Η Ευρώπη εμφανίστηκε «κατώτερη των περιστάσεων» όσον αφορά το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου, όπως υποστηρίζει σε δήλωσή του ο αρμόδιος τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Ψυχογιός. Επίσης, ο ίδιος υποστηρίζει πως η γηραιά ήπειρος υποκύπτει στις πιέσεις των ακροδεξιών και των κρατών του Βίσεγκραντ.
Αναλυτικά αναφέρει:
«Το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου υποκύπτει στις πιέσεις των ακροδεξιών και των κρατών του Βίζνεγκραντ. Υποχρεωτική αλληλεγγύη αλλά όχι υποχρεωτικός μηχανισμός μετεγκατάστασης, ούτε δημοσιονομικές και χρηματοδοτικές κυρώσεις για όσους αρνούνται να επιμεριστούν την ευθύνη.
Ακόμα όμως και για όσες χώρες επιλέξουν να εφαρμόσουν την μετεγκατάσταση θα το κάνουν μόνο όταν ενεργοποιείται ο μηχανισμός σε περιόδους πίεσης ή πρόβλεψης πίεσης κι αυτό σταδιακά αναλόγως της έντασης των ροών και μόνο για όσους δεν εντάσσονται στην ταχεία συνοριακή διαδικασία.
Οι χώρες υποδοχής και κυρίως η Ελλάδα μετατρέπονται με την σφραγίδα της Επιτροπής σε “ασπίδες” που θα πρέπει να ολοκληρώνουν την συνοριακή διαδικασία για όλους – με ελάχιστες εξαιρέσεις – εντός 12 εβδομάδων, μια διαδικασία που η Επίτροπος Γιόχανσον χαρακτήρισε ως πολιτική αποτροπής.
Οι ευθύνες της Κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλες, γιατί απέρριψε την δουλειά που είχε γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση μετώπου των χωρών πρώτης εισόδου όλης της Μεσογείου, επιλέγοντας να σχηματίσει συμμαχία μόνο με τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου και μόνο στη λογική της “ασπίδας της Ευρώπης” αποδυναμώνοντας έτσι την διαπραγματευτική ισχύ των επιχειρημάτων.
Επίσης, και αυτό είναι και το πιο σοβαρό από όλα, ουδέποτε η κυβέρνηση ζήτησε νέο πρόγραμμα μετεγκατάστασης, ενώ οι Ευρωβουλευτές της δεν υπέγραψαν καν την επιστολή 169 συναδέλφων τους για αποσυμφόρηση της Ελλάδας και αναλογική κατανομή της ευθύνης στο προσφυγικό. Χρειάζεται περισσό θράσος και περισσή υποκρισία η Κυβέρνηση να διατείνεται τώρα, δια του κου Κουμουτσάκου, ότι θα θέσει στη συνέχεια (!) ζήτημα υποχρεωτικών μετεγκαταστάσεων.
Το μόνο σημαντικό που ακούσαμε ήταν η πρόβλεψη για ανεξάρτητο μηχανισμό παρακολούθησης των διαδικασιών στα σύνορα ώστε να μην γίνονται βίαιες επαναπροωθήσεις, αλλά κι αυτό μόνο ως αναφορά χωρίς να διευκρινίζεται ποιος φορέας και πώς θα κάνει την επιτήρηση.
Πολύ θα θέλαμε να πούμε ότι είναι μια από τα ίδια, αλλά δυστυχώς τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για τις χώρες πρώτης υποδοχής που μετατρέπονται και επίσημα σε αποθήκες ψυχών, για την αξία της αλληλεγγύης που αποτελεί βασική αρχή της Ευρώπης Ένωσης και δεν υπηρετείται στη πράξη, αλλά και το κράτος δικαίου που θέτει τις εγγυήσεις για την εξέταση των αιτημάτων ασύλου στα σύνορα σε κίνδυνο λόγω των εξαιρετικά συντετμημένων προθεσμιών, κλπ.
Μια Ευρώπη των λίγων, κλεισμένη στο καβούκι της μακριά από τις αξίες και τις βασικές αρχές της που ήταν αυτές που την οδήγησαν στην ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και την ποιότητα ζωής κατά τις προηγούμενες δεκαετίες».
