδια ώρα, χάριζε εκατομμύρια και εκατομμύρια σε αγαθοεργίες και φιλανθρωπικές δράσεις, στοχεύοντας σε ορφανοτροφεία και παιδικά νοσοκομεία. Οτιδήποτε θα τον έκανε αρεστό στον κοσμάκη δηλαδή. Όσο περισσότερο αποζητούσε και πάλευε ωστόσο για την αποδοχή, τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν από τον στόχο του. Η σνομπ βρετανική αριστοκρατία δεν τον ήθελε ό,τι κι αν έκανε, βάζοντας τελικά έναν εκπρόσωπό της να του πει κατάμουτρα πως είχε «μια αιγυπτιακή παζαριώτικη φυσική άγνοια των κανόνων»! Και πιθανότατα δεν είχαν ολότελα άδικο, παρά τον αφόρητο σνομπισμό τους, καθώς ο Μοχάμεντ τις έκανε τις χοντράδες του. Όταν επισκέφτηκε το πολυκατάστημά του μια υπουργός, ας πούμε, εκείνος έβαλε στο πορτμπαγκάζ του επίσημου κυβερνητικού αυτοκινήτου της ένα καφάσι με αστακούς. Μετά εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή που έκανε αφιέρωμα στη Γουίτνεϊ Χιούστον και της έδωσε ένα Viagra! Ακόμα και στο σόου του Ali G (Σάσα Μπάρον Κοέν) βγήκε και ράπαρε με τον θεότρελο παρουσιαστή ένα τραγούδι για μια κλοπή από το Harrods, το οποίο τον κατηγορούσαν πια πως είχε μετατρέψει από ένα αριστοκρατικότατο πολυκατάστημα σε ένα άντρο για τους άξεστους λεφτάδες. Όταν θα ξεκινούσε μάλιστα η λυσσαλέα μάχη του με το Μπάκιγχαμ για τις θεωρίες συνωμοσίας που έριχνε στη δημοσιότητα αναφορικά με το τροχαίο δυστύχημα, το πολυκατάστημα θα έχανε την επίσημη βασιλική βούλα. Θεωρίες συνωμοσίας που κατάφερε ωστόσο να καθιερώσει και το γεγονός ότι ήταν μουσουλμάνος έδειχνε πια πως δεν ήταν ολότελα άσχετο με τα δημοσιεύματα των αραβικών Μέσων που θεωρούσαν σίγουρη τη δολοφονία του Ντόντι και της Νταϊάνα. Μέσα σε λίγες μέρες από το τροχαίο, οι αναφορές στα πέρατα του αραβικού κόσμου έδιναν και έπαιρναν για την εσκεμμένη δολοφονία του ζεύγους, ενώ ακόμα και ο Καντάφι μίλησε ξεκάθαρα για φόνο των δυο τους ώστε να μη γίνει ο γάμος. Γεγονός είναι πως η νέα μάχη του Μοχάμεντ με το βρετανικό κατεστημένο και το παλάτι θα του στοίχιζε ξανά. Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, είδε τη νέα αίτησή του για βρετανική υπηκοότητα να απορρίπτεται ξανά, παρά το γεγονός ότι έδινε δουλειά σε χιλιάδες πολίτες της χώρας. Ακόμα και βουλευτές βγήκαν δημοσίως και ζήτησαν να τον απελάσουν από τη Βρετανία ως «ανεπιθύμητο ξένο»! Αφού είδε πως η Αγγλία δεν τον σηκώνει, όταν έχασε και την τελευταία του ευκαιρία να εισβάλει στην αριστοκρατία, μια ευκαιρία που του παρείχε και με το παραπάνω η Νταϊάνα, μετέφερε το 2003 το σπιτικό του στην Ελβετία και δύο χρόνια αργότερα στο Μονακό. Το περίεργο της ιστορίας μας είναι πως στις αρχές του 2000 άξιζε κάπου μεταξύ 880 εκατ. και 7,7 δισ. δολαρίων, αναλόγως ποιος θα ρωτούσες. Ήταν πάντα μυστήριο ο Αιγύπτιος που ήθελε ένα στέμμα. Το 1985 παντρεύτηκε μια κοσμική Φινλανδή και πρώην μοντέλο, με την οποία απέκτησε άλλα τέσσερα παιδιά. Φεύγοντας από την Αγγλία, πούλησε και το καμάρι του, το Harrods, στο επενδυτικό κεφάλαιο του εμίρη του Κατάρ (Μάιος του 2010) έναντι 2,4 δισ. δολαρίων, καθώς κατάλαβε πως πραγματικός Βρετανός δεν θα γινόταν ποτέ. Το 2013 ξεφορτώθηκε και τη Φούλαμ, αν και τα δημοσιεύματα τον θέλουν ξανά στη χώρα και μάλιστα συνεχώς. Τον Ιούνιο του 2016, έπειτα από τέσσερα χρόνια ανακαινίσεων και 450 εκατ. δολάρια, το Ritz Ηotel ξανάνοιξε τις πύλες του, σηματοδοτώντας ίσως μια νέα προσπάθεια, να γίνει πλέον μέλος της γαλλικής αριστοκρατίας… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr