Τις αναμνήσεις από τον φονικό σεισμό του ’99 στην Τουρκία, μεγέθους 7,6 Ρίχτερ, που άφησε πίσω του περισσότερους από 17.000 νεκρούς μοιράζεται η Ρένα Δούρου σε ανάρτησή της.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην περιφερειάρχης βρισκόταν εκείνη την εποχή στην Κωνσταντινούπολη για την πιστοποίηση γλωσσομάθειας τουρκικών, φιλοξενούμενη μιας οικογένειας Τούρκων.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανάρτησή της: «Η γειτονιά μας ισοπεδώθηκε, έμεινε η δική μας πολυκατοικία με μετρημένα ακόμη κτίρια». Μιλά για τα 46 εφιαλτικά δευτερόλεπτα που έζησε «και από τότε δεν έχω πει ποτέ “δεν προλαβαίνω”» αλλά και για το γεγονός ότι παρά τις «φοβέρες» των δικών της, έμεινε κι έδωσε τις εξετάσεις για την πιστοποίηση.
Ολόκληρη η ανάρτησή της: «Το 1999, κουβαλώντας τη μεγαλύτερη βαλίτσα της ζωής μου, εγκαθίσταμαι στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να δώσω εξετάσεις για την πιστοποίηση γλωσσομάθειας τουρκικών μέσω ενός διακρατικού προγράμματος για αριστούχους φοιτητές.
Και με ελάχιστες, αλλά σπουδαίες γνωριμίες στην Πόλη και με πολλή θέρμη έμενα σε ένα προάστιο της Πόλης που καμία σχέση δεν έχει με τη σημερινή εικόνα των γιγάντιων δρόμων και των κτιρίων.
Ζούσα με μία οικογένεια που φρόντιζε και για το φαγητό μου κι έδινε οδηγίες και φροντίδα σαν να τους ήξερα από πάντα. Μαζί τρώγαμε, μαζί πίναμε τσάι, μαζί στην αγορά να μάθω τα ονόματα των λαχανικών. Ντομάτα, μελιτζάνα, ίδιες λέξεις, ίδιες συνταγές… Μαζί ζήσαμε και εκείνο τον φοβερό σεισμό στις 17 Αυγούστου 1999 των 7,6 Ρίχτερ που μας έπληξε αίφνης για 46 ολόκληρα δευτερόλεπτα, σχεδόν ένας αιώνας- και από τότε δεν έχω πει ποτέ “δεν προλαβαίνω”.
Η γειτονιά μας ισοπεδώθηκε, έμεινε η δική μας πολυκατοικία με μετρημένα ακόμη κτίρια. Η διπλανή ένα βουνό από συντρίμμια, υλικών και ζωών που χάθηκαν. Η έκταση της καταστροφής τεράστια και παρά τα πρόσφατα Ίμια και τον Οτσαλάν που είχαν προηγηθεί, η Ελλάδα έστερξε, η λεγόμενη “διπλωματία των σεισμών”.
Το κλίμα ήταν τόσο καλό, που αποφάσισα, παρά τις φοβέρες των δικών μου (χίλιες λέξεις χρειάζονται για να συμπεριλάβω όλες τις ατάκες της κυρα-Νότας), να μείνω στην Πόλη και να δώσω τις εξετάσεις με επιτυχία.
Ακόμη επικοινωνώ με την οικογένεια που γίναμε πια οικογένεια. Και όταν γύρισα στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, θυμάμαι να με ρωτάνε μόνο για τον σεισμό. Στις 7 Σεπτεμβρίου ζήσαμε μαζί τον σεισμό της Αθήνας του 1999, των 5,9 βαθμών Ρίχτερ και λύθηκε κάθε απορία συγγενών και φίλων.
Σε κάθε σεισμό κοντοστέκομαι και θυμάμαι έντονα. Ελπίζω ειλικρινά οι άνθρωποι που δοκιμάζονται σήμερα να βγουν αλώβητοι οι ίδιοι και τα σπίτια τους. Θέλει περίσσιο θάρρος το να μείνεις αλλά και το να φύγεις…».
