23 Απριλίου 2010. Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, από το λιμάνι του Καστελόριζου, ανακοινώνει την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης, φορώντας μπλε κουστούμι και μοβ, πένθιμη, γραβάτα.
Η απόφαση βάζει τη χώρα στα μνημόνια και σε μια μεγάλη περιπέτεια λιτότητας και κοινωνικών αναταραχών, που όμοιά της δεν είχε ζήσει από την Μεταπολίτευση και μετά.
Η ιστορία του Μνημονίου ωστόσο αρχίζει αρκετά νωρίτερα το φθινόπωρο του 2008, όταν και οι αγορές με αφορμή την Lehman Brothers και την κρίση στην Ιρλανδία διαφοροποίησαν τον τρόπο με τον οποίο αποτιμούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή το ρίσκο της ελληνικής οικονομίας και τα spreads των ελληνικών ομολόγων αρχίζουν να παίρνουν την ανιούσα.
Μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν, επιχειρήσεις έβαλαν «λουκέτο», οι άστεγοι αυξήθηκαν, ενώ πολλοί καταθέτες απέσυραν τα χρήματά τους, είτε για να τα βγάλουν στο εξωτερικό, είτε για να καλύψουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Οι Έλληνες, δεν γνώριζαν ακόμα τι σήμαινε αυτή η ανακοίνωση της 23ης Απριλίου, βγήκαν όμως εκατοντάδες φορές στους δρόμους, ακολούθησαν διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, πρωθυπουργοί ήλθαν και παρήλθαν, η χώρα υποχρεώθηκε να υπογράψει μεσοπρόθεσμα προγράμματα, οι κυβερνήσεις έφεραν στη Βουλή και ψήφισαν πολλά πολυνομοσχέδια «σκούπα» με αναρίθμητα αντιλαϊκά μέτρα.
Τα χρόνια περνούσαν με την τρόικα -που από το 2015 έγινε γνωστή ως «οι θεσμοί»- να επισκέπτεται τη χώρα για να ελέγξει αν τηρούνταν οι μνημονιακές υποχρεώσεις.
Οκτώ χρόνια αργότερα, 21 Αυγούστου 2018, και με φόντο την Ιθάκη αυτή τη φορά, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε πως «Σήμερα στην πατρίδα μας ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Μια μέρα ιστορική. Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης, και της κοινωνικής ερήμωσης, επιτέλους τελείωσαν».
