Συγκλόνισε με τον επικήδειο που εκφώνησε για τον φίλο του, Κώστα Σημίτη, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, στη Μητρόπολη Αθηνών.
«Αποχαιρετώ μια ολόκληρη εποχή» τόνισε χαρακτηριστικά και αναφέρθηκε στη γνωριμία του με τον πρώην πρωθυπουργό. «Ένα θυμάμαι με ακρίβεια, πως όταν σε πρωτογνώρισα, Κωνσταντίνε, επίτρεψέ μου να σε αποκαλώ Κώστα, όπως σε γνώρισα, ο αδελφικός μου φίλος Νίκος Πουλαντζάς και συμμαθητής του Κώστα Σημίτη ήρθε και με βρήκε και μου είπε “έλα, θα παίξουμε ποδόσφαιρο και θα γνωρίσεις ένα εξαιρετικό παιδί”. Και παίξαμε ποδόσφαιρο στην Πλατεία Δεξαμενής και έτσι άρχισα να συναγελάζομαι με τον Κώστα Σημίτη» ανέφερε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσουκαλάς.
Παράλληλα, ο καθηγητής αναφέρθηκε και στην αυτοκτονία του φίλου τους Νίκου Πουλαντζά. «Αυτό ήταν μια αρχή που δεν οδηγούσε πουθενά. Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η υπό δημιουργία παρέα θα διαλυόταν κατά έναν περίεργο τρόπο. Ο μεν Πουλαντζάς αυτοκτόνησε από το σπίτι μου, ο Σημίτης έγινε πρωθυπουργός κι εγώ βρίσκομαι μετά από 50-60 χρόνια να τον αποχαιρετήσω αλλά μαζί και μια ολόκληρη εποχή και έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια».
Μιλώντας για την κοινή τους πορεία, σημείωσε: «Δεν είναι τυχαίο ότι βρεθήκαμε ως ιδρυτικά μέλη του ομίλου Αλέξανδρος Παπαναστασίου σε γραφεία που μας παραχώρησε ο πατέρας του. Μαζί φτιάχναμε αυτοσχέδιες προκηρύξεις, μαζί οργανωθήκαμε στη Δημοκρατική Άμυνα. Μαζί εγκαταλείψαμε την Ελλάδα. Εσύ για τη Γερμανία, εγώ για τη Γαλλία. Δεν αρκέστηκες να γίνεις επιστήμονας. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψες στην Ελλάδα και ασχολήθηκες με την πολιτική. Δεν έκανες ποτέ αυτό που ονομάζουν “πολιτική καριέρα”.
Ο Κώστας Σημίτης έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να κάνει επάγγελμα την πολιτική. Ήταν έντονα προσανατολισμένος στην ανάγκη βελτίωσης της Ελλάδας. Εξέφραζε τη βαθιά πεποίθηση ότι η δημοκρατική Ελλάδα πρέπει να δρα μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι όχι με αναφορά στο παρελθόν, αλλά με αναφορά στο μέλλον.
Οι πεποιθήσεις του ήταν αμετακίνητες, γι’ αυτό δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Ίσως γιατί η τύχη δεν έχει κανόνες και συχνά είναι άδικη. Ο Σημίτης προσπαθούσε να καλλιεργήσει ορθολογικά τα αποτελέσματα της τύχης.
Ο εκλιπών δεν ταυτίζεται με κανέναν τρόπο με την πλημμυρίδα δημοσιευμάτων, εγκωμιαστικών ή μη, των τελευταίων ημερών. Παρέμεινε ένα ιδιωτικός, τρυφερός, συναισθηματικός άνθρωπος, που ασχολούνταν με τον περίγυρό του, χωρίς να φαίνεται δημόσια αυτό που έκανε».
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς έκανε αναφορά και στη σύντροφο του Κώστα Σημίτη, Δάφνη: «Δεν μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι στους Αγίους Θεοδώρους θα άφηνε την τελευταία του πνοή. Το τελευταίο πράγμα που αντίκρισε (σ.σ.: ο Κώστας Σημίτης) ήταν η θάλασσα που αγάπησε. Ο ψυχρός, σύμφωνα με κάποιους, Σημίτης επέστρεφε στην αδρή αγκαλιά της παιδικής του αισθαντικότητας» υπογράμμισε ο Κ. Τσουκαλάς.
Στο τέλος του επικηδείου του ανέφερε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: «Βρισκόμασταν στην Αίγινα ενώ ήταν πρωθυπουργός και αναζητούσαμε ένα καΐκι για να κάνουμε τον γύρο της μονής. Ο βαρκάρης ήταν μεθυσμένος και κορόιδευε. Όταν ο Σημίτης ήρθε στη βάρκα, ο βαρκάρης γέλαγε. Θυμάμαι ότι εσύ μπροστά στην πλώρη ήσουν πολύ ευτυχής.
Έβρεξες τα γυμνά σου πόδια στο νερό και εξέπεμπες μια γαλήνια χαρά, απολαμβάνοντας την πρόσκαιρη ανωνυμία σου. Φίλε μου, Κώστα, αυτή είναι μία από τις εικόνες που κρατώ για να σε αποχαιρετήσω για τελευταία φορά. Δάφνη, Φιόνα, Μαριλένα, είστε ευτυχισμένες για να ζείτε και να τον θυμάστε κάθε μέρα».
