Αρνητική υποψηφιότητα για το Κίνημα Αλλαγής θεωρεί τον Γιώργο Παπανδρέου ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Νομική σχολή Αθηνών Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος το 2017 είχε αναλάβει χρέη προέδρου της οργανωτικής επιτροπής των εκλογών για την ανάδειξη του νέου επικεφαλής της Κεντροαριστεράς και πρώτου Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, θέση την οποία είχε καταλάβει η Φώφη Γεννηματά.
Με άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» υπό τον τίτλο «Μια ιδιοτελής υποψηφιότητα», ο κ. Αλιβιζάτος αναφέρει ότι η υποψηφιότητα του πρώην πρωθυπουργού για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ προσέδωσε μεν στην εσωκομματική εκλογή της 5ης Δεκεμβρίου ένα αναπάντεχο ενδιαφέρον, αλλά αποτελεί ουσιαστικά μια αρνητική εξέλιξη. Παράλληλα περιγράφει τον κ. Παπανδρέου ως έναν άτολμο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και «εκτός τόπου και χρόνου» με απογοητευτικές επιδόσεις ως πρωθυπουργό.
Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Αλιβιζάτος: «Έχοντας κερδίσει τις εκλογές του 2009 με συνθήματα όπως το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», ο Παπανδρέου ήταν μοιραίο να βρεθεί ως πρωθυπουργός εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αναφέρομαι στο καταστροφικό πεντάμηνο της αδράνειας (Οκτώβριος 2009 – Φεβρουάριος 2010) όσο στην περίοδο που ακολούθησε. Ασφαλώς και η κρίση που αντιμετώπιζε τότε η χώρα ήταν χωρίς προηγούμενο, η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει και η τότε αξιωματική αντιπολίτευση έδινε με τα ”Ζάππεια” ρεσιτάλ ανευθυνότητας. Ωστόσο, η χαοτική πρωθυπουργία Παπανδρέου, με τα ατέλειωτα υπουργικά, συμβούλια, τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και το μισό ΠΑΣΟΚ να υπονομεύει τα μέτρα που έπαιρνε το άλλο μισό, οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση του φθινοπώρου του 2011».
«Αρκεί κανείς να θυμηθεί όσα καταμαρτυρούσε στους υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου ο Χρήστος Παπουτσής, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ τότε, για να αντιληφθεί πόσο λίγο έλεγχε ο Παπανδρέου ακόμη και τους δικούς του ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν πειστικότερες ενδείξεις για τη σύγχυση που επικρατούσε στο μυαλό του Παπανδρέου τότε από την τραγελαφική απόπειρα διεξαγωγής δημοψηφίσματος, τη συνάντηση των Καννών και την παρ’ ολίγο ”θεσμική” πρωθυπουργία…Πετσάλνικου. Και όλα αυτά με φόντο τους νεκρούς της Μαρφίν, τους αγανακτισμένους της πάνω και της κάτω πλατείας και τη χωρίς προηγούμενο έξαρση της βίας. Ήταν φυσικό κατόπιν αυτού το κενό να το εκμεταλλευτούν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, τα εκλογικά ποσοστά των οποίων ακριβώς τότε εκτινάχθηκαν» προσθέτει.
Αναφερόμενος ειδικότερα στην επιλογή του κ. Παπανδρέου να θέλει τώρα υποψηφιότητα για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ, ο κ. Αλιβιζάτος αναφέρει: «Δεν θα αναφερθώ στην άκομψη -για να μη τι χείρον είπω- εικόνα τού να ανταγωνίζεσαι με ανθρώπους περίπου συνομηλίκους με τα παιδιά σου. Ούτε στον σχεδόν καιροσκοπικό χαρακτήρα μια υποψηφιότητας που υποβλήθηκε μόνον όταν η εν ζωή τότε ακόμη πρόεδρος, ανήγγειλε ότι δεν θα διεκδικήσει για λόγους υγείας. Με ενοχλεί, τουναντίον, η άρνηση του Παπανδρέου να παραδεχτεί έστω και ένα λάθος από την πολύχρονη θητεία του. Με ενοχλεί, με άλλα λόγια, η νοοτροπία ότι η ελληνική κοινωνία του χρωστάει απλώς και μόνον επειδή λέγεται Παπανδρέου και γι’ αυτό θα πρέπει να τον ψηφίσει. Όμως, μια υποψηφιότητα που αποβλέπει μόνο, ή κυρίως, στην αυτοδικαίωση δεν δικαιολογείται. Γιατί είναι ιδιοτέλεια».
