Χαρισματικός, φινετσάτος και γοητευτικός, ο Αλέκος Αλεξανδράκης αγαπήθηκε απ’ όλους γι’ αυτό που πραγματικά ήταν: ένας ηθοποιός με ευρύτατη γκάμα και άφθονο υποκριτικό ταλέντο που έλαμψε στα σανίδια και τα πλατό της εγχώριας showbiz. Άνθρωπος μορφωμένος και μαχητικότατος αγωνιστής, ο σπουδαίος μας ηθοποιός ήταν ταυτοχρόνως ένας από τους τελευταίους τζέντλεμαν της αστικής τάξης, ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος άντρας που δεν δίσταζε να συστρατευτεί με τους αγώνες της εργατικής τάξης παραμένοντας διαχρονικά αριστερός εκ πεποιθήσεως. Αν και όλα αυτά έμελλε να επισκιαστούν από τον θρύλο του μεγάλου γυναικά, του ανεπανάληπτου γόη που όλες έβρισκαν ακαταμάχητο και θα ανάγκαζε τον κριτικό θεάτρου Αιμίλιο Χουρμούζιο να παρατηρήσει όταν τον πρωτοείδε στο θέατρο το 1949: «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο»! Ήταν ο κοσμοπολίτικος αέρας του, ήταν η άνεσή του στον λόγο, ήταν τα πολλά πρόσωπα που ενσάρκωνε με τη γνώριμη απλότητά του που έκαναν τις γυναίκες να μαγνητίζονται από τη σαγήνη του, αναγκάζοντας ακόμα και τον Αλέκο Σακελλάριο να σημειώσει: «Είχε μια λάμψη και μια φυσικότητα. Και κάτι ακόμα: σαν να ήταν μπλαζέ, σαν να μην τον ένοιαζε. Μπορεί να πεινούσε, ας πούμε, αλλά έδειχνε πως αδιαφορούσε. Υπεράνω. Αυτό το μπλαζεδιλίκι ήταν κι ένα από τα στοιχεία του που γοήτευε τις γυναίκες». Αν και ο πάντα μετριοπαθής Αλεξανδράκης τόνιζε πως «εγώ δεν νιώθω σταρ. Αντιστάρ είμαι», και πιθανότατα ήταν, έτσι απλός και προσιτός που παρέμεινε ως το τέλος, ένας πραγματικά γενναιόδωρος και προστατευτικός άνθρωπος που έζησε τη ζωή του με τη χαρακτηριστική ταπεινότητα που διακρίνει όλους τους σπουδαίους αυτού του κόσμου. Ήταν εξάλλου ένας ευγενής και ντροπαλός άντρας που μεγάλωσε μέσα στα βιβλία και τον απασχολούσαν έντονα τα πολιτικο-κοινωνικά τεκταινόμενα, δεν είχε ώρα να ασχοληθεί λοιπόν με βλακώδη καμώματα. Γι’ αυτό και τον σεβόντουσαν όλοι, όπως ο Χορν και η Λαμπέτη, αλλά και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο μεγαλύτερος ίσως θαυμαστής του…
Πρώτα χρόνια
Ο Αλεξανδράκης μαγεύει τα πλήθη
Κινηματογράφος και ακόμα περισσότεροι έρωτες
Από τις 70 και πλέον ταινίες που γύρισε ο Αλεξανδράκης ως ηθοποιός ξεχωρίζουν ίσως οι «Η Άγνωστος», «Χωρίς Ταυτότητα», «Οι Εχθροί», «Το Κλωτσοσκούφι», «Δις Διευθυντής», «Το Δόλωμα», «Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια», «Οι Κυρίες της Αυλής», «Ξύπνα Βασίλη», «Η Μαρία της Σιωπής», «Στέλλα», «Το Αγοροκόριτσο», «Η Δίκη ενός Αθώου», «Η Σωφερίνα», «Ο Βαφτιστικός», «Το Νησί των Γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες Μέρες», «Η Κόμισσα της Κέρκυρας», «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο», «Τα Παιδιά της Χελιδόνας» κ.λπ.
Στην έξοχη καλλιτεχνική σταδιοδρομία του Αλεξανδράκη ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και το όνειρό του να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Το έκανε δύο φορές και με τρόπο θαυμαστό, τόσο στον «Θρίαμβο» (1960) όσο και το μοναδικό «Συνοικία το Όνειρο» (1961).
Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής του Αλεξανδράκη ήταν πάντα οι γυναίκες, τις οποίες ο συνεσταλμένος αντιστάρ δεν κυνηγούσε ποτέ. Αντιθέτως, τον κυνηγούσαν εκείνες! Τα περιστατικά που τον αφορούν έχουν γράψει τις δικές τους χρυσές σελίδες και περιλαμβάνουν ακόμα και τσιλιαδόρο έξω από το δωμάτιό του για να διώχνει τις ορδές των γυναικών που καραδοκούσαν να εισβάλουν στο εσωτερικό του! Θαυμάστριες και σταρλετίτσες έκαναν τα πάντα για να τρυπώσουν από τη χαραμάδα στα προσωπικά του διαμερίσματα και να πέσουν στην αγκαλιά του. Όπως είπε αργότερα η μακροχρόνια σύντροφός του Νόνικα Γαληνέα, ακόμα και το αυτοκίνητό του μπορούσε με μια απλή κίνηση να μετατραπεί σε κρεβάτι.
Τελευταία χρόνια
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, καταξιωμένος και φτασμένος πια στην κορυφή, δίδαξε υποκριτική τέχνη στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ πήρε μέρος και σε αρκετές ακόμα τηλεοπτικές σειρές αλλά και κοινωνικούς αγώνες, έτσι προοδευτικός και αγωνιστής που παρέμεινε ως το τέλος. Οι τελευταίες του παραστάσεις έλαβαν χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν και επέστρεψε στο πάντα αγαπημένο του Εθνικό Θέατρο. Το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Ο μεγάλος μας πρωταγωνιστής άφησε την τελευταία του πνοή στις 8 Νοεμβρίου 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.