Σχεδόν μία εβδομάδα μετά από τις δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα συμμετάσχει, με τα ελληνικά ομόλογα, που κατέχει, στη διαδικασία του κουρέματος, καθώς αυτό είναι κάτι που «διέπεται από το ιδιωτικό δίκαιο», οι πιέσεις -και μάλιστα έντονες- εξακολουθούν να ασκούνται προς τη Φρανκφούρτη, ώστε να μπει και αυτή στο παιχνίδι του PSI.
Αφορά ή όχι στην ΕΚΤ η συγκεκριμένη διαδικασία; Ποιους λόγους επικαλούνται όσοι υπερθεματίζουν αυτής της λύσης;
Κατ΄ αρχάς, πρόκειται για ένα (δυστυχώς) κατεξοχήν πολιτικό θέμα. Από καθαρά οικονομικής, όμως, πλευράς, υποστηρίζεται πως η ΕΚΤ πρέπει να συμμετάσχει, γιατί δεν πρέπει οι ομολογιούχοι να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, και όποιος αγοράζει ομόλογα, γνωρίζει εξ αρχής τον κίνδυνο, που αναλαμβάνει (και η ΕΚΤ γνώριζε τον κίνδυνο, που ενέχουν τα ελληνικά ομόλογα).
Σε ό,τι αφορά το επιχείρημα Ντράγκι, πως η διαδικασία αφορά στο ιδιωτικό δίκαιο, οι διαχειριστές των fund, που είναι υπέρμαχοι αυτής της λύσης, υποστηρίζουν πως – με αυτή τη λογική- δεν θα έπρεπε ούτε το ΙΚΑ, ούτε τα υπόλοιπα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία να γράψουν ζημιές. Για αυτό και, προσθέτουν, πρέπει να πάρει μέρος στο PSI, ακόμα και το ΔΝΤ (!), που έχει στην κατοχή του ελληνικά ομόλογα.
Τι θα σήμαινε, όμως η συμμετοχή της ΕΚΤ στο PSI;
Σημαντικά αρνητικό αποτέλεσμα στα assets της. Αν η ΕΚΤ μπει στη διαδικασία του κουρέματος, θα κλονιστεί ο ισολογισμός της, αφού η μόχλευσή της είναι υψηλή. Δανείζεται, δηλαδή, με αναλογία δανείων προς κεφάλαια, 40 προς 1. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Σούπερ Μάριο και για αυτό σπεύδει σε κάθε ευκαιρία να δώσει τέλος σε κάθε τέτοιου είδους συζήτηση.
