Όλους τους ενοχλεί, λοιπόν, ο Θόδωρος Πάγκαλος. Και οι πιο πολλοί απ’ αυτούς θα θέλανε να τον δουν να κατακρημνίζεται, να φεύγει. Οι κυβερνητικοί διότι τους δημιουργεί τεράστιο πολιτικό κόστος, οι ΝεοΔημοκράτες διότι τον θεωρούν τον πιο προκλητικό αξιωματούχο του ΠΑΣΟΚ, οι ΣΥΝασπισμένοι διότι τον θεωρούν προβοκάτορα και οι ΚΚΕδες διότι τον θεωρούν τον μεγαλύτερο αντικομμουνιστή της εποχής μας.
Σαχλμάρες… Ο Πάγκαλος δεν φεύγει ποτέ. Μπορεί να πηγαινοέρχεται από τις κυβερνήσεις στις αντιπολιτεύσεις, από το ένα κυβερνητικό αξίωμα στο άλλο, από το ένα εσωκομματικό στρατόπεδο στο άλλο, όμως είναι και θα είναι πάντα παρών. Όσο θα έχει διάθεση και θα αντέχει ο ίδιος, θα βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο.Γιατί; Διότι το ταμπεραμέντο του είναι η πολιτική του μοίρα.
Χωρίς την εκδήλωση του, Θόδωρος Πάγκαλος δεν υφίσταται. Και το ταμπεραμέντο αυτό τρέφεται εξ’ ίσου καλά τόσο με τις αναθέσεις θώκων, όσο και με την θεαματική εκδίωξη του απ’ αυτούς.
Η μόνιμη αγωνία των αρχηγών και των πρωθυπουργών δεν ήταν να οδηγήσουν τον Πάγκαλο στην ανυπαρξία. Αυτό δε γίνεται, όπως δεν γίνεται να σταματήσει κανείς ένα ποτάμι. Η προσπάθεια τους ήταν να βάλουν το ποτάμι αυτό να ποτίζει τα χωράφια γύρω από την όχθη, αντί να πλημμυρίζει τα χωριά. Μέσος όρος δεν υπάρχει, τουλάχιστον από το 1977 που ο Πάγκαλος πρωτομπήκε στη Βουλή μέχρι σήμερα.
Αν δει κανείς την πολιτική ιστορία του κ. Πάγκαλου, θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο πέραν μιας σειράς δηλώσεων που έκαναν θόρυβο. Αν και πέρασε από πάρα πολλά και ιδιαιτέρως σημαντικά υπουργεία, η θητεία του δεν συνδέθηκε με κάποια μεγάλη μεταρρύθμιση ή κάποια αξιοπρόσεκτη πολιτική πρωτοβουλία.
Δεν διακρίθηκε, επίσης, για την ιδεολογική του ακαμψία (εύκολα λέει από τα πιο αριστερά ως τα πιο νεοφιλελεύθερα), ούτε για τις προσωπικές νικηφόρες μάχες του. Μια φορά συγκρούστηκε με τον Δ.Αβραμόπουλο κι έχασε. Πέρασε από τα υπουργεία Εμπορίου, Μεταφορών, Πολιτισμού, Εξωτερικών και την Αντιπροεδρία της κυβέρνησης.
Δεν ήταν κακός υπουργός, αλλά δεν θα τον θυμάται κανείς για κάποιο υπουργικό του έργο. Τουναντίον, και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να θυμηθεί τουλάχιστον τρεις -τέσσερις δηλώσεις του που έκαναν πάταγο στην εποχή τους.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο κ. Πάγκαλος θα έχει πάντα ακροατήριο, ανεξάρτητα αν αυτοί που τον ακούνε είναι οπαδοί ή εχθροί του. Επίσης, πάντα θα υπάρχουν κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες που θα αναζητούν μια συνέντευξη ή μια δήλωση του, στοχεύοντας σ’ αυτό το ακροατήριο και ελπίζοντας ότι θα είναι αυτοί οι τυχεροί που θα φιλοξενήσουν την επόμενη διάσημη ατάκα του.
Το μυστικό, θαρρώ, πως είναι πολύ απλό. Ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει καταγραφεί στη συνείδηση εχθρών και φίλων, όχι ως δεξιός ή αριστερός, όχι ως υπουργός ή μη -υπουργός. Τέτοιους έχουμε πολλούς. Έχει καταγραφεί ως ένας εξαιρετικά εφυής άνθρωπος κι απ’ αυτούς υπάρχει έλλειψη. Τους κυνηγάμε με το ντουφέκι.
Όσο, λοιπόν, θα ανοίγει το στόμα του, όλοι θα περιμένουν απ’ αυτόν να εκστομίσει το μη αναμενόμενο. Και στη συνέχεια να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν, να ευφρανθούν μ’ αυτό που άκουσαν ή να εξοργιστούν. Πάντως, όσο θα μιλά θα τον ακούνε. Κι όσο τον ακούνε, θα υπάρχει πολιτικά.
Είναι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος της πρώτης δεκαετίας του εικοστού πρώτου αιώνα…
Πηγή: aixmi.gr
